En dan ineens staat heel je wereld op zijn kop

Lang heb ik erover nagedacht ofdat ik mijn persoonlijke verhaal wel wilde delen met de buitenwereld.
Ik heb momenteel heel erg de behoefte om alles van me af te schrijven, een soort verwerking misschien en om het later zelf terug te lezen want, je stapt in een rollercoaster en het gaat soms zo snel en het is zo veel dat je het soms zelf allemaal niet meer weet.
Dus op de een of andere manier voelt het goed om mijn verhaal te vertellen voor iedereen die erin geïnteresseerd is en absoluut niet voor medelijden of iets dergelijks want, dat is wel het laatste wat ik wil. 

Je woont in een dorp en de praatjes gaan heel snel en voor je het weet ben je al dood en begraven want zo gaat dat, alles wordt snel verdraaid.
Ik wil andere mensen die ook te maken hebben met deze rot ziekte een hart onder de riem steken en voor sommige misschien ook een stukje erkenning. 
En ook om andere vrouwen op het hart te drukken controleer je borsten en ga naar de huisarts als je iets voelt en blijf er niet mee lopen want ik heb het zelf ondervonden het kan iedereen overkomen. Ongeacht je leeftijd en dit hadden wij nooit kunnen bedenken, dat dit mij zou overkomen. We dachten dat we onze portie wel gehad hadden nadat eerst ons eerste kindje Kees totaal onverwacht stil geboren werd -  Tijdens de zwangerschap van Bram ging het ook bijna fout met spoed naar Rotterdam gebracht want het zag ernaar uit dat hij met 24 weken geboren ging worden, godzijdank is hij tot 37 weken blijven zitten - Daarna volgde een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij een eileider verwijderd is - De zwangerschap van Juul was zeker niet zorgeloos door alles maar door een cerclage deze goed uitgedragen tot 38weken - En vervolgens 3 dagen later vond de kraamhulp mij bewusteloos in de badkamer terwijl ik een epileptische aanval had, dit alles heeft een enorme stempel gedrukt op mijn kraamweek. 
En toen was daar ineens de diagnose borstkanker, onze wereld stond op zijn kop. 

Maart 2023, ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik stond onder de douche mezelf in te zepen en daar voelde ik ineens een bobbeltje in mijn borst, heel klein. Soms schoot het weg en dan leek het ineens of het er niet meer zat, nog eens voelen, en dan voel je het toch weer. 
Je schrikt je kapot en het eerste wat ik dacht was het zal toch niet.
Roy voelde het ook en het leek ons beide verstandig om zsm naar de huisarts te gaan.
Gelukkig kon ik diezelfde dag terecht en de volgende dag al in het ziekenhuis voor een mammografie en een echo.
Zo naïef als ik was toen, ik ging alleen, want het zal wel loslopen dacht ik.
Totdat ik daar lag te wachten op de radioloog die ook nog zou komen kijken, ik zag en hoorde de minuten weg tikken en allerlei gedachten gingen door mijn hoofd.
Uiteindelijk werd ik vrij snel gerustgesteld dat het enkel om een verwijde melkgang ging, totaal onschuldig, wat een opluchting.
Maar toch heeft het me van het begin af aan niet lekker gezeten maar, ze zeiden het is niks dus je gaat door en staat er niet meer bij stil.
Tot de maand juli, ik dacht hé het zit er nog steeds, wel vreemd en het voelde toch wat anders aan als in maart. Daarom contact met de huisarts opgenomen of het verstandig was om dit toch nog eens na te laten kijken. Haar letterlijke woorden waren ; nee hoor dat is niet nodig, het is in maart goed nagekeken en onderzocht en dat zal de diagnose niet veranderen. 
Dat geloof je dan ook maar want ja hun zijn de dokters en zullen het wel weten.

Toen werd het oktober en ik merkte duidelijk dat het echt anders voelde en vooral groter. Ook had ik een raar onderbuik gevoel en er schoten allerlei rare gedachten door me heen. Toch weer naar de huisarts en die stuurde mij meteen door naar het ziekenhuis en vanaf toen ging het allemaal heel snel.
Maandag 16 oktober naar het ziekenhuis en deze keer niet alleen. In eerste instantie alleen een echo omdat de mammografie een half jaar geleden gedaan was. Ik had dezelfde radioloog en zij merkte op, je bent toch niet zo lang geleden geweest en dat was toch enkel een verwijde melkgang. Ja dat klopt maar ik merk verandering vandaar dat ik weer aan de bel getrokken heb. Zodra ze ging kijken waren haar woorden : dat wat jij voelt zie ik ook op de echo, een duidelijk verschil met een half jaar geleden. Daarom werd er ook een mammografie gemaakt en er werdt een biopt gedaan. Op dat moment wist ik eigenlijk al dat het fout was ook al werd dat niet meteen uitgesproken omdat, er nog enigzins twijfel was tussen een goedaardige afwijking of toch kwaadaardig. Wij werden wel direct doorgestuurd naar de mammapoli om met de mammacare verpleegkundige het verslag van de radioloog te bespreken en hoe verder. En daar zaten we dan in de wachtkamer en overal zag je het woord kanker staan en alles wat met borstkanker te maken heeft. Het is niet te beschrijven wat er dan allemaal door je heen gaat en we lieten het maar over ons heen komen met de gedachten dat het hopelijk mee zou vallen, tegen beter weten in. Ik weet nog dat ik aan de verpleegkundige vroeg wat denken ze en ze zei het biopt zal het uitwijzen en dat zal doorslaggevend zijn, het kan dooien of het kan vriezen en daar moesten we het mee doen.
Ik zou woensdag gebeld worden door de chirurg met de uitslag maar, dinsdag kon ik de uitslag al online op mijnbravis in zien. Een hoop moeilijke woorden maar het was ons al heel snel duidelijk dat het foute boel was. Invasief carcinoom de letterlijke vertaling van Google was :  De meest voorkomende soort borstkanker en dan weet je genoeg. 
Het leek eeuwen te duren voordat het woensdagmiddag werd en de chirurg zou bellen en we het zeker zouden weten. En toen was daar het verlossende telefoontje met de woorden, u heeft borstkanker. De wereld zakte onder onze voeten vandaan. 
De eerste gedachten die ik had was, ik zie de kinderen niet opgroeien. Tegen Roy zei ik hoe kan dit nou, ik kan helemaal niet zonder jullie en jullie niet zonder mij. Hoe moet dat nou, twee kleine kindjes zonder hun mama, dat was op dat moment het enige waar ik aan kon denken. Dat was verschrikkelijk en niet uit te leggen wat dat met je doet. 
En ook wat moet je nou straks met een vrouw zonder haar en misschien zonder borst. Maar ik kan jullie vertellen ik heb de allerliefste man, mijn grootste steun en toeverlaat en die altijd aan mijn zijde staat. 
Dan moet je aan iedereen die je lief is het nieuws gaan vertellen dat je zojuist de diagnose borstkanker hebt gekregen. Wat kwam dit nieuws bij iedereen rauw op zijn dak. Veel verdriet en weinig woorden want wat moet je zeggen. Wij wisten op dat moment verder ook niks. 
Na een paar dagen moesten we bij de chirurg komen want nog niet alle uitslagen van het biopt waren bekend om zo tot het beste behandel plan te komen en het bleek gelukkig ook goed behandelbaar.
Eerst volgde er nog een mri scan om de uitgebreidheid van de tumor te bepalen en een pet en ct scan om eventuele uitzaaiingen uit te sluiten en een genetisch onderzoek in Rotterdam om te kijken of ik erfelijk belast was, wat gelukkig niet zo was. Dit scheelde een hoop extra zorgen en gedoe.
Uit de mri bleek het gebied groter dan gedacht 4x7cm en de bobbel die je voelde was 1.5cm. 
De uitslag van de andere scans waren godzijdank goed geen uitzaaiingen of andere verdachten dingen te zien dit was z on enorme opluchting. 
Doordat het een behoorlijk gebied was werd duidelijk dat borstbesparend opereren helaas geen optie zou zijn en het dus een amputatie werd. Ook dat kwam weer behoorlijk binnen. 
Maar dat kon ik vrij snel relativeren want wat is nou een borst missen op een mensenleven en ze kunnen tegenwoordig hele mooie nieuwe borsten maken dus ik had in mijn hoofd dat komt wel goed.
Uiteindelijk werd besloten om eerst te opereren zodat dan duidelijk werd welke nabehandeling het beste voor mij zou zijn. 

Eind november was de eerste operatie het verwijderen van de poortwachtersklier om te zien of dat er uitzaaiingen in de lymfeklieren zaten en deze waren gelukkig schoon. Daardoor kon ik tijdens de operatie een directe reconstructie krijgen omdat de kans groot was dat ik dan niet bestraald hoefde te worden. Bestralen op een reconstructie wordt liever niet gedaan ivm complicaties. 
9 januari 2024, De dag van de borst operatie, ontzettend spannend maar ook kon ik niet wachten totdat het er eindelijk uit zou zijn.
Ondanks dat het heel confronterend was om te zien overheerste vooral het gevoel van opluchting het is eruit en dit is voorbij. 
Al bij al is de operatie me alles meegevallen.
Ongeveer 1.5 week na de operatie volgde de uitslag en dat was voor mij goed en slecht nieuws.
Alles was verwijderd, de snijranden schoon en verder niks geks gevonden.
Alleen door de grote van de tumor, de graad en mijn leeftijd was toch het advies om nog chemotherapie te doen.
Dit omdat de kans dan aanwezig is dat er toch een inimini tumorcel is weten te ontsnappen en deze zijn niet waar te nemen op scans maar, kan later wel uit groeien tot. Dus puur preventief en uit voorzorg want het hoeft niet zo te zijn maar dit weten ze niet. 
En iedereen die mij kent weet dat ik ontzettend bang was dat chemotherapie nodig zou zijn. Dit vind ik het allerergste want, dan wordt het zichtbaar voor de buitenwereld en die rotzooi maakt je ziek en maakt zoveel kapot in je lichaam.
Terwijl ik me altijd goed gevoeld heb en totaal niet ziek.
De chemotherapie gaat me 15% winst geven op 10jaar dat is nogal wat dus, ik heb er ook geen seconde aangedacht om het niet te doen maar, wat viel mij dit zwaar. 
Vooral omdat bij de kuren die ik krijg 100% zekerheid is dat je haar uitvalt en dat vind ik heel erg, een stukje trots.
Ik heb altijd geroepen ik ben liever een borst kwijt dan mijn haren. 
Inmiddels heb ik er al 2 behandelingen op zitten van de 4 zware, daarna volgen er nog 12 die wekelijks zijn en deze zijn een stuk lichter en beter te verdragen.
Ik heb de coldcap geprobeerd, je hebt dan 50% kans om je haar te behouden. Helaas heeft dit bij mij niet mogen helpen en heb ik de afgelopen dagen heel veel haaruitval gehad en hele plukken haren in mijn handen en de eerste kale plek wordt zichtbaar. Daarom heb ik de keuze gemaakt om deze week voor mijn haarwerk te gaan want, zo wil ik niet verder en geeft teveel extra stress en dat is het me ook niet waard. 
Ik heb er heel veel verdriet van want, hier was ik het bangst voor en dit vind ik het allerergste, een stukje trots en daardoor ook zichtbaar voor de buitenwereld.
Uiteindelijk is het maar tijdelijk en komt het weer terug dus ook dit is weer niet het einde van de wereld maar, wel verdomd moeilijk.
Dit is ook wel een van de redenen waarom ik mijn verhaal openlijk deel. Zodat ik hopelijk niet raar aangekeken wordt, ik heb liever dat mensen naar me toe komen en dan zeggen ; ik weet niet wat ik moet zeggen dan mij ontlopen want dat is zoveel pijnlijker. 

Doordat we helaas te maken hebben met dit alles, ga je alles op een weegschaal leggen en haal je al het positieve eruit. 
Schouders eronder en we gaan ervoor. 
Ik ben me er ook heel erg van bewust dat ik een heel ander bericht had kunnen krijgen en daarom ben ik ook dankbaar dat dit alles gericht is op genezing en herstel.
Het zal vast zwaar worden maar uiteindelijk gaan deze 5 maanden voorbij en ondertussen maken we er het beste van, zoals we heel deze tijd gedaan hebben. En met alle hulp en steun van alle lieve mensen om ons heen gaat dat zeker lukken.

Ik weet waar ik het allemaal voor doe. Een investering in mezelf, mijn leven en vooral voor een lang en gezond leven met mijn gezin. 
Qliche maar zo waar, pluk de dag en geniet van alles want, het kan zomaar ineens allemaal anders zijn. 

You don't know how strong you are, until it's the only choice you have 🍀