Huisartsbezoek
Vandaag hebben mijn ouders gezamenlijk een bezoek gebracht aan de huisarts, om iets voorgeschreven te krijgen tegen de enorme pijnen van mijn vader (nek, schouders, rug en borst). Mijn vader omschrijft de pijn in zijn borst als het gevoel van een kat die van binnen uit met alle 10 de nageltjes aan het krabben is. Door de pijn kan mijn vader eigenlijk heel weinig. Waar hij tot voor kort nog makkelijk kilometers liep, zo haalt hij nu met moeite zijn dagelijkse rondje naar de supermarkt. Het is moeilijk hem zoveel pijn te zien lijden.
Hij heeft nu zware diclofenac en tramadol voorgeschreven gekregen. Dit zal hem moeten helpen tot het moment dat hij besluit wel of niet met de chemotherapie te starten, welke ook als doel heeft om de pijn te verminderen en niet om te genezen.
Ook benoemde mijn vader gisteren een vreemde sensatie in zijn rechter onderbeen, een soort "slapend" gevoel.. Bij mij gaan de alarmbellen dan gelijk rinkelen, want dan denk ik aan een uitzaaiing in de wervels die iets aan het beknellen zijn.. Volgens de huisarts had het daar echter niet mee te maken (?). Waarmee dan wel?
Enfin, ik hoop heel erg dat de pijnstillers iets voor hem doen en dat hij straks gewoon weer een stukje kan lopen en we misschien ook iets met zijn vieren (mijn ouders en mijn vriend en ik) kunnen gaan doen. Al is het maar iets simpels. Ik zou het zo zonde vinden als dit niet meer zou kunnen terwijl de pijn nu nog te bestrijden is met pijnstillers.
Nuja, een korte post vandaag, maar wordt ongetwijfeld weer vervolgd. :)
2 reacties
Lieve Helena, ik las net je drie blogs, ik ga je volgen. Je schrijft prachtig en met zoveel gevoel over je vader, en over de afschuwelijke diagnose die hij kreeg en wat dat met jullie doet.
Ik hoop dat hij nu toch frequent de pijnstilling inneemt (niet wacht tot hij pijn krijgt), waardoor hij zich prettiger gaat voelen en toch voorzichtig wat meer kan, misschien. Wanneer moet hij beslissen of hij met chemotherapie start?
Zelf heb ik niet-kleincellige longkanker, helaas ook ongeneeslijk maar wel met meer behandelopties als bij kleincellige longkanker (en al een poos stabiel). Maar wat ik wil zeggen: Ik heb 8 maanden chemotherapie gehad (4 zware kuren en daarna een onderhoudskuur). Het was niet dezelfde als die voor kleincellige longkanker gegeven wordt en je kunt eigenlijk niet echt vergelijken wat chemo betreft (qua bijwerkingen e.d., niet iedereen heeft dezelfde klachten en ook niet in dezelfde mate). Maar mijn kwaliteit van leven was de moeite waard, tussen de chemokuren door.
Als je vader toch kiest voor chemotherapie en het valt hem tegen, kan hij ten alle tijde weer stoppen, bedoel ik. Dat schrijf ik vanuit mijn eigen gevoel dat ik, zeker toen ik de diagnose net gekregen had, iets mòest doen tegen het monster. Ik zou het altijd een poging waard vinden. Maar je vader denkt er misschien anders over en ik vind het moedig en heel goed van je, dat je zijn keuze, ongeacht welke, zult respecteren.
Heel veel sterkte voor jullie! XXX
Hoi Frie, bedankt voor jouw lieve, bemoedigende woorden.
Gelukkig slikt mijn vader nu "trouw" zijn pijnstillers en is de pijn in elk geval wat beter te verdragen. Dat is voor zowel hem als voor mijn moeder heel fijn, die hem natuurlijk dag en nacht pijn zag lijden.
Wat fijn om te horen dat je je toch goed voelt tussen de chemokuren door. Dat stemt natuurlijk veel gelukkiger dan wanneer je je van kuur tot kuur ellendig voelt. Dan zou ik het ook snappen wanneer je ermee zou stoppen. Ik leer nu zo goed dat kwaliteit van leven elke dag wat belangrijker wordt dan kwaliteit. Je wil niet de laatste fase van je leven in gaan waarbij je gebukt gaat onder pijn, misselijkheid, ellendigheid.
Oorspronkelijk zou mijn vader aanstaande vrijdag door de longarts gebeld worden, waarbij hij ook zijn keuze zou moeten aangeven. Gelukkig heeft mijn vader zelf aangegeven eerder contact te willen en is hij vandaag al door de longarts gebeld. De arts heeft inderdaad ook aangegeven dat wanneer de chemotherapie hem te zwaar valt, hij er altijd mee kan stoppen. Ik hoop dat dat er uiteindelijk voor zorgt dat mijn vader het tòch gaat proberen. Natuurlijk is hij bang, dat zou ik ook zijn. Aan de andere kant heb je, als je er op elk "gewenst" moment weer mee kan stoppen, eigenlijk weinig te verliezen.
Ik laat hem maar zijn eigen keuzes maken, dat doet hij al 72 jaar, en in de tussentijd hou ik gewoon heel veel van hem. Gelukkig weet hij dat ook!
Ik hoop dat jouw eigen situatie heel lang stabiel mag blijven, al blijft alles natuurlijk onzeker. Ik hoop dat je daar inmiddels een weg in hebt gevonden. Wat is het toch een kl*teziekte, en wat heb ik een respect voor iedereen die ertegen vecht.
Liefs, Helena