Vis

Theo voelt zich ondanks een gebroken nacht en wat kleinere ongemakken best redelijk. Toch loopt hij niet mee tijdens de ochtendwandeling met de hond. Het is mistig buiten en koud en in de ochtend moet hij altijd goed opwarmen en rustig opstarten. Ik ga dus alleen op pad en laat de hond haar route kiezen. Dat wordt de wandeling langs De Reusel, die door het dorp stroomt. Ze kan daar lekker los lopen en ik kan mijn gedachten de vrije loop laten. Deze zijn de laatste tijd wat rustiger nu we gewend zijn aan de chemo’s en de vooruitzichten voorlopig redelijk positief zijn. In de verte zitten twee waterhoentjes op de kant. Als we dichterbij komen landt er plotseling een witte reiger naast de hoentjes. Er spartelt een diertje in zijn of haar snavel.  Als de reiger ons opmerkt, glipt van schrik het spartelende diertje uit de snavel op de grond. De reiger kijkt een beetje vertwijfeld beurtelings naar het gevallen ontbijt en naar ons, en besluit dan toch weg te vliegen. De hoentjes zijn er al eerder vandoor gegaan. Het ontbijt ligt nog te spartelen in het gras. Het is een visje dat naar adem ligt te happen. Het ziet er nog helemaal gaaf uit en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om het te laten liggen voor de reiger, al heeft die er vast zijn of haar best voor gedaan om het visje uit de stroom op te duikelen. Tussen duim en wijsvinger (ik heb handschoenen aan) til ik het beestje aan het staartje op en gooi het voorzichtig terug in de stroom. Het zwemt meteen weg, de geluksvogel. De reiger is minder gelukkig. Een stukje verderop zit deze balend in elkaar gedoken aan de overkant van de stroom, op zoek naar een nieuw ontbijt.
Als we weer thuis zijn, stapt onze dochter naar binnen. Ze is zwanger van hun eerste kind en ons derde kleinkind. Toen de ziekte van Theo zich openbaarde in september, bleek tegelijkertijd hun grote wens in vervulling te zijn gegaan. Wat een tegenstrijdige emoties kwamen en komen daarbij kijken, verdriet en blijdschap. Ik herken dat heel goed. Ik was zwanger van onze jongste zoon toen mijn vader leukemie had. 2 maanden na de geboorte van onze zoon is mijn vader overleden. Verdriet een blijdschap gingen toen ook hand in hand. Om haar zwangerschap te vieren nu ze halverwege is, hebben we vandaag een moeder-dochterdagje, samen gezellig babyspulletjes kopen in Den Bosch. Als we na het winkelen en een lekker lunch met volle tassen richting de auto lopen, komen we langs een bakker die de echte Bossche bollen verkoopt van Jan de Groot. Ik neem er eentje mee voor Theo. Hij is met de hond naar zijn werk in Eindhoven gereden om weer even te buurten bij zijn collega’s. Hij is twee uur weggeweest en zit even bij te komen met een kopje thee. Daar past de Bossche bol goed bij. Als deze een beetje is gezakt en dochter naar huis is gegaan, maken we samen vanuit huis een wandeling van 50 minuten met de hond door het Moergestels Broek. Fysiek is hij in ieder geval klaar voor de volgende chemo morgen.