Thuis

Yes, Theo is thuis en zit naast me op de bank. Door zijn aderen stromen weer voldoende rode bloedplaatjes (van waarde 19 op zaterdag naar 99 nu) om dinsdag aan de tweede chemokuur te mogen beginnen. De witte bloedcellen, de neutrofielen, hebben nu waarde 1. Nog niet de minimale waarde van 1,5 maar aangezien Theo al minstens 3 maanden 0 neutrofielen had, en dus bijzonder kwetsbaar was voor infecties, is hij er wat dat betreft nu een stuk beter aan toe. Zo voelt hij zich nog niet.
Vandaag is hij erg moe. Hij heeft wel gedoucht, 10 minuten op de hometrainer gefietst en de afstand van zijn bed naar de auto door de lange gangen van het ziekenhuis en over de grote parkeerplaats wandelend afgelegd. Dus misschien weer meer dan genoeg gedaan voor vandaag. En de bloedarmoede speelt mogelijk ook nog een rol. Dan is het niet handig als je bloed verliest. Wat Theo letterlijk deed. Vanochtend is het infuus uit zijn arm gehaald en toen hij naar de hometrainer liep, werd zijn verband vochtig en liet hij een rood spoor achter. Verpleegkundigen snelden toe om het bloeden te stoppen. Maar goed dat zijn bloedplaatjes weer op orde zijn, anders hadden ze weer een bloedtransfusie kunnen geven.
De zaalarts komt in de ochtend vertellen dat Theo naar huis mag, maar hij moet nog wel wachten op een bezoek van de behandelend arts, en dat kan wel 19.00 uur worden. Maar sneller dan verwacht komt de arts langs. Hij is blij dat de bloedwaarden zo zijn gestegen, een teken dat het beenmerg de zware kuur aankan. Omdat we te maken hebben met hele agressieve T-cellen, doseren ze op het randje van wat nog haalbaar is. Aangezien de witte bloedcellen zijn toegenomen, lijkt het erop dat de T-cellen (die de witte bloedcellen verdringen), effectief worden afgeremd. De dosering wordt dan ook niet naar beneden aangepast en Theo krijgt gewoon dezelfde 100% chemo als de eerste kuur. Heel spannend of er dan weer zo’n heftige reactie volgt.
Maar nu eerst een paar dagen bijkomen. Als het kan voor dinsdag nog naar de kapper en een pet of hoedje kopen: de haren laten nu in bosjes los. Vooral voor de kleinkinderen van 3 en 5 jaar zal het vreemd zijn om opa kaal te zien. Maar onze schoondochter heeft een mooi boek gekocht om met hen te praten over zieke opa: “Grote boom is ziek”. Dit kan hen voorbereiden op wat er mogelijk allemaal nog staat te gebeuren. Het boek eindigt na zware behandelingen met een genezen boom en we hopen, duimen en bidden uit alle macht dat het boek dan gesloten kan worden. En dat onze schoondochter de aanvulling: “Afscheid van grote boom” niet hoeft te kopen. Daar gaan we voor!