Vol verwachting klopt ons hart

Niet voor de Sint, dat gezellige feest hebben we gisteren al gevierd met dochter, schoonzoon, kleinzoon, zoon en zijn vriendin.  Terwijl buiten de sneeuw neerdwarrelde, vermaakten wij ons met lekkers, cadeautjes en een muziekspel. Raden wat de titel van het lied is, wie het zingt en in welk jaar het is uitgebracht. Nou, dat chemobrein van Theo viel helemaal niet op. De muziek werd meestal door ons allemaal wel herkend, maar veel titels of namen kwamen er niet boven drijven. Toch, of misschien daardoor, veel plezier gehad. Een fijne afleiding van de spanning die weer begint op te lopen nu de controle op 8 december steeds dichterbij komt. Het gaat lichamelijk nog steeds redelijk goed met Theo, hoewel hij zaterdag tijdens het rommelen in de tuin niet lekker werd. Waarschijnlijk weer teveel gedaan. Blad ruimen, klok ophangen, wandelen met de hond…hij loopt nog steeds tegen zijn grenzen aan. Ik was op dat moment niet thuis, maar zo’n anderhalf uur rijden bij hem vandaan, bij mijn lieve oude moedertje in het westen van het land. En merkte dus niets van zijn bezwete voorhoofd en wankele gang. Onwetend reed ik naar het dorp verderop om een heerlijke tijd door te brengen met mijn vier middelbare school vriendinnen. Bijkletsen, lekker eten, dobbelspel met Sint cadeautjes, nachtje slapen, wandelen, lunchen en weer richting huis. Theo had daar alweer het nodige in het huishouden gedaan en terwijl ik stond te kokkerellen voor het avondeten (courgettesoep, quiche Lorraine, kip- en kaasflapjes….) deed hij ook nog even een boodschap. Gelukkig kon hij daarna wel de rust vinden om gewoon te blijven zitten, voor een deel met kleinzoon op schoot. Vannacht wel de nodige onrust door jeuk, met als resultaat kapot gekrabde bovenbenen. En nu moet hij alweer bijna bloed laten prikken, op woensdag. De uitslag daarvan zal donderdag wel in zijn dossier staan. Zou het positief zijn? Vol verwachting klopt ons hart…..