Mijn verhaal (16) – Een rollercoaster zonder einde

Er is alweer ruim een week voorbij sinds mijn laatste stukje. Nu heb ik waarschijnlijk ook minder frequent iets te melden, omdat ik, in ieder geval voor nu, kankervrij ben.

Toch voelde deze week om andere redenen weer als een rollercoaster. Een rollercoaster zonder einde. Een van de lezeressen die mijn vorige stukje las op de site van Hoe Vrouwen Denken vertelde me vrij direct dat ik inderdaad blij moet zijn met mijn situatie. Ik heb dan weliswaar kanker gehad, maar lijk er toch ‘makkelijk’ vanaf te komen. Zij heeft wél uitzaaiingen en zal haar kind niet op zien groeien. Ze probeert in de tijd die ze nog heeft zoveel mogelijk herinneringen te maken. En hoe hard haar opmerking ook overkwam op het moment dat ik vooral zwom in zelfmedelijden, ze heeft gelijk, natuurlijk. Haar advies opvolgen lukte alleen deze week nog niet. Net als stilstaan bij mijn gevoelens of de gebeurtenissen van de afgelopen maanden.

Vorig weekend stond vooral in het teken van een uit de hand gelopen slaapfeestje, waar puberdochter middenin de nacht van thuis kwam. Het resulteerde in een slapeloze nacht voor ons allebei. Allesbehalve uitgerust startte ik op maandag de week met wéér een coronatest. Ik was benauwder dan daarvoor en hoestte ook meer, ondanks de puffers en medicatie. Dus maar weer het zekere voor het onzekere nemen. En als ze bij de teststraat bij voorbaat al weten dat ze bij jou een smaller wattenstaafje moeten gebruiken, ben je dus echt te vaak geweest. De test bleek uiteindelijk negatief. De benauwdheid leek toch veroorzaakt te worden door het vocht bij mijn long. Maar weer afwachten dus.

Vóór de uitslag van de eerste longfoto was het op mijn werk crisis door corona. Ik maakte deel uit van een crisisteam en werkte maandenlang vrijwel continu 7 dagen per week tussen de 12 en 15 uur per dag. In het weekend misschien een aantal uur minder. Vanuit die crisis rolde ik in de diagnose longkanker en volgende de operatie.

Een week of drie geleden begon ik op de achtergrond alweer een aantal uur per dag te werken en nu ik geen uitzaaiingen bleek te hebben, meldde ik me afgelopen week 50% beter. Op mijn eerste werkdag, vanuit huis, viel ik met mijn neus in de boter. We kregen weer te maken met besmettingen en het crisisteam werd opgetuigd. Aan het einde van de dag had ik 9 uur gewerkt en knallende koppijn. Dit ging hem niet worden. In overleg met mijn leidinggevende nam ik dan ook de woensdag vrij.

Die woensdagochtend had ik me met een boek en thee op de bank geïnstalleerd toen mijn echtgenoot belde. Hij had net gehoord dat zijn zusje in Mexico was overleden. Ik ga hier verder niet uitweiden over het hoe en wat, dat is namelijk háár verhaal. Maar mijn rustdag werd een dag van rauwe pijn en proberen anderen te troosten, zonder daarin te slagen. Donderdag en vrijdag mocht ik de crisis weer in. Het werden geen dagen van 9 uur, maar wel méér dan de geplande 4 uur per dag.

En nu is het zaterdag en ben ik vooral heel moe. Ik voel een raar gerommel diep van binnen bij het ademhalen, wat past bij het vocht bij mijn long. Ik hoest vrolijk door en ben door de apotheek gebeld dat ik deze week luierbroekjes voor drie maanden aangeleverd krijg. De pijn wordt langzaam minder, maar is bij lange na nog niet weg. Deze week word ik als het goed is gebeld door de longarts om te kijken of de antibiotica-medicatie effect heeft. Ik ben bang van niet. En hoe het nu eigenlijk met me gaat? Ik heb werkelijk geen idee. 
 

Zie ook: https://www.hoevrouwendenken.nl/2020/10/04/mijn-verhaal-16-een-rollerco…