Vriendin

Op de middelbare school hadden we met 5 meiden een hecht vriendinnengroepje. Door de jaren heen is de vriendschap blijven bestaan en we hebben ook vaak met onze gezinnen een weekend doorgebracht in een groepsaccommodatie. Een van die vriendinnen komt vandaag op bezoek. Ze is zelf genezen van borstkanker en in Coronatijd is haar man overleden aan slokdarmkanker, dus ze weet goed in welke heftige situatie we zitten. Voor haar komst voelt Theo zich moe na een slechte nacht, maar gelukkig krabbelt hij op tijd weer op. De tijd vliegt voorbij terwijl we kletsen en lunchen. Het zachter worden van de stem van Theo geeft aan dat hij moe begint te worden, dus ik ga nog een stukje wandelen met onze vriendin en de hond voor ze weer naar huis rijdt. Het was heerlijk om haar weer eens te zien en spreken. Thuisgekomen vind ik Theo in de keuken, bezig met de vaatwasser omdat een middagdutje niet lukte. Hij gaat buiten een rondje lopen, maar loopt net iets te lang zodat hij met lichte pijn op de borst en vermoeid op de bank zakt. Mogelijk komt de pijn op zijn borst van de hoge dosis Prednison die hij moet slikken, heeft hij zijn borstspieren overstrekt door heel rechtop te gaan lopen of komt het door stress. We hebben het gehad over de stamceltransplantatie en daar zit hij nu over te tobben. Het lukt Theo na wat praten en tranen wel om de knop om te draaien, maar zijn lichaam werkt niet helemaal mee. Zijn tong begint ook weer op te spelen, alleen niet zo heftig als na de eerste kuur. Een beetje een kwakkeldag zullen we maar zeggen.