Saamhorigheid

Wat hebben wij een fantastische week achter de rug. Helemaal gesloopt en we kunnen niet wachten om in bed te kruipen en weer op krachten te komen, maar wat hebben we daar ontzettend veel voor terug gekregen. Lieve collega vrijwilligers en lieve, aandoenlijke, dankbare gasten. Het gevoel van saamhorigheid dat we hebben ervaren is zo mooi. Mede vrijwilligers die je helemaal niet kent, maar allemaal hun hart op de juiste plaats hebben zitten waardoor je je meteen thuisvoelt. Mooie gesprekken over gedeelde ervaringen, kwetsbaarheid, onmacht, schuldgevoelens. De indrukwekkende levensverhalen van de gasten tijdens een wandeling of in de salon bij het grote panorama raam. Dansen op de dansvloer met mensen in een elektrische rolstoel, die met hun goede arm in de lucht zwaaien tijdens ‘Paradise by the dashboard light’, met elkaar voluit ‘Samen zijn, is samen lachen, samen huilen’ zingen, grapjes die een zwaar gehandicapte jongen maakt en jou een mooi prinsesje noemt. Gasten die verdrietig en somber binnen kwamen, hebben we zien opbloeien en met een brede glimlach vertrekken.
Het werk in de spoelkeuken was zwaar voor Theo,  maar het plezier met zijn collega’s maakte veel goed. Het was goed dat een paar wandelingen met een gast in de rolstoel voor hem niet doorgingen, zodat hij nog een beetje kon uitrusten. De donkere kringen om de ogen van Theo, zijn stramme benen en het moeilijke opstaan spreken boekdelen. Maar het feit dat hij weer mee wil gaan varen tijdens een volgende reis (niet in de spoelkeuken), zegt genoeg.

Het waren ook voor mij lange dagen: om 6.30 uur aanwezig zijn in het restaurant om het ontbijtbuffet en later het lunchbuffet klaar te zetten, bijhouden, aanvullen  en afruimen. Om 13.00 uur kon ik even mijn brandende voeten laten afkoelen, om dan om 14.00 uur met een gast in rolstoel op pad te gaan. Om 16.45 uur moest ik weer paraat zijn om te helpen bij het diner en het ontbijtbuffet voor de volgende dag klaar te zetten en dan zat het werk er rond 21.00 uur op. 
Gemiddeld heb ik 7 kilometer per dag gelopen. 2 kilometer daarvan buiten de boot in Willemstad, Veere, Hellevoetsluis en Rotterdam. Een rolstoel duwend over steentjes, tegen hellingen op, van hellingen af. Tot woensdag goed te doen. Daarna werd het zwaarder. Water dat door het schommelen van het schip onder de kasten vandaan kwam, had de vloer voor de kombuis glad gemaakt. In mijn haast om van de koelcel naar de drukte bij het buffet terug te keren, gingen mijn laarzen een andere kant op dan ik wilde en gleed ik onderuit. Op mijn linkerarm gevallen. Elleboog ontveld, niet gebroken, maar omdat ik al snel pijn kreeg in mijn bovenrug en er een wandeling met een rolstoel op het programma stond, toch de arts maar even gevraagd of hij dit even wilde nakijken. De zwelling die was ontstaan vond hij niet verontrustend, dus duwen mocht. Mijn bovenrug en linkerarm waren het niet eens met de diagnose, dus protesteerden heftig als ik een zware rolstoel over een brug probeerde te krijgen of de rolstoel draaiend en wippend stoepje op stoepje af door Rotterdam manoeuvreerde, terwijl het groene voetgangerslicht binnen 10 seconden alweer op rood sprong en ik net met de voorwielen van de rolstoel op het zebrapad stond. Volgende week een midweek weg met de zussen, dus de orthomanueel therapeut moet nog even wachten met het weer rechtzetten van mijn rug. Ondanks alle vermoeidheid en pijn kan ik niet wachten om weer aan boord te gaan bij een volgende reis. Tegen die tijd zullen de blauwe plekken op mijn arm en been wel weggetrokken zijn.