Tranendal

Zaterdag hebben we onze hond, katten, planten en huis in de lieve, zorgzame handen van zus en zwager achter gelaten en zijn naar Drenthe gereden. We zitten nu al een aantal dagen in het mooie vakantiehuis van andere zus en zwager en hebben het prima naar ons zin. Theo heeft in de ochtend tijd nodig om op te starten, want hij voelt zich bij het opstaan erg stram en zijn voeten willen niet zo. We maken dan ook geen volle dagen buitenshuis. Zondag zijn we naar het Drents museum geweest met een mooie tentoonstelling over Van Gogh en over de Molukkers in Drenthe. Maandag hebben we met dochter, schoonzoon en kleinkind een bezoek gebracht aan Wildlands. De terrasjes, safaritrein en bootjes gaven Theo de gelegenheid om zijn rust te pakken tijdens de wandeling door het park. Deze ochtend komt Theo ondanks de zware dag gisteren redelijk uit bed. We hebben besloten om vandaag een stuk te gaan wandelen. Het is nu bijna een half jaar na de stamceltransplantatie en Theo had zichzelf als doel gesteld om rond deze tijd een deel van het Pieterpad te lopen. We gaan maar eens kijken hoever we komen. Van Zuidlaren naar Groningen is het 21 km. Dat gaan we sowieso niet halen. De langste afstand die Theo tijdens zijn herstel tot nu toe heeft gelopen is 8 km. We willen in ieder geval de helft van het traject proberen, 10,5 km tot Glimmen. Het is een mooie route. Het waait behoorlijk, maar het is droog en niet te warm. De vele zandpaden zijn vochtig en stevig, zodat we niet door los zand hoeven te ploeteren. We komen ook door het Tranendal. Daar hebben we dit jaar genoeg mee te maken gehad, nu hoeven we alleen maar van een mooi paadje door de weilanden te genieten. Met een tussenstop van een klein half uur voor een broodje, slokje water en een plas tussen de struiken (langs het Pieterpad zijn weinig restaurants/w.c’s te vinden), komen we na 2,5 uur lopen in het kleine dorpje Glimmen aan en gaan recht op de bushalte af. Eigenlijk willen we nu met de bus terug naar Zuidlaren, maar dat kan niet zomaar. We moeten eerst met de bus naar Groningen en daar overstappen op de juiste bus. Dan duurt het ongeveer 1 1/2 uur voor we thuis zijn. Daar hebben we allebei geen zin in en besluiten door te lopen naar Haren voor een directe verbinding van een kwartier. We voelen onze benen en voeten wel, maar we hebben nog een behoorlijk tempo van zo’n 4,5 km per uur en voor we het weten komen we aan bij de P+R Haren en kunnen we na 10 minuten in een volle bus stappen. Ik ben ontzettend trots op Theo. 15 km gelopen, wat een kanjer.