Soep

Met de thuiskomst van Theo is het soep tijdperk aangebroken. Theo heeft veel pijn in zijn mond door zweertjes, en een nare plek in zijn tong. De plek waar de ontstoken kies heeft gezeten is ook gevoelig en de verzwakte mondspieren willen niet erg meewerken. Dus veel meer dan gepureerde soep krijgt hij niet naar binnen. Eventuele stukjes kip of ei moeten niet te groot zijn en pijnboompitjes niet te hard en hij moet veel eiwitten eten, dus de recepten op internet worden doorgespit op geschiktheid en maakbaarheid. Wat word je toch creatief als het moet. Na een paar dagen gooi ik als een volleerd kok ingrediënten op de gok bij elkaar, beetje room erbij, stukje kaas erdoor, de groenten uit de koopjesbak kunnen er ook nog wel bij, pureren, en Theo steekt zijn duim omhoog terwijl hij weer een kom soep naar binnen lepelt. Langzaam maar zeker komt hij weer wat op krachten en begint hij wat meer te wandelen, ook naar buiten, en lichte huishoudelijke taken op te pakken. De vaatwasser in- en uitruimen wordt zijn taak, hij wil zich graag nuttig voelen. Zijn longen blijven wel protesteren als hij teveel doet, dus de soep wordt afgewisseld met Nattermansnoepjes om het hoesten wat in te perken. Als hij zo wat kromgebogen hoestend rondschuifelt door het huis knijpt mijn hart soms samen. Mijn lieve, actieve, nooit zieke man is nog minder dan een schaduw van zichzelf. Maar hij heeft besloten zijn magere schouders eronder te zetten, wat ben ik trots op hem!