Watje

Theo is zeker geen watje. Het is een bikkel die vooruit blijft kijken en zo actief mogelijk blijft. Zo was zijn dag gisteren gevuld met douchen,  fysiotherapie en een bezoek aan zijn twee werkgevers om te vertellen dat hij niet meer terug komt en vervroegde WIA gaat aanvragen. Zijn hersenen kunnen het werk niet meer aan, de energie ontbreekt, zijn vingers liggen in de kreukels en zijn mogelijk korte levensverwachting hangt als een onzekere donkere wolk boven zijn hoofd. Na het bloedprikken vanmorgen sloeg weer even de vermoeidheid toe. Waarschijnlijk een reactie op gisteren, maar ook de spanning neemt toe. En dan is er een klein lichtpuntje in de donkere wolk: het watje. Het watje om het gaatje in zijn huid dicht te drukken na het bloedprikken. Hij heeft het met pleister en al van zijn arm  getrokken maar vergeten weg te gooien, zoals hij wel meer  vergeet tegenwoordig. Op het watje zie ik een heel klein bloedvlekje. Zo klein heb ik ze in tijden niet gezien. Zijn bloedplaatjes zijn blijkbaar in orde. Wat een opluchting. Nu de rest van de bloedwaarden nog. Vandaag of morgen weten we meer.