Uitstel

Druk dagje vandaag, met driemaal een rit naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken, een gesprek te hebben met de oncologieverpleegkundige en met de maatschappelijk werker van het ziekenhuis. Een onrustig dagje voor onze hond, dus die breng ik vroeg in de ochtend naar het dierenpension voor dagopvang. Ik doe zachtjes om Theo niet wakker te maken maar dat is niet nodig, ik kom hem tegen in de gang met een vermoeid gezicht. Weer een slechte nacht zonder slaappil en waaraan het ligt weet hij niet precies. Hij neemt zijn ontbijt en springt (nou ja, kruipt) nog even het bed in. Hij kan niet heel lang blijven liggen want we moeten voor 9.45 uur bloed laten prikken zodat de uitslag bekend is als we het gesprek hebben met de oncologieverpleegkundige om 10.50 uur. Ik heb een afspraak gemaakt voor 9.30 uur en bel voor de zekerheid even op. We hebben al vaker een tijd moeten wachten, dus ik moet nu zeker weten dat we 9.45 uur gaan halen. De mevrouw aan de telefoon bij de bloedafname is heel vriendelijk en belooft het in de gaten te houden. Voor Theo weer een hele uitdaging om het stuk te gaan lopen vanaf de parkeerplaats naar en in het ziekenhuis. Af en toe krimpt hij in elkaar als hij forse pijnscheuten in zijn knie krijgt. Geen idee waar dat vandaan komt. We melden ons bij het bloedprikken, de mevrouw herkent ons van het telefoontje en Theo wordt direct opgeroepen om plaats te nemen in een prikhokje. Dat gaat lekker snel, het van tevoren bellen houden we erin. Na het prikken naar huis, ook al is het maar voor een half uurtje, zodat Theo even kan bijkomen. Buiten staat de gratis open parkeertaxi van het ziekenhuis en ik spoor Theo aan hier gebruik van te maken terwijl ik naar de betaalautomaat ga. Hij moet zijn krachten verdelen vandaag. Na het kopje koffie thuis gaan we weer terug. Toevallig komt de parkeertaxi weer langsrijden terwijl ik parkeer, dus stappen we allebei in. Erg tochtig en fris, maar het scheelt weer een paar honderd meter lopen.

Bij de oncologieverpleegkundige horen we meteen dat de 3e chemo morgen helaas niet doorgaat. Witte bloedlichaampjes zijn top, rode bloedcellen zijn net voldoende om geen bloedtransfusie te hoeven, maar de rode bloedplaatjes zijn onvoldoende aanwezig. Wat conditie betreft zou Theo de chemo wel mogen, hoewel je dat wat betreft zijn uiterlijk niet zou zeggen. Je merkt ook dat mensen naar hem beginnen te kijken, nu hij zo moeilijk loopt en er duidelijk als kankerpatiënt uitziet. Maar de verpleegkundige merkt op dat hij het gezien de zwaarte van de chemo best goed doet en dat zijn lichaam de extreme vermoeidheid en de heftige diepe dip die bij deze kuur horen blijkbaar goed aankan. Na de kerst wordt er opnieuw bloed geprikt en als de bloedwaarden dan goed zijn kan de 3e kuur op 28 december doorgaan. We gaan hier maar heel hard voor duimen. Voor nu heeft Theo wat extra tijd om aan te sterken en heeft hij met de kerstdagen hopelijk voldoende energie om een deel met de kinderen en kleinkinderen te kunnen vieren.
Hij loopt zelf naar de auto en thuis gebruiken we een snelle lunch voor we voor de derde keer richting ziekenhuis gaan. Ik zet hem nu af bij de hoofdingang en achter een huurrolstoel loopt hij de lange gang af richting de maatschappelijk werker. Na een fijn gesprek loopt hij achter de rolstoel terug naar de ingang en na het inleveren van de rolstoel ook nog naar de auto. Hij heeft zo voldoende meters gemaakt vandaag en zit ook de rest van de dag duidelijk op een hoger energie niveau. Daarom ook maar de fysiotherapeut gebeld om met oefenen te gaan beginnen. Hij kan morgen terecht, nu eerst goed slapen. Misschien lukt dat met een Oxazepam beter, deze mag hij wel proberen van de verpleegkundige. Wietolie wordt wel toegepast in een palliatieve behandeling, maar heeft niet de voorkeur tijdens curatieve chemo. Dus eerst maar even zo.