Rustdag

Na 6 dagen chemo heeft Theo wel een rustdag verdiend. Maar eigenlijk is het gewoon een ‘must’ omdat er voldoende tijd moet zitten tussen de laatste kuur en de teruggave van de stamcellen. Rustdag wil niet zeggen dat hij in bed mag liggen, want beweging moet zo lang mogelijk doorgaan. Met de koptelefoon op, het uitzicht op Rotterdam (en in de verte Delft en Den Haag) en de stralende zon in de strakblauwe hemel trapt hij de nodige kilometers weg op de hometrainer. Ook zit hij bijna de hele dag aan tafel voor het raam. Daar tref ik hem aan als ik na een autorit van bijna anderhalf uur rond lunchtijd bij het Erasmus ben aangekomen. Hij heeft net met wat moeite een broodje gezond op. Hij gebruikt geen pijnstillers voor zijn tong en het is redelijk te doen, alleen krijgt hij zo af en toe erge pijnscheuten. En het praten gaat wat lastiger. Een kan met ijswater staat steeds binnen handbereik om te verdoven. Hij is wat vermoeid, maar verder gaat het best goed. Zijn darmen lijken tot rust te zijn gekomen en hij is nog steeds goed op gewicht. Hij houdt geen vocht vast, zijn enkels zijn nog slank. In de ochtend heeft hij een lekkere been- en voetmassage gekregen. In de middag wordt na een week de pleister van de Hickman vervangen. Omdat zijn borstharen weg zijn, doet het weinig pijn als de grote pleister wordt losgetrokken. Het is fijn om weer bij hem te zijn. We kletsen, lachen en doen ook ons eigen ding. Ik met een mondkapje op om mijn lichte verkoudheid niet door te geven. Als ik naar het familiehuis vertrek om me aan te melden voor twee overnachtingen, neem ik een eerste tas met was mee die ik meteen in de auto kan leggen. Ik krijg dezelfde grote kamer als vorige week. Weer terug bij Theo heeft hij bezoek van de zaalarts en zit op de hometrainer gezellig met haar te praten. Hij is vandaag heser, maar dat is nog geen probleem. Als we in de avond videobellen met de kinderen is hij ook volop aan het woord. De rustdag heeft hem goed gedaan, op naar morgen.