Wakker

Het is 2.00 uur en ik ben klaar wakker. Naast me ligt Theo te snurken, zuchten, draaien en krabben, maar daar merkt hij niets van in zijn slaap. De onrust is waarschijnlijk wel de reden dat ik nog steeds in het donker lig te staren. In mijn hoofd is het ook onrustig, allerlei gedachten blijven naar boven komen. Vandaag zijn we naar de Kunsthal in Rotterdam gegaan om de tentoonstelling van de Chinese kunstenaar Ai Wei Wei te bezoeken. Het was heel erg druk maar ook heel indrukwekkend. Zijn Lego schilderij van een verdronken bootvluchteling op het strand hakte erin, maar ook de grote kijkkasten waarin zijn gevangenschap werd uitgebeeld. 24 uur per dag de lampen aan en bewakers op zijn lip, ook als hij naar het toilet moest.

 Jaren geleden hebben we bij filmfestival Movies that Matter in Den Haag een toneelstuk gezien waarin de  gevangenschap van Ai Wei Wei centraal stond. De acteur lag op bed, stond op met een laken om zich heen geslagen en al pratend liet hij het laken vallen om te laten zien dat ze niet alleen zijn vrijheid hadden afgenomen, maar alles, zelfs zijn kleding. Poedelnaakt liep de man rond op het toneel. Even denk je ….okééé….maar daarna zie je het niet eens meer door de kracht van het toneelspel. 

Na de Kunsthal gaan we naar mijn moeder in het Westland. Ik heb eerder een stukje van haar levensverhaal opgenomen en breng dat nu uitgewerkt op papier naar haar toe. Ze heeft als klein kind zo’n beetje in de duinen gewoond en ze blijft heimwee houden naar die tijd aan zee, waarin het leven nog heel eenvoudig was. 
Mijn heimwee gaat niet zo ver terug, maar naar augustus 2022. De tijd van onbevangenheid, onwetendheid en onbezorgdheid. De tijd dat ik niet tegen Theo hoefde te zeggen dat hij even moet gaan zitten, genoeg moet drinken, zijn handen in moet smeren, zijn pillen moet nemen, zijn wanten aan, zijn pet op….

Ik ga nu toch maar eens proberen om te slapen, gelukkig in vrijheid, zonder bewaker naast me, alleen een zacht geronk nu.