Stamcelafname deel 2

Als de wekker afgaat schrikt Theo wakker en stoot in het donker zijn elleboog hard tegen het nachtkastje. Erg pijnlijk maar gelukkig niet kapot en er ontstaat ook geen blauwe plek. Ik haal de Filgrastim op in de gezamenlijke keuken zodat hij even kan bijkomen. Na de domper van gisteren gaat hij er nu vanuit dat er vandaag ook nog te weinig stamcellen in zijn bloed zitten. Ik heb gisteren de avondinjectie nog even stevig toegesproken zijn best te doen, dus hoop er maar het beste van. Na ontbijt en prik lopen we naar het ziekenhuis. Theo is moe, maar vooral tussen zijn oren. Op de afdeling is het druk vandaag, drie andere patiënten zijn al aanwezig en aangesloten op de apparatuur. Ook de man die gisteren nog te weinig stamcellen in zijn bloed had ligt aan de infusen. Bij Theo moet eerst bloed worden geprikt. Hij is zo gespannen dat er geen bloed uit zijn ader komt. De naald wordt er weer uitgehaald. Theo baalt als een stekker en zijn tranen komen los. De spanning moet er blijkbaar uit. Ze prikken opnieuw en nu probeert Theo zich uit alle macht te ontspannen door zich te focussen op zijn ademhaling. Het gaat goed. Het bloed wordt weggebracht voor onderzoek en wij moeten wachten op de uitslag met om ons heen het geluid van 3 apparaten en de nodige alarmpiepjes als iemand per ongeluk te veel beweegt. Vooral de arm waar het bloed uitstroomt moet helemaal stil blijven liggen. Sneller dan verwacht is de uitslag binnen en we zijn allebei verbaasd. Van 9 gisteren is Theo in de nacht de minimale 20 voorbij gedenderd naar de 47. Meer dan genoeg stamcellen om te gaan oogsten. Omdat hij uren stil moet zitten op bed en niet naar het toilet kan, doet hij dat nu nog voor de zekerheid. Als hij weer zit lukt het hem om goed te ontspannen en in no time zit er een infuus in zijn linker- en rechterarm en kan de machine aan om te gaan oogsten. Het lange wachten kan beginnen. Theo moet 4 uur stilzitten en daarna zal hij nog een bloedtransfusie krijgen omdat zijn hb met 5,1 te laag is en ook nog wat lager zal worden door het oogsten. Hij probeert een serie te kijken op Netflix en zijn arm stil te houden. Drinken wil hij niet om zijn blaas leeg te houden, maar af en toe geef ik hem een slokje water via een rietje. Tussendoor ga ik in het familiehuis vragen of onze auto nog een dagje langer daar in de parkeergarage kan blijven staan. Parkeren kan maximaal 2 dagen en als verlengen niet lukt moet ik de auto in principe voor 11 .00 uur weghalen. Onderweg naar het familiehuis zie ik op de verkeersborden dat alle parkeergarages van het Erasmus vol zijn. Gelukkig kunnen we nog net een dagje langer blijven staan, anders had ik de auto ergens op straat moeten zetten. Theo krijgt een lunch van het ziekenhuis, maar die wil hij pas eten als hij zijn armen weer kan gebruiken. Ik eet de restjes pizza van gisteren op in het Familiehuis. Zo loop ik een paar keer heen en weer tussen familiehuis en ziekenhuis  terwijl Theo doodstil blijft zitten tot het oogsten klaar is en het infuus uit zijn linkerarm wordt verwijderd. Hij heeft bijna geen gevoel meer in zijn arm en probeert dat terug te krijgen terwijl hij zijn boterham opeet. De bloedtransfusie via zijn rechterarm wordt opgestart, nog een uur wachten. Maar nu mag hij wel wat bewegen. Hij moet van de verpleegkundigen meer eten en drinken, want wat hij vandaag heeft gedaan is topsport, dus krijgt hij een tosti en thee. Zijn stamcellen worden intussen opgehaald. Er moet worden gemeten of er voldoende zijn geoogst of dat hij morgen moet terugkomen. De uitslag is er vrij snel. Ze moeten minimaal 2,5 miljoen stamcellen hebben en ze hebben er 3,6 miljoen uit zijn bloed kunnen halen. Meer dan genoeg, dus hij hoeft niet meer terug te komen voor een tweede ronde mag naar huis. Heerlijk, wat een opluchting! We lopen terug naar het Familiehuis en daar valt Theo al snel van vermoeidheid in slaap. Na twee uur maak ik hem wakker, pak onze spullen in en rij naar huis. Het avondeten is erbij ingeschoten, we kopen een ijsje onderweg en thuis nemen we een kopje kippensoep van schoonzus. Daarna genieten we van ons avondje thuis en vinken in gedachten weer een stap in de behandeling af. Het eind begint in zicht te komen.