Staartmees

Theo zit op de bank, hij ondersteunt zijn hoofd met zijn hand terwijl hij een tekenfilm kijkt op zijn tablet. Zijn energie begint langzaam af te nemen. Het is gisteren begonnen. Als ik een wandeling heb gemaakt met de hond ga ik naar mijn werk. Theo doet het rustig aan. Hij heeft wat last van pijn op de borst tijdens het slikken. Zijn slokdarm is nog niet helemaal in orde. Hij krijgt een collega op bezoek en hij loopt nog een rondje met de hond, maar verder is hij lui, appt hij in de middag. Als ik thuiskom, hoor ik aan zijn licht hese stem en zie ik aan de donkeromrande ogen in zijn bleke gezicht dat de dip opkomt. Omdat hij de laatste tijd best redelijk slaapt, lijkt de dip wel minder snel toe te slaan. Na een goede nacht heeft hij vandaag in ieder geval genoeg energie om met de fiets de 500 meter af te leggen naar de supermarkt om een boodschap te doen, al is het wel vermoeiend. Als hij hijgend op de terugweg is, wordt hij gebeld. Afstappen, handschoenen uit in de kou, het is de loodgieter die een afspraak wil maken om de nieuwe verwarmingsketel te installeren. Daar moeten we later een datum voor prikken. Handschoenen aan, opstappen, fietsen, mobiel gaat voor de tweede keer, nu op de oprit van het huis. Afstappen, handschoenen uit in de kou, het is de behandelend arts die het overleg met Erasmus nog even wil terugkoppelen. Hij vraagt bezorgd naar het gehijg van Theo, maar als hij hoort dat Theo aan het fietsen was, geeft hij hem een compliment dat hij goed bezig is. Direct daarna vertelt hij dat Theo volgende week dinsdag weer een beenmergpunctie krijgt om te bepalen of de stamceltransplantatie kan doorgaan. Erasmus wil zeker weten dat er geen lymfoom in zijn beenmerg zit. Als de uitslag bekend is en positief, dan zal er na de volgende chemokuur worden gestart met het stimuleren van de groei van stamcellen. Dat wordt weer even spannend dus. Theo rust uit na zijn fietstochtje en dan gaan we samen lunchen, met uitzicht op de tuinvogels. De grote gele kwikstaart hebben we al een paar dagen niet gezien. Maar verrassing: de staartmeesjes zijn er weer. Die heb ik in jaren niet gezien en nu hangen de schattige veerbolletjes met lange staart aan de koksosnoten met vet in de boom. Het is een genietmomentje dat we kunnen koesteren, een pareltje dat we kunnen rijgen aan de lange ketting van mooie herinneringen die we samen delen.