Gewoon plat - zonder shitty titties

Gewoon plat, zonder shitty titties

Beeld je eens in, een vrouw zonder borsten, of maar met één borst. Zie je niet vaak hè? Niet omdat ze er niet zijn. Reconstructie of externe protheses zijn de norm. En waarom? Niet omdat dat makkelijker is voor de vrouw in kwestie.

 In 2020 kreeg ik de diagnose longkanker. Lang verhaal waarvan een deel op deze site te vinden is. De behandelingenbleken echter blijvend en afgelopen oktober werd op een controlescan ‘iets’ in mijn borst gezien: borstkanker. 

 Na een borstbesparende operatie met teleurstellende uitslag, bleek een eenzijdige mastectomie (amputatie) de volgende stap. Ik wilde geen reconstructie. Siliconen zijn mij te gevaarlijk en reconstructie met eigen weefsel blijkt nogal eens voor complicaties te zorgen, is een veel zwaardere ingreep (op meer dan één plek in je lijf) en het resultaat blijkt ook lang niet altijd even mooi te zijn. Verder ben ik rolstoelafhankelijk en mijn rechterarm doet niet veel: ik ben dus voor alles afhankelijk van mijn linkerarm, de kant van de killerborst ofwel de ‘shitty titty’. Ook heb ik in mijn leven al (te) veel ingrepen ondergaan. Redenen te over om reconstructie van tafel te vegen.

Na gesprekken met de plastisch- en oncologisch chirurg en de fysio besloot ik vervolgens in een week tijd en met volle overtuiging te kiezen voor een dubbele amputatie: geen scheve belasting van mijn schouders en asymmetrie achteraf, geen risico dat de rechterborst ook verborgen verassingen zou hebben later. Wel was ik er toen nog van overtuigd externe protheses te gaan dragen. Ik kon me geen voorstelling maken van ‘plat’. 

Inmiddels is de operatie 5 weken geleden, bleek ook uit de pathologie dat de amputatie de beste beslissing was en begin ik te wennen aan mijn lijf zonder borsten, ondanks mijn extra opvallende buik zonder afdakje. Die buik vind ik wel een dingetje overigens. In sommige kleding is het écht geen gezicht. Maar tegelijkertijd geeft het me meer bewegingsvrijheid dat die 3,5 kilo moordende stukken vlees niet meer voor me hangen. 

Ik verwachtte nooit zonder protheses de deur uit te gaan. Maar ik heb zenuwpijn en kan nog geen BH met externe protheses aan. En iedere ‘platte’ dag vraag ik me meer af of ik dat eigenlijk wel wíl. Wil ik iets aan mijn lijf hangen dat in de weg kan zitten, kan schuiven, schuren, zweten en jeuken, omdat het ‘mooier’ is? Alleen omdat mijn uiterlijk dan voldoet aan wat ‘men’ verwacht? 

Dat het verwacht wordt is duidelijk. Veel mensen die ik tot nu toe heb gesproken lijken het erger te vinden dat ik geen borsten meer heb, dan dat ze blij zijn dat de kanker weg is. Als ik zeg dat het goed met me gaat, kijken ze me meewarig aan. Men wil weten wanneer de reconstructie is, of er wordt verbaasd gevraagd waarom ik niet ‘gewoon siliconen neem.’ 

En het stomme is dat reconstructie van borsten ook bij artsen nog de norm is. Bij een mastectomie wordt daar meestal standaard van uitgegaan. Wil je dat niet, dan is het soms eindeloos discussiëren, is de plastisch chirurg gelijk van tafel (terwijl er ook zoiets bestaat als aesthetic flat closure) en wil je je gezonde borst ook niet meer? Dan wordt dat meer dan eens afgewezen, of komen er eerst gesprekken met een psycholoog aan te pas. Mijn arts ging mee in wat ik wilde en heeft het netjes gedaan. Maar helaas is plat in Nederland nog taboe. Lees dit maar eens.

 Zaterdag stond ik voor ik de deur uitging om bij het WK U18 vrouwen ijshockey te gaan kijken voor de spiegel en nam ik bijgaande borstenloze foto van mezelf. Blij dat mijn buik in het shirt wat ik droeg niet zo heel erg te zien was, ging ik redelijk tevreden de deur uit. En tóch voelde ik me later geroepen om tegen anderen de missende borsten en opvallende buik te benoemen en ongevraagd uit te leggen waarom ik geen protheses draag. Achteraf irriteerde ik me ontzettend aan mezelf. Waaróm zou ik minder (vrouw) zijn zónder borsten? Ik ben ben gewoon nog ik. Ondanks tweekankerdiagnoses in drie jaar tijd ben ik er nog, functioneer ik en is het leven nog best leuk. Oók zonder (nep)borsten. 

 Er komt geen reconstructie. De kans is groot dat het dragen van externe protheses (als ik ze ooit pijnloos aankan) beperkt wordt tot zon- en feestdagen. En ik hoop dat de behoefte om me daarvoor te verdedigen snel verdwijnt. 

Naar mijn mening mag plat meer gezien en geaccepteerd gaan worden. Plat met buik, plat zonder buik. Gewoon plat, zonder shitty titties!

 Zit jij in deze situatie? Kijk ook eens op de website en Facebook groep van Ronduit plat of de Facebook groep Plat en Prachtig. Je bent niet de enige!