Uitstelgedrag

Het is lang geleden dat ik iets heb achtergelaten op mijn blog. Anderhalve maand, om precies te zijn. Hoe dit komt weet ik niet precies. Het zal ermee te maken hebben dat ik op en vanuit mijn gevoel schrijf en dat de behoefte om te delen er niet altijd is.

De tweede "ronde" chemokuren zitten er nu op, maar uit de laatste scan blijkt dat de kanker er niet minder op is geworden. Verder uitgezaaid heeft 'ie ook niet, dus het staat min of meer stil. Het is dus de vraag of de chemotherapie nog iets doet, of dat de kanker zich per toeval een beetje koest gehouden heeft.
Met de juiste doseringen is de pijn draaglijk, maar zie ik mijn vader met de dag verder in een geestelijk diep dal zakken. Dingen die eerst zo vanzelfsprekend waren kunnen nu niet meer of kunnen alleen uitgevoerd worden met de grootst mogelijke moeite.
De vleugel, zijn grootste passie, heeft een laagje stof verzameld omdat deze nu al enkele maanden niet meer is aangeraakt. Het spelen kost hem energie die hij niet meer heeft.
De stoel bij zijn favoriete restaurant in Delft blijft leeg; hij kan de energie niet meer opbrengen om dit reisje in zijn eentje te maken. Vakanties worden nu al 2 jaar lang op de lange baan geschoven. Eerst was corona de boosdoener, maar in de tussentijd is er zoveel veranderd dat de hele corona-crisis nog maar een klein aandeel heeft in het "uitstelgedrag".
Hoewel mijn vader nog ontzettend graag een keer naar Parijs zou willen of nog een keer op vakantie zou willen, is dat er tot nu toe niet van gekomen. En dat maakt dan weer dat ik een schuldgevoel aan het ontwikkelen ben, omdat ik een zekere verantwoordelijkheid voel om iets dergelijks voor mijn ouders/ons vieren te regelen. Ik weet dat het niet van me verwacht wordt en dat ik er niets aan kan doen, dat er waarschijnlijk bepaalde wensen onvervuld zullen blijven. Maar hoe haal je iemand uit de put, die zo ontzettend kijkt naar alles wat niét meer kan? Kan dat wel?
Een vakantie of een reis naar Parijs is in veel opzichten lastig, maar niet onmogelijk. Pijn en vermoeidheid spelen een rol, maar ook de nog steeds geldende beperkingen en verplichtingen maken dat ik eraan twijfel of een vakantie/uitje niet meer moeite zou kosten dan dat het uiteindelijk op zou leveren. Ben ik nu realistisch, of een doemdenker? 
Hoe kom ik van dat verdomde schuldgevoel af? Zal ik dan toch maar, koste wat het kost, ondanks alle ermee gepaard gaande ongemakken en praktische problemen, iets proberen te regelen?
Is het, als je in de laatste fase van je leven bent, eigenlijk wel ooit "genoeg"? Bereik je op een gegeven een bepaald punt, waarin je kunt zeggen, "ja, het is goed zo, ik heb alles gedaan wat ik wilde doen"? Of snak je continue naar meer?
Het is wederom een heel zooitje (voornamelijk retorische) vragen die ik hier stel, dat besef ik me. Soms betrap ik mezelf erop dat ik het idee heb dat deze periode, die welbekende periode tussen hoop en vrees, voor alle partijen misschien wel zwaarder is dan wanneer het, op een dag, afgelopen is. Ik kan er enorm naast zitten. Dat zie ik dan wel weer.

Bedankt voor het lezen..