Stap voor stap

Stap voor stap komt de tweede chemokuur dichterbij. En stap voor stap probeert Theo weer energie op te bouwen om hem aan te kunnen. De afgelopen nacht lukte dat nog niet echt. Liggend op de bank in de woonkamer zag ik een paar keer het licht van het toilet in de gang aangaan, teken dat Theo onrustig was. Hoewel we nu apart slapen, omdat we anders allebei een gebroken nacht hebben, wil het slapen bij mij ook niet lukken. Om 4 uur klaarwakker, allerlei gedachten blijven door mijn hoofd spoken. Ik blijf maar liggen, want ik wil Theo niet wakker maken in het geval hij diep in slaap is gevallen. Na een hazenslaapje van 7 tot 8 uur kijk ik om een hoekje van de slaapkamer. Hij is wakker en heeft ontbijt gehad. Stapt nu onder de douche en daarna wegen. Wat afgevallen. Vermoeiende nacht achter de rug, maar hij heeft nu meer energie dan gisteren. Er moet bloed worden geprikt en dat kan gelukkig vlakbij huis, 7 minuten rustig wandelen. Na een aantal dagen niet buiten te hebben gelopen is Theo wat onzeker, dus ik loop met hem mee, met de hond. Het gaat goed en bij het bloedprikken is hij meteen aan de beurt. In hetzelfde gebouw zit de fysiotherapie, waar hij zich wil aanmelden om te gaan werken aan zijn conditie. Hij moet een kwartier wachten en samen lopen we nog een klein rondje. Daarna ga ik alvast naar huis. Als Theo een klein half uur later thuiskomt is het ballonnetje energie langzaam leeggelopen. Door te rusten loopt het ballonnetje weer wat voller, maar na een activiteit loopt hij weer leeg. Al met al doet Theo vandaag toch duidelijk een aantal stappen vooruit ten opzichte van gisteren. En we moeten het maar per dag bekijken. Was vouwen, paar shirtjes strijken, eitje bakken met kaas, film kijken op de tablet, wat herfstbladeren plukken uit de struiken en een praatje met dochter en schoonzoon die even langskomen. Het lijkt misschien niet veel, maar we zijn er blij mee.