Dag lieve papa

15 februari 2023, mijn wereld stond op zijn kop, alweer.

Ik zat in mijn vijfde kraamweek. Net moeder geworden van mijn prachtige zoontje, die door de bevalling met een schouderdystocie een erg lastige start heeft gehad.

Mijn vader, 58 jaar, de fitste en gezondste man die ik mij maar kon voorstellen, voelde zich al enkele weken niet zo fit. Hij had last van zijn maag, was voortdurend misselijk en zijn eetlust was aanzienlijk minder. Volgens hem was het een buikgriepje, zou wel weer overgaan. Maar het werd erger en erger…

In de medische wereld van tegenwoordig had mijn vader weinig vertrouwen. Het duurde dan ook een poosje voordat hij op aandringen van mijn moeder en tante uiteindelijk besloot om naar de huisarts te gaan. ‘U heeft waarschijnlijk last van galstenen.’ Werd hem verteld en hij werd onmiddellijk doorgestuurd naar het ziekenhuis.

Diezelfde dag kon hij nog terecht voor een echo. Ik zat thuis, er nogsteeds vanuit gaande dat papa last had van galstenen en dat het allemaal wel goed zou komen. Mama zou mij bellen zodra ze wat zouden horen van de arts over de echo. Maar het duurde en het duurde…

Mijn geduld raakte op en ik besloot aan het einde van de middag zelf mijn moeder te bellen. Toen ik die in tranen aan de telefoon kreeg voelde ik aan alle vezels in mijn lijf dat het hélemaal mis was.

‘Ze hebben plekken gevonden op papa zijn lever. De arts zegt dat het er niet goed uit ziet, maar meer kan hij nog niet zeggen.’

Mijn vader zijn calcium waarde bleek ook vele malen te hoog te zijn dus hij werd opgenomen in het ziekenhuis op de afdeling acute opname.

Op 16 februari, 1 dag later, ging mijn vader weer door de scan. Een gesprek met de arts volgde. Toen mijn vader, moeder, broertje en ik meegenomen werden naar een apart kamertje wisten we dat het echt foute boel was. De plekken op papa’s lever waren kwaadaardig. Zijn lever was volledig aangetast, er was geen een plekje waar geen kanker zat, diffuus, zoals de arts dit zei. Echter waren de plekken op de lever alleen nog maar uitzaaiingen. De brandhaard van de kanker was nog niet gevonden. Toch kon de arts ons vertellen dat ze niks meer konden doen voor mijn vader.

Mijn vader werd dezelfde dag nog verplaatst naar de afdeling oncologie en een dag later volgende een PET-scan en een endoscopie. De uitslagen daarvan zouden wat langer op zich laten wachten.

Maar papa was koppig en een wappie, een andersdenkende, of ‘wakker’ zoals ze dit tegenwoordig noemen, en zette zich enorm af tegen de medische wereld. Hij vond zelf dat hij echt geen kanker had. Hij had wat op zijn lever, en daarom spuugde hij gal, was wat hij zelf zei. Hij wilde zo snel mogelijk het ziekenhuis uit en zocht steun in de alternatieve geneeskunde. Hij had een aantal antroposofische artsen in zijn wappie groep en die zouden hem wel beter kunnen maken. Maar doodgaan, voor dat gezeik had hij helemaal geen tijd. Hij moest nog veel te veel doen in zijn leven.

Dagen gingen voorbij, 11, om precies te zijn. Mijn vader zijn tijd en energie gingen naar de antroposofische arts. Van pillen van het ziekenhuis moest hij niks weten. Dat zou alleen maar de alternatieve geneeswijze in de weg staan. Zijn klachten werden erger en erger. Iedere dag zagen we hem achteruit gaan.

Op 27 februari zouden we weer een gesprek hebben in het ziekenhuis. Over de uitslagen van de PET-scan en de endoscopie. Mijn vader was echter toen al zó ziek dat het voor hem niet meer mogelijk was om zijn bed uit te komen, laat staan te reizen naar het ziekenhuis, dus het werd een telefonisch consult.

‘Meneer, u heeft een zeer zeldzame, agressieve vorm van maagkanker, met uitzaaiingen naar de lever en lymfe. Stadium 3. Wij kunnen niks meer voor u betekenen en het kan vanaf nu heel erg snel gaan.

Mijn vader wilde koste wat het kost thuis blijven. Geen ziekenhuis, geen hospice. Als gezin namen wij de volledige zorg voor hem op ons. In combinatie met mijn herstel van de bevalling en mijn baby’tje van 10 weken oud waren dit de 3 meest zware weken in mijn leven.

Nog steeds was hij er van overtuigd dat hij wel beter zou worden. Je wilde de waarheid niet onder ogen zien, of je wilde ons het leed besparen. Over jouw dood werd niet gesproken. Je wilde er niks van weten. Op een dag dat ik mijn verdriet niet langer kon bedwingen en het de loop liet zei jij liggend in bed tegen mij: ‘ Je hoeft niet te huilen hoor, papa gaat niet dood.’

Na 3 weken besloot jouw lichaam dat het genoeg was. Jij hebt zo veel onnodig geleden. Ondertussen stond je stijf van de pillen. Het kon je allemaal niks meer schelen. Je had zo veel pijn. Door alle medicatie was je jezelf niet meer. Niet meer de lieve, zorgzame man die je altijd bent geweest. Alle pillen maakte je gemeen, ik herkende mijn eigen vader niet meer. Lichamelijk deed ik dit al een tijdje niet meer, omdat je zo sterk vermagerd was en geel zag, maar ook geestelijk was je nu weg.

Op 17 maart kreeg je een pompje met morfine, en nog een goedje dat je bewustzijn sterk verminderde. Vanaf dat moment bleef je in slaap, en was er geen conversatie met jou meer mogelijk.

Een dag later, 18 maart 2023, ben jij ’s morgens vroeg heen gegaan. Ons achterlatend met onwijs veel onbeantwoorde vragen en een intens verdriet.

————————————————————

Eindeloos tuur ik over het water naar de horizon,

Ik wou dat ik je nog iets zeggen kon.

Jouw liefde zal altijd voelbaar zijn.

Maar jou verliezen, de leegte die je achterlaat, wat doet het pijn.

Ik vind troost in de gedachte

Dat je aan de andere kant van het water op ons zit te wachten.