Het dilemma; doorgaan of stoppen met chemotherapie
Sinds mijn laatste blogbericht van 27 juli zijn er weer veel dingen veranderd. Mijn vader was weer met een nieuwe chemokuur begonnen, en hoewel deze lager gedoseerd was dan de vorige kuur is hij hier bijna onder bezweken. Een week lang heeft hij niets binnen kunnen houden en samen met alle gevolgen die dat had (medicatie niet binnen kunnen houden, verzwakking etc.) maakte dat dat we echt dachten dat het snel einde verhaal zou zijn.
Toch is hij zich na een week weer beter gaan voelen en heeft hij zelfs een tijdje minder pijnstillers kunnen slikken omdat de pijn fors was afgenomen (ook door de chemo).
De pijnen beginnen nu echter helaas terug te komen en de pijnstillers moeten weer opgevoerd worden.
Echter zitten we nu in een dilemma; over 10 dagen wederom een kuur (weer lager in dosering dan de afgelopen kuur), met kans op diezelfde verschrikkelijke bijwerkingen en zelfs de kans dat hij onder de chemo bezwijkt. Wel wordt er op die manier weer tegen de kanker gevochten en wordt de pijn naar alle waarschijnlijkheid weer minder.
De andere keuze is om de chemotherapie niet meer te doen; de kanker krijgt dan vrij spel en de pijn zal onherroepelijk erger worden en dus zal de "behandeling" alleen nog maar uit pijnstilling bestaan, met de kans dat de pijn gewoon door de medicatie heen komt. Mijn vader is geheel begrijpelijk bang geworden voor de gevolgen die de laatste chemokuur heeft gehad. In de week na deze chemo dachten mijn moeder en ik echt dat het snel klaar zou zijn.
Ik wil mijn vader graag helpen in deze keuze die hij uiteindelijk toch echt zelf moet maken. Er is gewoon een kans dat hij aan de chemotherapie overlijdt, in plaats van aan de kanker..
Zijn er meer mensen die voor ditzelfde dilemma gestaan hebben? En welke overwegingen hebben jullie hierin gemaakt? Ik besef me dat ik mijn vader niet kan sturen in zijn beslissing, maar uiteraard sta ik open voor de ervaringen van anderen; daar is deze website tenslotte voor :)
Wederom bedankt voor het lezen!
13 reacties
Wat moeilijk Jelena. Ik heb geen ervaring met dit dilemma, maar ik zou zeggen ga voor kwaliteit. Liever met pijnstilling je redelijk goed voelen, dan kotsend en beroerd chemo ondergaan.
Maar wie ben ik? Veel sterkte voor jullie. Laat de uiteindelijke beslissing weten. 🌊😘
Hoi Rosavera,
Wie jij bent? Iemand wiens reactie op mijn blogbericht ertoe doet. :) Ik waardeer het enorm dat je de moeite neemt om jouw eigen overweging te belichten.
Ik denk er hetzelfde over als jij. Toch zou ik het ook begrijpen, als mijn vader de chemokuur toch nog een keer wil proberen. Het is echt heel lastig; je weet immers van tevoren niet wat de uitkomst is van beide scenario's en dat is altijd het moeilijkste van het maken van een keuze. Bovendien is er ook nog een kans dat mijn vader deze keer minder ziek wordt van de kuur, omdat deze weer lager gedoseerd is dan de afgelopen kuur.
Als het zover is zal ik een nieuw blogbericht schrijven. Voor nu heb ik gewoon heel veel aan jullie reacties, waaronder die van jou. Enorm bedankt! Liefs.
Bij een waardig leven hoort ook een waardig sterven. Niet iedereen kan en wil dat. Velen blijven grijpen naar de laatste strohalm.
Ik kan niet voor jou of je vader kiezen, maar als het bij mij zo ver komt, dan ben ik klaar. Begrijp mij niet verkeerd, ook ik wil leven, genieten van alles wat het leven biedt. Maar niet tegen elke prijs.
Als de balans is doorgeslagen, en dat lees ik in jouw verhaal, dan wens ik optimale pijnstilling en laat mij dan maar wegglijden in slaap, na afscheid van mij dierbaren.
Ik denk dat ik niet alleen mijzelf pijn en verdriet bespaar, maar ook degenen die van mij houden het bespaar dat ik niet langer lijd.
Veel sterkte meis.
Hoi Zweef,
Dank voor jouw woorden.
Mijn vader is nooit zo van het opgeven geweest en kent een zekere koppigheid/eigenwijsheid. Hoewel hem dat ver heeft gebracht in het leven, weet ik dat deze karaktereigenschappen ook nadelig kunnen uitwerken. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de mensen om je heen. Geen van allen kunnen we deze keuze voor hem maken, maar ik meen wel te voelen dat hij waarschijnlijk nog alles aanpakt wat er te pakken valt. Dat dat wellicht voor een langer leven maar wellicht ook langere lijdensweg zorgt, neemt hij misschien wel op de koop toe.
Ik vertrouw erop dat hij kiest wat hem het meeste oplevert. Overigens sta ik er hetzelfde in als jij. Mijn vader wil echter alles behalve in slaap gebracht worden. Het liefste zou ik hem alle wellicht in het verschiet liggende pijn willen besparen maar dat gaat nu eenmaal niet. Gelukkig is er nog aardig wat bedenktijd en weet ik dat met elke nieuwe dag vaak weer nieuwe inzichten komen. I trust and let go. ♥
Ik heb er veel voor over om te blijven leven, ik zou alles aangrijpen, proberen, en zeker mijn grenzen verleggen. Maar als ik me alleen nog maar ziek, zwak en misselijk zou voelen, wil ik er mee ophouden. Zo denk ik er nu tenminste over, ik kan me goed voorstellen dat het lastiger is als je er daadwerkelijk voor staat.
Maar wat je zegt: je vader moet die keuze maken. Ik hoop dat hij, samen met jullie er bij, nog eens een gesprek met zijn arts aan kan gaan. Misschien kan zijn arts wat meer vertellen over pijnbestrijding, soms kan er nog bestraald worden tegen pijn, om maar wat te noemen. Palliatieve sedatie (slapen) is misschien nog niet direct aan de orde. En wie weet kan hij met een dot medicatie en pijnbestrijding nog fijne momenten beleven, zonder zich zo ellendig te voelen, dat zou toch voor iedereen draaglijker zijn. Denk ik.
Heel veel sterkte!! XXX
Hoi Frie,
Wat fijn om je weer op mijn blog te treffen. Ja, voor iemand denken kan niet maar we kunnen inderdaad analyseren wat we zelf in zo'n zelfde soort situatie zouden doen/willen. Al komt dat soms weer niet overeen met de keuze die we maken op het moment dat we werkelijk geconfronteerd worden met datgene.
Het probleem in de afgelopen periode is ook geweest dat de pijnstilling steeds net niet voldoende was om de pijn weg te nemen. Was de pijn een 8, dan was de pijnstilling een 6. Was de pijn een 10, dan was de pijnstilling misschien net een 7. Wat dat betreft zit mijn vader nog lang niet aan de maximale doses en kan er naar mijn inzicht nog veel tegen de pijn gedaan worden.
Ik snap zijn beide overwegingen heel goed en zal hem (en mijn moeder) hoe dan ook steunen, wat de keuze uiteindelijk ook wordt. Want dat is ook een stukje waardigheid; ik heb er vertrouwen in dat hij, al dan niet met behulp van de reacties die dit laatste blogberichten heeft opgeroepen, zal kiezen voor wat voor hem het beste werkt. :)
Wederom bedankt voor je reactie! Liefs.
Lieve Helena
De wens om te blijven leven is soms sterker dan rede, er bestaan geen slechte keuzes maar ook geen goede. Alleen accepteren welke keuze ook en inspelen op die keuze, pijn, vermoeidheid, en nog het volledig hebben van besef wat er met je lichaam gebeurd maken dat je soms tot een besluit kan komen en soms bepaalt de kanker hoe het verloopt.
Sterkte
Hoi lieve Ron,
De ziekte van mijn vader heeft me in zekere zin geleerd om bepaalde dingen los te laten. Je weet nooit hoe het leven loopt en je er op voorhand al druk over maken heeft geen zin. Ik denk dat "vertrouwen en loslaten" hierin een grote rol speelt. Ik vertrouw mijn vader, en de keuze die hij zal maken. Ik kan zelf eigenlijk niets anders dan toekijken, zo voelt het tenminste.
Als ervaringsdeskundige zijn jouw woorden uiteraard weer doeltreffend. Bedankt daarvoor. Liefs!
Elke keuze is de juiste keuze als jouw vader die welbewust maakt. Dit is zijn stuk, zijn leven en zijn manier waarop hij dat wil leven, beleven en sterven.
Voor mij geldt ook een 'tot hier en niet verder' en dat heb ik ook vastgelegd en met de huisarts besproken. De pijn van mijn kanker is alleen met (hoge) dosis morfine te bestrijden (tzt) en dat tast op termijn je brein aan. Om het zo maar te noemen. Daar ligt voor mij de grens, als ik niet meer weet waarover het gaat. Maar ja.. ook eerlijkheid is dat ik nog niet op dat punt ben en dus geen idee heb hoever ik dan mijn grens wil verschuiven. Nou, bij alles wat ik al geregeld heb, zie ik dat dan wel weer.
Leven moet vooral ook nog léven zijn. Er moet toch nog geluk in een dag zitten, een stukje blijheid dat je er nog bent. Kort gezegd natuurlijk kwaliteit boven kwantiteit. Maar ook dat is voor iedereen anders. Zwaar voor jou! Maar ik denk dat je het allemaal heel goed doet, goed voelt en aanvoelt en een geweldige en liefdevolle dochter bent!
Je bent zelf ook gegroeid in dit proces. Dat maakt de pijn niet minder, integendeel. Maar het leert je over jou dat je veel meer kunt dan je denkt/dacht. Je bent een toppertje!
Liefs xx Hebe
Uhm..,waarom citeer jij mijn doucheputjerooster? Er ligt al 16 jaar een douchedrain in mijn badkamer met rooster waarin uitgesneden de tekst: Tot hier en niet verder!.
Ik heb zeer gehoorzaam water, het waagt het niet om over het afvoerputje te stromen 🤪
Heerlijk mens jij!!
Hoi lieve Hebe,
Ja, dat leven léven moet zijn is precies hoe de vork in de steel zit. Omdat leven een werkwoord is waar iedereen zijn/haar eigen definitie aan geeft, zal ik erin moeten vertrouwen dat mijn vader de kracht en wijsheid heeft om zelf aan te geven wanneer het "einde verhaal" is. Ik gun hem dat inzicht en vertrouw erop dat hij dat inzicht ook benut.
Door te eten, drinken en te slapen hou je jezelf fysiek in leven. Door te ontdekken wat je gelukkig maakt leer je te léven. En bij dat leven hoort ook het omgaan met angsten, verdriet, onzekerheid en verlies. Ja, het hoort er nu eenmaal bij... Dat besef ik me maar al te goed.
Door de reactie van Zweef moest ik wel eventjes gniffelen. Heerlijk zo'n stukje humor temidden alle zware en serieuze kost :-)
Dank voor jouw compliment Hebe, dat doet iets met me. Ik moet extra plaats maken voor alle harten die jij me vandaag al onder de riem hebt gestoken! Liefs :-)
Och jeetje lieffie toch... Met liefde! Dat heb ik al gezegd :-)
Je bent heel wijs en heel slim. Zelfinzicht is groot. Fijn dat je hier je uitlaatklep gevonden hebt en evenzo fijn dat wij je ermee kunnen helpen.
Ik hoop dat ik je nog heel veel van die hartjes geven kan! Heb je dik verdiend!
Knufs Hebe xxxx