Father and friend; de uitvaart

Het is vandaag 11 dagen geleden dat mijn vader overleed. Het voelt als gisteren, en tegelijkertijd voelt het alsof er al 3 maanden verstreken zijn.
Op 17 december, op een druilerige en donkere vrijdagmiddag, hebben we hem, in een liefdevolle kring, begraven.

Mijn vader wilde heel graag tot en met het einde thuis blijven. Daarom is hij, na zijn overlijden, zorgvuldig verzorgd, aangekleed en gekist weer thuis gebracht. Tot de dag van de begrafenis is hij dus thuis geweest, en dat is ontzettend waardevol geweest. De uitvaartverzorgers waren professioneel en hebben er, samen met een beetje geluk, voor gezorgd dat mijn vader er 6 dagen lang prachtig bij heeft gelegen. Op die manier hebben we mensen thuis kunnen ontvangen, die graag nog even bij hem wilden komen kijken. 
Zelfs de buren uit de straat hebben een gezamenlijke kaart gemaakt, waarin staat beschreven hoe stil het in de straat zal worden zonder zijn pianospel. Het is een klein gebaar, maar wat biedt het een troost, te weten dat zijn verscheiden zelfs bij de buren in de straat niet onopgemerkt zal blijven.

De uitvaartdienst heeft plaatsgevonden in een mooie, kleine kapel in Den Haag. Er zijn mooie en lovende verhalen verteld tijdens de dienst en we hebben enkele stukken muziek, die hem erg nauw aan het hart lagen, ten gehore gebracht. Omdat mijn vader muziek was, is hij op het nummer "Thank You For The Music" van Abba uit de kapel gedragen. 

Als ik aan de uitvaart terug denk, dan doe ik dat met een warm en voldaan gevoel. Ik word er niet verdrietig van, want ik weet dat een ieder die bij de uitvaart aanwezig was mijn vader zal herinneren; ieder op zijn of haar eigen manier. Mijn vader is niet verloren; er is niets wat de dood ongedaan maakt.

Op 19 december, 2 dagen na de uitvaart, is onze poes Laila overleden. Hij kwam in ons leven toen ik 8 jaar oud was. Ik wilde destijds graag een poes en, na goed doordachte overwegingen, zo geschiedde. 
Laila was al 18 jaar, en kampte de afgelopen jaren met schildklier- en nierproblemen, echte "oude mannen kwaaltjes" bij poezen. Mijn vader en Laila hadden een bijzondere band, zoals mijn vader had met al zijn poezen in het verleden.
Enkele dagen voor de uitvaart stopte Laila met eten en drinken. Hij takelde af; in een ietwat vreemde vergelijking zou je kunnen zeggen dat Laila op dezelfde manier aan zijn laatste stukje is begonnen als mijn vader. Hij is op één van zijn lievelingsplekjes thuis rustig heengegaan. We hebben hem samen met één van zijn slaapkleedjes en een steen waar hij graag mee speelde, in de tuin begraven. Mijn vader ligt overigens niet in de tuin, maar op de mooie begraafplaats bij de ouders van mijn moeder.

Omdat het zo absurd toevallig is dat mijn vader en Laila in een tijdsbestek van 8 dagen beide zijn overleden, voelt het ook niet extra zwaar. Het heeft gewoon zo moeten zijn. Ze zijn er allebei niet meer, maar er is van ze gehouden. En omdat er liefde is, bestaat er geen voorbij.