Stapje terug

Ik ben verhuisd van de bank naar een matras op de grond, beter voor mijn rug. Midden in de nacht hoor ik boven geluiden. Dat zullen de katten wel zijn, die daar twee slaapkamers tot hun beschikking hebben. Ik zou daar ook kunnen gaan slapen, maar ik blijf liever beneden in de buurt bij onze slaapkamer waar Theo ligt. De geluiden boven klinken nu als voetstappen. We zullen toch geen inbrekers hebben? Ik besluit even een kijkje te gaan nemen. Als ik de gang inloop komt er een witte verschijning de trap af: Theo met een laken dat hij boven uit een kast heeft gepakt. Hij wordt steeds wakker, van de jeuk over zijn hele lijf. Het hoeslaken en dekbedovertrek voelen te ruw aan. Dus heeft hij een oud satijnen laken opgeduikeld waar hij beter tegen kan. De nacht is verder verbrokkeld verlopen.
Theo heeft vandaag minder energie dan gisteren, een stapje achteruit. Een wandeling buiten zit er niet in, maar we moeten naar het ziekenhuis voor een gesprek met de specialist, dus maakt hij best wat meters van de auto naar de stoel in de spreekkamer. Helaas zijn de bloedwaarden niet goed genoeg om volgende week met de 2e chemokuur te starten. De witte bloedcellen zijn nog steeds ongeveer nul, dat was te verwachten bij dit lymfoom, maar daarbij zijn vooral de rode bloedplaatjes onderuit gegaan, de waarde moet 100 zijn en bij Theo is deze 40. Volgende week eerst weer bloed prikken om te zien of de rode bloedplaatjes zich voldoende herstellen. Aan de ene kant balen, aan de andere kant is Theo blij dat hij een week langer kan herstellen. Hij vraagt aan de specialist wat de prognose van zijn ziekte is. Omdat in Nederland maar weinig mensen deze Non Hodgkin variant hebben, per ziekenhuis gemiddeld 2 patiënten, is over de prognose nog niet veel met grote zekerheid te zeggen. Het lymfoom is op zich gevoelig voor de chemo, maar heeft de neiging terug te komen. En dan is het de vraag welke behandeling er nog ingezet zou kunnen worden. We gaan dus voorlopig maar voor de genezing.