Wat is er?

Om 01.08 uur word ik wakker van de slaapkamerdeur die opengaat. In de deuropening staat Theo met zijn kussen onder zijn arm. ‘Wat is er schat?’, vraag ik. Hij geeft geen antwoord, strompelt naar het bed toe, loopt tegen de lege hondenmand aan die aan mijn kant naast  het bed staat, valt op zijn knieën in de mand en hangt half tegen het bed aan. ‘ Wat is er schat?’, vraag ik nog een keer. Hij geeft geen reactie en blijft hangen. Ik blijf rustig maar maak me wel zorgen. Heeft hij hoge koorts gekregen en is hij in de war? Hij ziet er niet koortsig uit. Ik pak het gevallen kussen en leg dat op zijn kant van het bed. Ik probeer Theo overeind te helpen, maar hij geeft niet mee. Ik vraag nog een paar keer wat er is, dan gaat hij langzaam en moeizaam staan. Terwijl hij zich vasthoudt aan het matras schuifelt hij om het bed heen naar zijn kant, gaat liggen en trekt het dekbed over zich heen. Ik vraag nog een keer ‘Wat is er schat?’. Onder het dekbed mompelt hij ‘ Wat is er, wat is er, dat hebben jullie toch gedaan, die lakens?’. Geen idee waar hij het over heeft. ‘ Wat bedoel je schat?’, vraag ik. Hij antwoordt: ‘Dat hebben jullie toch gedaan, die lakens?’. Het is even stil. Dan zegt hij: ‘Of heb ik dat gedroomd? Wat gek!’. Hij draait zich om en valt in een diepe slaap. Dat heeft hij dus nog nooit gedaan, slaapwandelen. Kan een bijwerking zijn van de nieuwe slaappil, lees ik als ik de bijsluiter heb opgezocht.

Ik ben klaarwakker terwijl Theo slaapt, kreunt, jeukt, draait, opstaat om water te drinken ( ik loop achter hem aan naar de keuken omdat ik bang ben dat hij omvalt) en later om te plassen. Tegen 4.00 uur val ik in slaap. Om 4.30 uur word ik wakker. Theo plukt aan mijn haren en zijn hand gaat zoekend over mijn hoofd. ‘Wat is er schat’, vraag ik maar weer. ‘Ik zoek mijn waterfles’. Op de slaapbank heeft hij rechts van zich een flesje staan, dus ik begrijp de verwarring. Van slapen komt niet veel meer.

Hoewel Theo redelijk heeft geslapen in deze gekke nacht, voelt hij zich weer uitgeput. Met moeite blijft hij zitten (lees hangen op de bank) als zijn broer een half uurtje langskomt, daarna is het op en ligt hij alleen nog maar. Na het avondeten voelt hij warm aan, dus temperatuur opgenomen. Deze schommelt tussen de 38 en de 38,7 graden, dus moeten we het ziekenhuis bellen. En ja hoor, ze willen hem zien, dus weer naar de spoedeisende hulp, waar Theo zich hangend aan de balie om 20.05 uur meldt. Het is enorm druk en als Theo even in de wachtkamer heeft gezeten, kan hij niet meer. Hij mag op een speciale ligstoel gaan liggen in de gang tot we in een kamer terecht kunnen. Bloed afnemen en infuus aanbrengen om vocht toe te dienen( de aardige verpleegkundige kan niet goed prikken, Theo ligt verstijfd in bed met verkrampte kaken en de tranen in zijn ogen), longfoto maken, swab voor Covid, temperatuur opnemen (is nu 37,6) en wachten op de uitslagen. Hij moet een nachtje blijven voor observatie en voor een infuus van antibiotica. Het infuus doet erg pijn, dus Theo vraagt of ze deze kunnen verwijderen en opnieuw kunnen prikken op een andere plek. De aardige verpleegkundige is minder aardig als Theo aangeeft pijn te hebben van het infuus dat zij heeft aangelegd, en gelukkig voor Theo komt een andere verpleegkundige het nieuwe infuus prikken. Ze moet goed zoeken waar het nog kan, er is bijna geen ader meer te vinden in Theo’s armen en handen. Ze vindt een plekje op zijn hand en dan zit het vrij snel op zijn plek. Nu wachten tot ze hem naar de afdeling gaan brengen, dan zal ik zijn droge huid nog helpen insmeren en daarna naar ons lege huis rijden.