Weekend

Wat heerlijk! Zaterdagochtend krijg ik van Theo ontbijt op bed. Het is niet uitgebreid, 3 crackers met hagelslag en een kopje thee, maar wat heerlijk dat hij daar weer de energie en interesse voor heeft na al die maanden. Voor zijn ziekte kreeg ik in het weekend regelmatig ontbijt op bed van hem ( zelf houdt hij er niet van), dus het leven lijkt weer even gewoon. Ook het knuffelen begint voorzichtig terug te komen. Voorzichtig, want zijn huid is nog steeds droog, dun en kwetsbaar. Theo moet met zijn nieuwe ik leren omgaan en ik moet ook weer ergens in dat plaatje passen. We proberen daarin steeds samen een weg te zoeken en we kunnen gelukkig overal goed over praten. Tijdens een wandeling van drie kwartier door de sneeuw komt het luisteren naar muziek ter sprake. Al snel gaat het over de keuze van muziek bij een uitvaart. We spreken af dat we onze wensen voor ons afscheid op een rijtje gaan zetten. We hopen allebei nog jaren hier rond te lopen, maar het kan geen kwaad wat gedachten op papier te zetten.
Na de wandeling doe ik meteen wat boodschappen voor het middageten. Ik heb mijn portemonnee niet bij me, dus krijg die van Theo mee, met de pincode voor de betaalpas. Sta ik bij de kassa om af te rekenen, klopt de pincode niet. Nog een keer proberen, het is toch echt de code die ik heb doorgekregen. Weer een foutmelding. Voordat de pas geblokkeerd wordt maak ik geen gebruik meer van de laatste poging, laat alle boodschappen ingepakt bij de kassa staan en loop naar de auto waar Theo zit te wachten. Hij kijkt verbaasd als ik zwaaiend en hoofdschuddend met het pasje kom aanlopen. “De code is niet goed”, zeg ik. “Dat kan kloppen”, antwoordt hij, “want dat is mijn zakelijke pas, je moet die andere hebben”. Die andere blijkt ergens verstopt onder oude parkeerkaartjes te zitten en een hele andere kleur te hebben. Lekker dan! Hij gaat zelf naar binnen om af te rekenen en komt terug met de tassen vol boodschappen. Het oefenen met de gewichtjes komt nu goed van pas. In de middag snuffelen we wat rond in een bloemenwinkel waar ze prachtige vazen en decoraties hebben. Thuisgekomen neemt Theo de Prednison in en zorgt daarna voor het avondeten, dat alleen opgewarmd hoeft te worden. Na het eten zet hij zelf de injectie om de aanmaak van witte bloedcellen te stimuleren en smeer ik hem van top tot teen in met vette zalf. We maken het verschoonde bed op en kunnen gezellig samen onder het dekbed kruipen.

Vanochtend blijven we na een vrij rustige nacht lekker lang liggen. Theo heeft het wel koud, vanavond maar een extra deken op het bed leggen. Ook in de woonkamer die langzaam opwarmt voelt Theo zich met een dikke trui aan nog kouwelijk. Voor de zekerheid neem ik zijn temperatuur op: 35,7. Onder de 35,5 moeten we contact opnemen met het ziekenhuis, maar Theo ziet de bui van de spoedeisende hulp al hangen, dus even kijken hoe we zijn temperatuur omhoog kunnen krijgen: verse gemberthee drinken en bewegen om zijn bloedsomloop op gang te helpen. Na de thee is zijn temperatuur 35,1. Dat kan niet kloppen want Theo voelt zich op zich best, de oorthermometer doet het niet of ik gebruik hem niet op de juiste manier. Ik meet bij mezelf: 36,4. Ook niet heel hoog, maar dat klopt wel bij mij. Theo meet bij zichzelf: 35,9. Gelukkig, gaat de goede kant op. Hij begint ijverig rondjes rond de eettafel te lopen en gewichtjes te heffen terwijl ik een warme soep ga koken voor het middageten. We gaan in de middag wandelen en Theo neemt van tevoren zijn temperatuur op: 36,4. Daarmee durven we wel van de sneeuw te genieten, dik ingepakt met muts, wanten en sjaal. We lopen in hetzelfde natuurgebied als gisteren, 5o minuten nu. 5 minuten langer lijkt niet veel, maar Theo voelt zich wat vermoeider vandaag dus is het een hele prestatie om zonder pauze zo lang te lopen. Thuis neemt hij zijn temperatuur op: 36,9. Mooi, niks meer aan doen. Na een kop warme chocomelk hoor ik geruststellend gesnurk van de bank komen. Onder een warme plaid ligt hij met rode wangen zijn energie aan te vullen, zodat hij de avondmaaltijd kan klaarmaken. Tijdens het eten weer veel gegiechel en grapjes, zodat we allebei telkens dubbel liggen van het lachen. Wat een heerlijk man is het toch. Ik ben zo trots op hem, hoe hij zich hier doorheen slaat en positief probeert te blijven. Hij is weer mijn rots, maar ik weet nu dat ik ook zijn rots ben. Samen kunnen we bergen verzetten.