Brieven aan mijn vader, deel 1

Op zondagen mis ik je het meest. Het is dan net of je afwezigheid meer aanwezig is en verweven zit in elke minuut van de dag.

Aan de [straatnaam] is het anders sinds je er niet meer bent. Het voelt alsof de ziel sinds je overlijden uit het huis is en je deze onder je arm met je mee hebt genomen op de dag dat je ging. Het huis staat vol met jouw spullen, maar de leegte is eindeloos.
Het is nog steeds mijn ouderlijk huis, waar ik mijn kinderjaren zeer content en zorgeloos, zonder broers of zussen, heb doorgebracht. De warme herinneringen die ik aan deze plek heb, staan nu in schril contrast met de dagen dat je opgebaard in de huiskamer lag. Daar waar ik ooit tussen mijn knikkers op het zachte vloerkleed zat, stond nu jouw kist. De tafel waar we met zijn drieën duizenden keren aan hebben gezeten, gegeten, bordspelletjes hebben gespeeld en waar ik als kind al mijn tekeningen en verhaaltjes aan samenstelde, stond nu vol met bloemen, kaarsen, wat boeken die je graag las en platen van enkele van je lievelingsnummers.
In het robuuste kleed dat de tafel permanent bekleedde, stonden de diepe sporen van jaren intensief gebruik. Elke route die jouw handen over de tafel hadden afgelegd, had ervoor gezorgd dat de stof van het kleed iedere keer wat platter werd, tot deze op een gegeven moment glad was en je dus precies kon zien en voelen waar je had gezeten en hoe vaak jouw hand op en neer was gegaan tussen je schrift en de rekenmachine, je potje inkt of liniaal. Ik zie nog zo voor me hoe je aan deze tafel wiskundige vraagstukken zat op te lossen of geld uit het kluisje na zat te tellen. Als je aan deze tafel zat, was je meestal met iets bezig dat ik als kind heel ingewikkeld vond.
Je hield ervan als spullen een vaste plek hadden. Zo had ook de fruitmand, welke zijn naam allang geen eer meer aandeed, een vaste plek op het hoekje van de eettafel aan de kant van de muur. In deze fruitmand lag meestal wel fruit, in de vorm van enkele sinaasappels of een grapefruit, maar bestond voor het grootste deel juist uit ander gerief zoals een geodriehoek, een bakje met pennen en vulpennen, een passer, een schoenlepel, een perforator, enveloppen, een paar rekenmachines, potloden en hier en daar een verdwaalde gum. Allemaal losse spullen die op de een of andere manier toch bij elkaar pasten.

Eén van de laatste keren dat ik met je aan die tafel heb gezeten, heb je me nog een keer uitgelegd hoe de stelling van Pythagoras te bewijzen was. Je vond het altijd zo mooi als ik vervolgens begreep hoe dit werkte en ik de juiste antwoorden op het papiertje krabbelde dat je voor me had neergelegd.
De tuindeuren, met daarin langgerekte ramen en waarmee je vanuit de huiskamer direct de tuin in kon lopen, lieten in de lente en zomer heerlijk veel zonlicht door en de zon verwarmde de huiskamer dan uitbundig. Alle kleine blaadjes aan de goudenregen in de tuin ritselden in de wind en hun silhouetten dansten dan door de kamer. Diezelfde tuindeuren waren nu bedekt door de dichtgetrokken donkerrode gordijnen en lieten nu slechts een klein streepje daglicht de kamer binnen. Het enige wat nu danste, waren de stofjes die door dit kleine streepje licht verlicht werden. De rest van de kamer werd verlicht door een klein schemerlampje op de schoorsteen en de kaarsen op tafel. Hoewel dit wel voor een bepaalde intimiteit zorgde, verlangde ik intens terug naar die dansende blaadjes.
Jij had ook altijd een scherp oog voor contrasten en bent altijd bevangen geweest door het verleden, c.q. betere tijden. Ik merk dat in kleinere mate ook bij mezelf op, maar probeer dit niet de leidende hand te laten nemen in mijn dagelijkse leven. Het gevoel is er, maar dit draag ik liefdevol, meer in de vorm van nostalgie dan weemoed, met me mee.