Wagabibi?

Theo en ik zijn al heel lang samen, dus vaak hebben we aan een half woord genoeg om te weten wat de ander bedoelt. Daar is wel wat verandering in gekomen. De zware chemo heeft bij Theo hier en daar behoorlijk huis gehouden, niet in de laatste plaats in de werking van en aansturing door de hersenen. Dan kan het zomaar gebeuren dat hij mij vanavond de vraag stelt “Wagabibi?” Tja….in combinatie met zijn verbaasde blik als hij merkt dat er niet uit zijn mond komt wat hij in gedachten heeft, schiet ik in de lach. En al snel lopen bij ons allebei de tranen over de wangen van het lachen. Het duurt dan ook even voor hij kan uitleggen wat hij eigenlijk wilde vragen, “Wat ga je vanavond doen?” Dat had ik er echt niet uitgehaald. De versprekingen komen vooral naar boven als hij wat vermoeider is. En na de afgelopen dagen is dat geen wonder. Gisteren heeft hij eerst de poes van het dak gered terwijl ik bij de kapper zat. Ze was via een openstaand dakraampje naar buiten geglipt en wist niet meer hoe ze moest terugkomen. Met haar lange haren banjerde ze mauwend door een volle dakgoot. Theo kon haar met behulp van een trap bij haar nekvel grijpen en daarna druipend en wel veilig op de grond zetten. Terwijl poes zat op te drogen, reed Theo naar Utrecht voor een bezoek aan het Spoorwegmuseum. We zijn hier voor het laatst geweest toen de kinderen nog klein waren, en er is heel veel ten goede veranderd. Wat een leuk museum! We hebben er zo’n 3 uur doorgebracht, met de nodige rustpauzes. Theo reed ook weer terug naar huis en merkte wel dat het autorijden niet meer zo automatisch gaat als voor zijn ziekte. Hij moet zich veel meer concentreren en zijn reactievermogen is ook minder geworden. Spannend ritje dus. Vandaag heeft hij ook niet stil gezeten. Terwijl ik op mijn werk ben, verschoont hij het bed, draait de was, haalt zijn fiets op bij de fietsenmaker, fietst een klein rondje, snijdt groenten voor het avondeten en maait een deel van het grasveld. We hebben een maairobot, maar het gras groeit zo hard dat we hem af en toe een handje helpen. Tegen de tijd dat ik het avondeten klaar heb, voelt Theo zich niet zo lekker. Veel te veel gedaan natuurlijk. Dan krijg je dus “Wagabibi”. En ligt hij nu op de bank te slapen.