Vogel

Theo moest vaak plassen afgelopen nacht, dus goed dat we nu even niet bij elkaar slapen. Hij is niet goed uitgeslapen maar begint ook moe te worden, dat is goed te horen aan zijn hese stem: hoe heser hoe vermoeider, teken dat de dip is ingezet. Er komt vandaag dan ook niet veel uit zijn handen. Zijn rondwandeling van een half uurtje lukt nog met een rustpauze op een bankje terwijl ik bij de slager een stoofpotje ga halen. Verder brengt hij de dag zittend door in de leunstoel of liggend op de bank met een boek of tablet.
Tijdens het thuiswerken krijg ik de vreemde vogel weer in het vizier als ik van mijn laptop omhoog kijk naar de tuin. Terwijl het beestje wiebelend door het gras blijft lopen en in de grond pikt, pak ik de fotocamera die klaar ligt en maak snel wat foto’s. Ik zie nu dat de buik van de vogel voor een deel geel is en na even speuren op internet heb ik gevonden wat voor vogel het is: een grote gele kwikstaart, het vrouwtje in dit geval. Die heb ik nog niet eerder gezien, superleuk zomaar in de achtertuin. En dat is meteen het spannendste van de hele dag. De dagen glijden maar zo’n beetje voorbij, je rommelt wat rond en hebt het gevoel een beetje buiten de werkelijkheid te staan. In dit sombere jaargetijde met de griep-, Corona-, verkoudheids- en Norovirussen die rondgaan moeten we voorzichtig zijn. We leven in een cocon met z’n tweetjes, van dag tot dag, wel voorzichtig een beetje dromend over maar geen echte plannen makend voor de nog zo onzekere toekomst. Nu eerst de dip maar weer te boven komen.