Stotteren

We hebben alledrie goed geslapen, Theo, de hond en ik. De hond ziet er weer normaal uit, de allergische reactie is weggetrokken. Ze heeft geen jeuk meer door de pilletjes die ze krijgt. Goeie pilletjes moeten dat zijn, misschien ook iets voor Theo? Hij heeft nu niet veel last van zijn jeuk, ook niet van andere bijwerkingen. Hij is best actief vandaag. We wandelen drie kwartier door het hondenlosloopgebied van de Loonse en Drunense Duinen. De wind is ijskoud, de slijmvliezen van de neus van Theo zijn aangetast, dus het water blijft uit zijn neus lopen. Door voor hem te gaan lopen probeer ik hem een beetje uit de wind te houden. Op de terugweg kunnen we met de wind in de rug een beetje opwarmen in de zon. We missen net de drukte van zo’ n 60 enthousiaste labradors met hun baasjes die het gebied binnen komen lopen als wij er uit gaan. Onze hond moet even van zich afbijten als ze door meerdere lompe labradors bijna ondersteboven wordt gelopen. We rijden meteen door naar de supermarkt. Terwijl ik boodschappen ga doen, loopt Theo in een kwartier met de hond naar huis. Na de lunch gaat hij stofzuigen, ruimt de vaatwasser uit en in en vraagt bij de zorgverzekering reiskostenvergoeding aan. Ook maakt hij het avondeten klaar. Verder vermaakt hij zich vooral met filmpjes op zijn tablet. Hij kan zich op dit moment niet genoeg concentreren om een boek te lezen. Zijn brein werkt dus niet optimaal. Dat blijkt ook uit de spraakstoornis waar hij last van heeft. Hij is gaan stotteren. De eerste letter van de zin die hij wil gaan uitspreken blijft regelmatig hangen. Pppppppp, mmmmmmmm, lllllllll, het maakt niet uit welke letter het is. We moeten er vaak allebei om lachen. Maar hopen natuurlijk wel dat het weer over gaat als alles achter de rug is. Het einde komt in zicht. Morgen hoort hij of de laatste chemokuur woensdag kan starten. Toch een beetje spannend.