Hoe gaat het met je?

Hoe gaat het met je? is denk ik de minst oprechte en meest gestelde vraag ooit. Sommige mensen willen het echt weten, maar de meesten horen het liefst een kort en makkelijk antwoord. Die zitten niet te wachten op een twijfelend of minder enthousiast antwoord. 
En ik snap het deels. Bij het uitdelen van kwalen zit ik vaak op de eerste rij, dus ‘er is altijd wel wat.’ 
Zeker met longkanker in 2020 en borstkanker eind 2023. 
Vorige week heb ik me door tot nog toe onverklaarbare vermoeids-, geheugen- en concetratieproblemen deels ziek gemeld. Er zijn teveel momenten waarop ik vrijwel niets kan, of erger, begrijp. Mijn hersenen lijken af en toe gewoon uit te schakelen de laatste maanden. 
Genoeg oorzaken te bedenken, maar welke het is? 
Ondertussen vragen mensen hoe het gaat en dan geef ik meestal eerlijk antwoord. Maar die mensen zien ook  mijn rondjes in de rolstoel met handbike, zien me op het werk en -sinds kort- op de Framerunner. 
Dus krijg je als reactie: ‘Maar je ziet er wel goed uit.’ of ‘Maar je doet wel leuke dingen.’
Ondertussen komt het steeds vaker voor dat ik niet meer weet hoe ik simpele dagelijkse handelingen uit moet voren (auto starten, deur van het slot doen) namen vergeet van mensen die ik dagelijks zie, ik niet op woorden kan komen en dan bijvoorbeeld een pan moet omschrijven als ‘iets om te koken.’ En op sommige dagen kom ik doodvermoeid uit bed, of ben ik ergens op de dag ineens zo moe, dat praten al een opgave is.Daar bovenop vind ik het doodeng en raak ik in paniek….
Ik wil dus niet standaard gaan roepen dat het goed gaat, omdat dat het voor iedereen het makkelijkste antwoord is. Ik heb geen zin om te gaan liegen. Het gaat níet goed, ook niet naar omstandigheden. Toen mijn armen het niet deden riep ik: ‘Gelukkig doen mijn benen het nog.’ Toen mijn benen kuren kregen zei ik: ‘Gelukkig doet mijn hoofd het nog.’ En nu is die ook stuk. Niet continu, ik heb gelukkig ook goede dagen. Maar dat maakt het voor de buitenwereld (en eigenlijk ook voor mij) nog ingewikkelder. 
Begrijp me goed, ik ben niet zielig. Ik weet dat ik ondanks alles ook veel geluk heb en ik kán ook echt nog veel. Maar heb ook niet de energie om te liegen. Of om me te verdedigen als ik niet volmondig ‘Goed hoor’ zeg. 
Van mij mag die standaard vraag dus uit het begroetingsritueel verwijderd worden. Dan hoeven mensen het alleen nog maar te vragen als ze het écht willen weten…