De Berlijnse muur

Mijn vader heeft de Berlijnse muur gebouwd. Uit zelfbescherming, uit angst, en uit wanhoop. Hij roept zijn moeder, die in 1996 overleden is, om hulp. Terug naar de basis, het rudimentaire. Een noodkreet waarvan de oorsprong diep in de jeugd geworteld zit, toen je veilig in de armen van je moeder lag en er voor elk probleem een oplossing was. De tijd dat er geen sterfelijkheid bestond omdat je er simpelweg geen benul van had. De onbezorgdheid, het simpele geluk, de geborgenheid die je als kind hebt mogen voelen. Ik kan me voorstellen dat er op je sterfbed geen groter verlangen bestaat dan het verlangen naar die tijd. Daar waar je vandaan komt, daar keer je uiteindelijk ook naar terug. Daar geloof ik wel in, en dat is een geruststellende gedachte.
Ik ben bang dat het niet lang meer zal duren voordat mijn vader vertrekt. Ik troost me met de gedachte dat hij vanaf dat moment geen lichaam meer heeft en dus verlost is van zijn pijn. Ik weet niet of er na de dood nog iets volgt. Ik zou er graag in willen geloven. Ik zou erin willen geloven dat wanneer iemand sterft, de ziel van diegene in het universum terecht komt. En dat wanneer er iemand geboren wordt, er een stukje van die ziel naar diegene toe gaat. Of naar een plant, een bloem of een insect.
Aan de andere kant zou ik graag willen geloven dat er helemaal niets is. Net zoals dat er niets is voordat je ontstaat. 
Het is de meest bizarre tijd die ik ooit heb meegemaakt. Toch weet ik dat we er doorheen gaan komen, zowel mijn vader, moeder, als ik. 

„Death is not the opposite of life, but a part of it.“