Stamcelteruggave

We zijn allebei rond dezelfde tijd wakker vannacht. Misschien toch van de spanning voor vandaag. Theo is best benauwd geweest voor het moment dat de stamcellen zullen worden teruggegeven. Hij zag al horror scenario’s voor zich van zijn stamcellen die ontdooid en wel op de gangvloer kwamen te liggen na het struikelen van de medewerker van het laboratorium. Dus hij haalt pas echt opgelucht adem als de inhoud van de twee zakjes in zijn lichaam zit. Ik ben rond 9.30 uur bij hem, hij trapt een half uurtje weg op de hometrainer. Om 11.00 uur zal de teruggave plaats vinden, dus samen maar even de tijd zien door te komen. Van tevoren krijgt Theo twee middelen via het infuus tegen een eventuele allergische reactie op de vloeistof waarin de stamcellen zitten. Hij kan slaperig worden van deze medicatie. De hechting die nog in zijn huid zit van het inbrengen van de Hickman wordt met een klein mesje verwijderd. Het kleine wondje is mooi geheeld. De Hickman zelf wordt pas verwijderd als Theo naar huis mag. Tegen 11.00 uur komen er meerdere mensen de kamer in: de verpleegkundige, specialistisch verpleegkundige in opleiding, de zaalarts en een leerling-verpleegkundige. De laboratorium medewerker blijft in de sluis en overhandigt het emmertje waarin het eerste ontdooide zakje met stamcellen zit. De zaalarts moet bij het inlopen van het eerste zakje zijn omdat er complicaties kunnen optreden. Als dit goed gaat kan de verpleegkundige het tweede zakje laten inlopen. Het is een spannend moment op een extra bijzondere dag, omdat onze lieve zwager precies 15 jaar geleden op deze datum op 49 jarige leeftijd is overleden aan acute leukemie, ondanks zijn autologe stamceltransplantatie. Zou deze transplantatie Theo de genezing brengen waarop we hopen? Iedereen kijkt toe hoe de stamcellen in hun oranje vloeistof hun weg zoeken naar zijn lichaam. Hij zuigt op een snoepje tegen de eventuele kriebelhoest of vieze smaak van de bewaarvloeistof waarvan hij last kan krijgen. Ik maak een foto van hem, en dan vraagt de arts of ze een foto van ons samen moet maken. Heel fijn dat ze daaraan denkt. Na zo’n 10 minuten is het eerste zakje leeg. Theo heeft nergens last van, dus de zaalarts en verpleegkundig specialist in opleiding verlaten de kamer. De laboratorium medewerker komt met het tweede zakje en de verpleegkundige en leerling-verpleegkundige blijven in de kamer als deze inloopt. Het duurt iets langer, maar al met al is het snel voorbij. Ik ga een broodje halen voor de lunch, Theo krijgt een tosti die hij met wat moeite binnen krijgt. Hij begint slaperig te worden, waarschijnlijk van de eerder toegediende medicatie, en kruipt in bed. Ik ga naar het familiehuis en als ik 3 uur later terug ga, ligt hij nog diep in slaap. Na een telefoontje van zijn broer, tegen etenstijd, is hij weer een beetje wakker. We eten samen, hij poetst zijn tanden, zit nog een kwartier op de hometrainer en gaat dan weer in bed liggen. Terwijl hij kijkt naar Van Kooten en De Bie vallen zijn ogen dicht. Ik laat hem lekker liggen, pak wat spullen in een tas en ga naar het familiehuis voor de laatste overnachting. Fijn dat alles er voor zover op zit en dat het goed is gegaan. Op naar het volgende traject.