Mijn verhaal (17) - Als de wereld weer gaat draaien

En toen was er alweer een maand voorbij sinds mijn laatste stukje.

Een maand waarin ik langzaam verder herstelde van de operatie.
Een maand sinds het overlijden van mijn schoonzusje.
Een maand waarin mijn borstontsteking niet herstelde en ook niet erger werd. Komende week naar de dermatoloog, omdat de chirurg het ook niet meer weet.
Een maand waarin ik nog steeds hoest en nog steeds in luierbroekjes loop.
Een maand waarin ook de vernevelaar naast de puffers ook niets lijkt te doen. 

Een maand waarin ik wéér negatief getest ben op Corona en de astma test ook niet definitief uitwees waarom ik nou eigenlijk hoest. 16 november belt de longarts. Wordt vervolgd?
Een maand waarin ik weer mijn normale uren én extra ben gaan werken, niet omdat ik me nou zó geweldig voel, maar omdat het aantal besmettingen in onze verpleeghuizen gestaag groeit. Vooral de laatste twee weken blijven de meldingen binnenstromen.
Een maand waarin ondanks alles wat er gebeurt, de tijd voor mijn gevoel stil staat, de wereld niet verder draait. Gevoelsmatig staat de wereld al stil sinds maart.

Ik zie de seizoenen vanaf een afstandje veranderen. Registreer het, maar mijn gevoel gaat niet mee. De ventilator staat nog in de woonkamer als getuige van de zomer, maar ik heb niet het gevoel dat het zomer is geweest. Alsof ik al die maanden heb overgeslagen. Tegelijkertijd zit mijn hoofd vol met alle ellendige gebeurtenissen in die tijd.

Via mijn werk had ik een afspraak gemaakt met een coach. Maar door ziekenhuisafspraken moest ik die afspraak afzeggen en nu durf ik niet meer. Zolang ik doorga, werk, slaap, eet en doe wat ik moet doen, val ik niet om. Ik heb nu geen tijd om alles toe te laten. Er gebeurt weer teveel en het is al te druk. Er is geen ruimte voor te veel gevoel.

Vraagt iemand hoe het gaat? “Best goed, hoor. Ik hoest nog wel, maar ach, door die hoest is de tumor ontdekt, dus ik heb geluk gehad. Dat beetje hoesten is het ergste niet.” Als ik het vaak genoeg herhaal, ga ik het zelf ooit ook geloven. Toen ik afgelopen week in de wachtkamer zat voor de astma test, vloog het me heel even naar de keel. Dat was op de gewone longpoli, waar de arts afgelopen zomer het gesprek begon met: “Ik heb slecht nieuws. U heeft longkanker.”
Bijna stond ik op om weg te lopen uit de poli. Maar net op dat moment werd ik naar binnen geroepen voor de testen.

Ik weet dat mensen vinden dat ik te snel ben gaan werken, maar het helpt mij ook. Van nutteloos bankhangen werd ik helemaal depressief en fysiek ben ik niet in staat om te wandelen of er met mijn rolstoel of handbike op uit te gaan. Werk helpt. Ik voel me nuttig, ik heb afleiding. Al zijn de besmettingen niet de afleiding die ik zou willen. Ik ben er nog niet. Niet fysiek en zeker niet mentaal. Maar ik doe het op mijn manier. Voor straks, als de wereld weer gaat draaien.