Hoeveel kan een mens hebben

Wat een reacties heb ik gekregen op mijn eerste blog, ongelooflijk zo lief allemaal. Sprakeloos was ik ervan en het doet ons ook zo goed dat er zoveel mensen zijn die aan ons denken en meeleven dat, maakt het allemaal een stuk draaglijker. 
Daarom heb ik ook besloten om een volgende blog te schrijven. Ook omdat ik het toch wel heel fijn vind om van me af te schrijven. 

In de tussentijd is er weer een hoop gebeurd kunnen we wel zeggen.
Op maandag 26 februari heb ik mijn 2e chemokuur gehad, hiervoor had ik andere medicijnen gekregen tegen de misselijkheid omdat, ik de eerste keer zo ziek was en deze deden gelukkig zijn werk. Daardoor had ik weinig klachten en voelde me op zich wel prima, enkel wat vermoeid. Op de 2e dag moet ik zelf een spuit zetten, dit is om de witte bloedlichaampjes te boosten om zo de kans op infecties te verminderen en zodat je 2 weken later weer klaar bent voor de volgende kuur. Helaas heb ik van deze spuit soms meer last dan van de chemokuur zelf, alsof je een hele zware griep te pakken hebt en dit duurt meestal  z on 2 dagen. Dus de donderdag is vaak weer een omslag dag dat ik me wat beter ga voelen. Dus Roy kwam met het idee om er even tussenuit te gaan even naar buiten en een andere omgeving. Bram was op school dus we namen Juul mee en besloten om even naar Roosendaal naar de stad te gaan, lekker even lunchen. 
Helaas verliep dit heel anders dan gepland, onderweg in de auto, op de snelweg kreeg ik totaal uit het niets een epileptische aanval. Ik herinner mezelf hier totaal niks meer van. Het eerste wat ik me herinner is dat ik bij kwam en ambulance broeders en politie om me heen zag en dacht wat is hier in vredesnaam gebeurd. 
Roy en ik zaten gewoon te kletsen in de auto en ineens reageerde ik niet meer en toen Roy opzij kijk zag hij dat ik buiten bewustzijn was, aan het schokken was, schuim op mijn mond en blauwe lippen had. Doordat ik dit in mijn kraamweek eerder heb gehad wist hij gelukkig wel meteen dat dit om een epileptische aanval ging. Hij heeft meteen de auto op de vluchtstrook gezet en mij uit de auto gesleept en op mijn zij gelegd, ondertussen 112 gebeld en er stopte 2 andere auto's om te helpen. En dit alles terwijl Juul op de achterbank zat en die bleef gelukkig rustig en snapt het gelukkig allemaal nog niet maar, wat een gevaarlijke situatie zo op de snelweg. 
Inmiddels stopte er een ambulance die onderweg was met een patiënt (geen spoed) en die hebben meteen geholpen, in tussentijd kwam ik weer bij en zijn we veilig achter de vangrail gaan zitten. De ambulance voor mij was ook gearriveerd, we zijn eerst naar een veilige plek gereden voor de eerste onderzoekjes en daar werd Juul opgehaald door oma zodat Roy mee kon naar het ziekenhuis. 
Ik was nog behoorlijk warrig en daar was ik me ook bewust van. Het is z on rare gewaarwording dat je op de meeste simpele dingen geen antwoord kunt geven. 
In het ziekenhuis heb ik een ct scan gehad die gelukkig niks geks liet zien, het bloed onderzoek wees ook niks geks uit dus naar een tijdje weer lekker naar huis en daar verder bijkomen. Over een paar weken volgt er nog een hersenfilmpje. Eigenlijk zou een mri scan ook nog moeten maar dat mag niet ivm de tissue expander (balonnetje in mijn borst om te vullen voor de uiteindelijke silicoon straks) omdat, daar een magneet aan zit. Daarna komen we nog bij de neuroloog. 
Doordat ik voor de 2e keer een epileptische aanval heb gehad mag ik een half jaar geen auto rijden en dat is natuurlijk ontzettend balen. Hierdoor ben je afhankelijk van andere, je kunt zelf geen kant op. En als ik ergens een hekel aan heb is dat het wel. Stiekem heb ik de hoop dat dit veranderd als we bij de neuroloog zijn geweest. 
Ik verwacht er namelijk zelf niet heel veel van. De nieuwe medicijnen die ik gekregen had tegen de misselijkheid daar is een zeldzame bijwerking een epileptische aanval van. Ja hoe krijg je het verzonnen toch. 
Van de neuroloog zullen we meer horen maar zelf denk ik een combinatie van die medicijnen en je lijf wat helemaal uit balans is door de chemo dus weer een ongelukkige samenloop van omstandigheden ofzo. 
Wat was dit alles weer schrikken, hoeveel kan een mens hebben maar, ik wil ook nog even gezegd hebben dat ik ontzettend trots op Roy ben zoals hij gehandeld heeft en zo rustig als hij bleef. We beleven heel wat zo samen. 
Maar met alle hulp en steun van iedereen en vooral van de opa's en oma's die steeds de kindjes opvangen komen we er weer bovenop. 

In mijn vorige blog vertelde ik jullie al dat ik de keuze had gemaakt om mijn haar eraf te laten halen en voor mijn haarwerk te gaan.
Toen ik in oktober te horen kreeg dat ik borstkanker had en dat chemotherapie zeer waarschijnlijk ook nodig zou zijn heb ik meteen bij mijn wenkbrauwen permanente make up laten doen en een haarwerk uitgezocht. Zo was ik voor mijn gevoel voorbereid en hoefde dat niet straks op het laatste moment en dan ben je met zoveel andere dingen bezig. 
Vorige week donderdag was het dan zover, de dagen ervoor heb ik ontzettend veel haaruitval gehad, hele plukken en dat was voor mij het punt tot hier en niet verder. Ik kon er niets meer mee en de eerste kalen plekken werden zichtbaar en dit was totaal niet ik. 
Ik denk dat deze aanloop ernaar toe voor mij goed is geweest om tot het besef te komen van, dit is ook niet wat ik wil en daar wordt ik ook niet gelukkig van en alle stress die ik ervan had was het me ook niet waard. 
Mijn haarwerk heb ik van Marleen van Hairnation uit Oud Gastel, een ontzettend lieve, betrokken, ervaren, professionele en kundige vrouw.
Die donderdag hadden we 's middags eerst nog wat afspraken in het ziekenhuis en daarna gingen we naar Marleen. 
Ik had gedacht dat ik er erger tegenop zou zien omdat, dit voor mij het allerergste scenario was dat mijn haren eraf zouden moeten. Maar door het extreme haaruitval en de kale plekken wist ik dat het niet anders kon dus het was op een of andere manier gewoon goed zo. 
Eenmaal bij Marleen op de stoel vroeg ze of ik in de spiegel wilde kijken terwijl ze mijn haar eraf haalde of liever omgedraaid maar, ik koos ervoor om te kijken, hoe moeilijk ook. De tranen rolde over mijn wangen, wat was dit k*t en zo ontzettend confronterend. Het ging met een lach en een traan precies zoals de laatste maanden gaat. Roy z'n woorden waren ; ik zeg het liever niet maar, het staat je nog ook z on kort pittig kapseltje, toch goed om te weten voor straks als het weer terug komt. Want daar hou ik me aan vast, dit is tijdelijk en het komt terug. 
Nadat alles eraf was, zette Marleen mijn haarwerk op en wat waren wij sprakeloos. Roy zei ; het is alsof we terug de tijd in gaan. Bizar was het, net mijn eigen haar en niet van echt te onderscheiden. Ik was sprakeloos en weer rolde de tranen over mijn wangen. Ik was Marleen zo ontzettend dankbaar. Ik zei tegen haar je hebt echt dubbel werk aan de ene kant is het gewoon echt klote werk om iemand z'n haar eraf te moeten halen en daarnaast is het zo ontzettend dankbaar werk dat je iemand weer zo zichzelf kan laten voelen in z on moeilijke periode. 
En met opgeheven hoofd liepen we naar buiten. 
Niemand wist wat ze moesten verwachten van hoe het eruit zou zien maar, iedereen was stomverbaasd en sprakeloos dat het sprekend mijn eigen haar was en niet van echt te onderscheiden. Zo fijn al die reacties daardoor voel ik me een stuk zelfverzekerder. 
En ook zo fijn de nuchterheid van kinderen. Zoals Bram het noemt, mama je hebt nu op en af haar en jou haar wat straks terug komt zit gewoon weer vast, nou precies zoals het is toch. 

Gisteren (maandag) heb ik mijn 3e chemokuur gehad. Ik had nieuwe medicijnen gekregen, helaas gisteren voelde ik me toch behoorlijk ellendig niet zo erg als de 1e keer gelukkig, de medicijnen van de keer ervoor werkte beter maar die krijg ik natuurlijk niet meer ivm de epileptische aanval. 
Vandaag voel ik me gelukkig weer een stuk beter dus ik houd lekker me gemak zodat ik donderdag/vrijdag weer mezelf ben en weer lekker alles kan doen tot aan de volgende kuur over 2 weken. En dat is tevens de laatste van de 4 zware gelukkig, dus dan kan ik zeggen dat ik de ergste en de zwaarste gehad heb en dan op naar de laatste 12 wekelijks 💪Dan komt het einde eindelijk in zicht zullen we maar denken. 
In de tussentijd maken we er weer het beste van, genieten van de kindjes, van elkaar en alle mooie, leuke en gezellige momenten. 

Zie de foto's voor het haarwerk 😊

Wordt weer vervolgd 🍀❤️