Mijn verhaal (18) - Hoe gaat het met je?
Hoe gaat het met je? Als ik er nou eens voor kon zorgen dat die vraag niet meer gesteld werd, dan zou ik spontaan een fles champagne opentrekken. Al word ik helemaal niet blij van het effect dat alcohol op me heeft het laatste jaar. Binnen no-time ben ik een tomaat en heb ik loeihete handen en voeten. Fijn als je het koud hebt, even, maar het voelt al snel vervelend. Ik dronk al niet heel veel en dat is daardoor nog drastisch minder geworden.
Maar ik dwaal af. Na mijn longtumor van afgelopen zomer blijven mensen met regelmaat vragen hoe het is. Ik antwoord vaak maar met “goed” of “gaat wel”. Wat moet ik anders? Maar negen van de tien keer wordt er doorgevraagd.
“Ben je nu helemaal hersteld?” En nog erger is de startvraag “Alles goed?”
En daar ga ik. Nee, ik ben niet hersteld, ik heb het nog steeds benauwd en ik hoest nog steeds. En ik ben chronisch doodmoe. Nee, ik weet de oorzaak niet. En nee, de arts ook niet. Ik heb puffers en pillen en vernevelaars en die werken niet of niet voldoende. Inmiddels lopen er onderzoeken bij het Erasmus MC naar uitzaaiingen.
Hoe ’t dan met de familie is?
“Nou… een oom van mijn echtgenoot is overleden aan Corona en…”
“Oh ok, op je werk dan? Al wat rustiger?”
“Mijn directe collega is uitgevallen, dus…”
Kortom. Ik voorzie je desgevraagd volop van deprimerend nieuws. En ik voel me dan ook meteen weer de zeikerd van de eeuw. Ben je nog niet depressief van Corona, de lockdown of de avondklok? Bel mij! Ik krijg je er gegarandeerd onder. Een soort 365-dagen-per-jaar-Grinch op afroep.
En dat ben ik een beetje zat. Héél erg zat. Ik wil ook wel eens vertellen hoe góéd het gaat. Dat we zo’n leuk weekend gehad hebben. Dat ik me steeds beter voel. Dat ik eindelijk die leuke projecten op het werk vol energie op heb gepakt. En van dien meer. Je weet wel, van die verhalen waar mensen blij van worden. Dat ze denken: hmm, ik voel me een beetje down, laat ik haar eens bellen. Dan word ik tenminste weer wat vrolijker.” Dat lukt nu alleen als de beller zijn of haar misère afzet tegen de mijne. Vette kans dat het allemaal best meevalt.
Nee, ik zit niet te zwelgen in zelfmedelijden en hou me zelfs niet (nou ja, nauwelijks) bezig met allerlei medische doemscenario’s. Ik werk, veel. Help de puber met haar huiswerk, probeer ervoor te zorgen dat het huishouden draait en dan is het kwartje op. En dat is eigenlijk pas erg als iemand vraagt hoe het met me gaat. Tot die tijd is het gewoon zo.
Dus, ja. Van mij mag die standaard vraag per direct afgeschaft worden. Kan dat? Gewoon beginnen met “Hoi” en dan vragen of ik die en die film gezien heb. En er is meer te verzinnen. Lust je chocolade (duh)? Peuter je wel eens stiekem in je neus? Kijk je ook zo uit naar de lente? Wat was het domste dat je ooit gedaan hebt (heb je even…)? Vragen en gespreksstof genoeg zonder te vragen: “Hoe gaat met je?”
Oh, ik doe het zelf ook, hoor. Vandaag nog, zelfs. Maar ik heb het vage vermoeden dat diegene ook liever had gezegd. “Kut! Volgende vraag.” In plaats daarvan volgde een relaas over drukke werkzaamheden, zonder dat ik eruit haalde of het goed of slecht ging. Volgende keer vraag ik of ze weleens erwtjes naar iemand toe heeft geschoten in een restaurant.
Dit verhaal verscheen ook op Hoe Vrouwen Denken: https://www.hoevrouwendenken.nl/2021/02/02/mijn-verhaal-19-hoe-gaat-het…
42 reacties
Hoe gaat het met je, nou ik weet net zoveel als 2 mensen die het ook niet weten, of ben je echt geintresserd om een half uur narigheid aan te horen?
hoe voel je je , mijn lurven zitten vast tussen mijn hurken en mijn ziel, of als ik daar antwoord op had zat ik in Parijs( hoofdstad naar keuze).
Maar vertel wat heb jij nog voor leuks gedaan, iemand nog een poets gebakken of lekker in zijn gezicht gespuwd, stenen gegooid naar een ambtenaar in functie.
Met de recepten van de dokter kan ik gratis naar de bioscoop
Sterkte
Het malle is dat die bijna 30 jaar geleden , het ziekenhuis niet vertelde hoe lang ( en die is lang ! ) mijn levens verwachting was , wel aan mijn echtgenote . , die meteen dicht schoot en achter de coulissen verdween . IK kon en kan er nog steeds niet aan wennen dat ik niet doodga , ja eens misschien . ergens in de toekomst . In het verkeer met de motor of de fiets . Het is een form van accepteren . En gewoon weer iets lekkers maken zoals nu Kerrie /Preisoep . jezelf verwennen .
een beetje in de knoop soms..
Erg erg leuk geformuleerd, een genot om te lezen! Ach, als niemand zou vragen hoe het gaat is ook niet fijn, denk ik. Volgens mij kun je best zeggen: ja, gaat wel, bedankt voor je interesse! maar wat ik nou leuk vind om over te praten is.... Gewoon zelf lekker het gesprek een beetje sturen... Niet?
Klopt hoor, die interesse is natuurlijk fijn! Ik zou alleen zo graag een keer echt gemeend willen antwoorden dat het goed gaat. Maar daar kan niemand wat aan veranderen.
Hoi kan mij helemaal voorstellen dat je het spoegzat bent. 7 jaar geleden kreeg ik ook letterlijk iedere dag ongeveer 50 x dezelfde vraag.. Je wordt deprie van. Ik heb destijds aangegeven dat ik dat niet meer wilde en heb aangegeven dat ik ze eens in de zoveel tijd zou bijpraten wanneer ik daar over kon praten. Dat heeft geholpen bij veel mensen. Er waren ook een aantal die beledigd waren en opmerkte dat ze dan maar niets meer zeiden. Ach ook goed. Je kunt het toch nooit iedereen naar de zin maken. Sterkte ermee!!
Nadat ik dit blogje had geschreven heb ik het naar een aanta mensen gestuurd. De meesten reageerden prima, maar een paar waren inderdaad beledigd...
Gisteren was ik voor het eerst sinds lang op kantoor, maar daar ben ik weggevlucht na een halve dag. Steeds weer lachend mijn verhaal doen lukt niet meer
Hoi Whoops, je hoeft je verhaal toch niet ( steeds) lachend te vertellen. Als mensen niets vragen is ook doort vteemd, maar natuurlijk heb je er zekf niet altijd zin in. Niemand kan ruilen of jij op dat moment zin heb in die vraag. Wat bij mij werkte als ik geen zin had om over ziekte te praten, zei ik , fijn voor je belangstelling maar nu heb ik even geen zin om er op te antwoorden. De eerste keer keken er mensen vreemd maar dit werd daarna gewoon geaccepteerd. Voor mij veel makkelijker, succes
Ik vertel altijd kort (denk ik....) hoe de situatie is en ga dan verder met de leuke dingen die ik nog kan doen. De tekencursus waar ik mee bezig ben, het vrijwilligerswerk dat ik doe , de wandelingen die ik dagelijks doe en dat ik daarvan geniet, de cursus kunstgeschiedenis die ik ga volgen. En ik moet zeggen dat dat best goed gaat. Mensen komen er nog wel eens op terug, ik antwoord kort en vertel weer verder. Klinkt heel simpel zo, maar het werkt bijna altijd.
En zelf stel ik meestal ook die vraag. Ja, het is een gewoonte....
Dat korte vind ik nog wel eens een uitdaging... maar ik praat wel heel snel, telt dat ook?
Hahahaha meestal als mij dat gevraagd wordt vraag ik hoe het met hun gaat want vaak eindigt het daar toch mee. Ze vragen aan mij hoe het gaat, nou heb je ff....ws niet dus zeg ik oh gaat wel hoor of naar omstandigheden goed 🤪 en dan gaan ze los...." meid" wat mij nou is overkomen blablabla jaja allemaal heeeeel erg die ingegroeide teennagels. Dus i.p.v. andersom ben ik degene die ze mijdt...praat met mij over alledaagse dingen die spelen of iets leuks. Mijn " normale" dagen en het dagelijkse nieuws zijn al saai genoeg. Maarrr het weekend gaat de zon schijnen...letterlijk...héérlijk kan niet wachten.
Ja die zon ☀️ !!! Uit de wind met een dekentje in de tuin.. echt wel!
Het volgende op gevonden , na een tijdje willen mensen nog steeds vragen hoe het gaat . een vorm van correctheid . Daar kan je niet negatief op reageren . Dus voor dat er antwoord gegeven wordt hoe het met mij gaat , plaats ik een tegen vraag . 'Maar hoe gaat het met jou ? ( en de familie ) .' Of voor de plichtplegingen en die vraag hoe het met mij gaat .Meteen de vraag en met gemeende interesse , dat wel . !
In gesprekken lukt dat inderdaad wel vaak, om ze voor te zijn. Met whatsapp gaat het lastiger. En ik blijf hoesten, wat toch steeds weer reactie oproept, zeker in deze tijd.
Ik begrijp je maar al te goed. Heb het er zelf ook moeilijk mee. Als je zegt dat het goed gaat, dan zijn mensen vaak opgelucht en gaat het gesprek over koetjes en kalfjes en als ik zeg dat het redelijk gaat naar omstandigheden dan heb ik het gevoel het te moeten uitleggen. Soms heb ik ook het gevoel om te zeggen dat als ze ook kanker zouden hebben, ze me wel zouden begrijpen, maar dat doe ik dan weer niet, omdat je het niemand zou willen wensen. Bij mij gaat het ook met vlagen. Soms heb ik er geen last van en op andere momenten ben ik er weer heel gevoelig voor.
Mij broer heeft een tijdje volgehouden om me te vragen of alles goed was. De eerste keer was ik verbaasd. De tweede keer heb ik duidelijk aangegeven dat niet alles goed was. De derde keer heb ik iets re hard aangegeven dat leven met ongeneeslijke kanker zwaar klote is om hiermee dagelijks, eindeloos en uitzichtloos mee om te moeten gaan. De relatie is nooit meer het zelfde. Ondanks dat het even opluchtte had ik er ook weer snel spijt van.
mijn vader vroeg altijd, voor de rest gaat alles goed. Dat was voor dat ik ziek was. Daar had ik toentertijd een hekel aan, maar nu is het mijn favoriet om mee te eindigen na een klaagzang.
voor de rest gaat alles goed.
Ja dat is heel herkenbaar, dat zinnetje gebruik ik ook vaak.
Als ze mij vragen hoe het met mij gaat, dan zeg ik wel eens: ik heb geen flauw idee, ik ben geen dokter
Ik vind het zo’n rot vraag!! Altijd al... ik ben niet een ding, ik besta uit heel veel. Hoe gaat het met je lijf of met je hoofd hoe gaat het met jou en je kind, partner of ouders. Dat is een deel van mij. Ik ben bestaat uit ontelbare elementen en die wisselen ook nog 🤭🥰. Ik heb de kanker achter de rug, misschien voor altijd maar leef nog altijd met restjes ervan, steeds kleinere beetjes gelukkig. Daarmee wordt de rest van al die stukjes steeds meer. Als “gewoon iemand” vraagt hoe het met me gaat zeg ik altijd goed. Iemand die mij goed kent hoort dat vanzelf... 🙃🥰
Wat een leuk bericht Whoops en herkenbaar. De oplossing weet ik ook niet, aan de ene kant weet je dat die vraag gaat komen en als die ook werkelijk met interesse gesteld wordt dan geef ik ook antwoord. Soms heb ik er geen zin in en zeg dan zo vrolijk " goed hoor" dat mensen een beetje verbouwereerd je aankijken en over wat anders beginnen.
Op mijn werk zijn er helaas een aantal mensen die ook kanker hebben gekregen of in hun familie meemaken. Daar fungeer ik als een soort vraagbaak, daar waar ik kan helpen, help ik en lachen en de draak steken met je ziekte helpt ook prima.
Het blijft een beetje Russisch roulette deze ziekte, dus maar gewoon adem in en adem uit😊
Voor iedereen succes en het is bijna lente👍 groetjes M.
Russisch roulette is het zeker! Dat in- en uitademen is voor mij op het moment (letterlijk) wel even een dingetje ;) Maar figuurlijk probeer ik het inderdaad maar te doen!
Dat is vervelend Whoops, dat het ademen je problemen geeft. Ik herken dat nog uit het begin van mijn ziekte, heel heel veel hoesten en bij het praten adem tekort komen. Ik hoop voor jou dat dit snel weer wat beter gaat worden. Is anders ook weer een dingetje hè als mensen vragen hoe het met je is en je stikt haast de dievenmoord bij het antwoord geven, waar blijf je dan met je antwoord " het gaat goed hoor" 🤣 sterkte en groetjes M.
Goed verhaal Whoops en vast ook lekker om het zo eens op papier te zetten. Het onderwerp is herkenbaar en de vraag is soms moeilijk te ontwijken. Het maakt voor mij een wereld van verschil of de vraag uit echte interesse gesteld wordt of puur voor de vorm. In het laatste geval geef ik dan een 'het gaat goed' antwoord :)
Ja, als je kanker hebt, wordt; "Hoe gaat het met je?" , op den duur een vervelende vraag. Na de eerste diagnose van longkanker, kreeg ik er gauw genoeg van en besloot alle goede kennissen na de bespreking van systeembehandeling, bestraling en een scan e.d.,via mail een uitgebreid verslag te sturen. Zo weten ze bijna gelijk met mij of het goed of wat minder gaat. Geen vragen meer ' hoe gaat het,' maar mailtjes en gesprekken vol medeleven. Het heeft ook een bijkomend voordeel merkte ik. Door het verslag te schrijven, schrijf ik het als het ware van me af. Het gaat al mailende niet alleen mijn computer uit, maar ook uit mijn hoofd.
Ja schrijven helpt zeker bij verwerken en Helen.. vandaar ook mijn blog!
Heel herkenbaar.
Hoe ik me voel. Waardeloos, alles doet pijn, spieren en botten lijken wel van een 90 jarige.
Inderdaad,iedere keer weer die vraag: "Hoe is de therapie gegaan, hoe voel je je, kunnen we iets voor je doen (wonen anderhalf uur rijden van me vandaan)"? En overal zeg ik op, "ach t gaat wel, ik red het wel, voel me niet zo lekker." Nog 1 therapie ( dan heb ik een jaar lang iedere 2 weken immuumtherapie gehad)", het liefst zou ik zeggen," ik voel me klote, heb overal pijn, heb een lympfebeen ,heb overal jeuk, pijnlijke handen", zou me t liefst me opsluiten. Die vraag wil ik ook nooit meer horen.
Ik ga er voor en hoop dat het niet allemaal voor niets is geweest. Corona tijd, lockdown, heb ook nog corona gehad, waren 2 weken eenzame opsluiting.
Alleen mijn dochter,die dichtbij woont,die me ook erg bijgestaan heeft toen mijn man overleed, zij vraagt het niet meer, zij zien het wel aan me.
Maar, we doen ons best, kijken vooruit, blijven positief en opgewekt, ik heb toch geen andere keuze.
T wordt beter weer, we kruipen weer uit ons hol, winterslaap is voorbij, ik wens iedereen het allerbeste en een heerlijk voorjaar. Geniet van de kleine dingen.
Groeten Engel
Ik hoop van harte dat alle therapie het effect gaat hebben wat je wenst!
Die anderhalf uur valt nog mee, ik kreeg hulp aangeboden van schoonfamilie uit Mexico. Lief, maar niet haalbaar.
Veel sterkte!
Dank je whoops voor deze mooie luchtige blog met diepe inhoud.
Het meeste in jouw blog en in de vele reacties hierop komt ook bij ons regelmatig voor.
Aan de ene kant is het fijn dat anderen aan je denken, met je meeleven, er voor je willen zijn. Maar aan de andere kant wil je ondanks je ziekte graag gewoon je dagelijkse dingen doen. Werken, sporten, leven, genieten met vrienden en familie, vakantie vieren en leuke dingen doen. Je probeert positief en gelukkig te zijn en vooral niet de hele dag aan je kanker denken.
Maar daar zit ook een lastig punt, want met elke keer dat iemand weer naar je niet-gezondheid vraagt of appt wordt je er weer aan herinnert en hangt er weer een grote schaduw over je tot dan toe nog fijne dag.
Wij gunnen onszelf regelmatig een dagje kankervrij: lekker op stap (of doen alsof je niet thuis bent) en de mobi’s op stil...
Die vrije dag ga ik in gedachten houden. Ik heb eigenlijk altijd 2 telefoons aan, privé en werk, 24?uur per dag. Op die manier ben je nooit echt vrij.
Misschien toch eens regelen,
Hoe het met me gaat weet zelfs mijn oncoloog niet. lol. Ik zelf ook niet precies. Ik weet zelfs niet of het Corona was wat mij 1 maand terug velde. Als mensen aan me vragen hoe het met mij gaat .. zeg ik redelijk en ga gauw verder met een ander onderwerp. Dit komt weinig voor daar ik haast niet de deur uitga. De mensen om me heen weten hoe ik er 5 jaar geleden voorstond en zijn blij en zeggen .. je ziet er beter uit. Geen vragen meer en ik heb het er niet zo veel over in een gesprek. In het begin ging ik er een ,, bestaan,, van maken. Veel aandacht, warmte en liefde kwam mijn kant op. Maar dat houdt je niet lang vol zonder jezelf te verliezen. Waar ik in het begin schijtziek van werd is de opmerking. .. Morgen kan ik ook onder een trein komen en ben ik ook dood. Zo zijn er meer van die goedbedoelde opmerkingen. Waarschijnlijk ook om het weg te wuiven maar achteraf wel nuttig in mijn overpeinzingen daar zij wel gelijk hebben. In het begin kwam de hele motorclub van mijn vrouw langs plus mijn collegae van het Molenaarsgilde om afscheid te nemen. Ze weten ook niet goed nu wat ze met mij aan moeten. De 1 vraag nog wel eens gemeend hoe het met me gaat ...De ander zegt .. ben je nog niet dood? Ik hoor wel eens een geintje tussen mijn vrouw en haar dochter. Hoe komen we van die vent af? Hij is niet kapot te krijgen.
Lekkere tumor humor
haha, lekker geschreven. Ik heb gebruik gemaakt van Hoestie.nu . Wat je beschrijft is precies de reden waarom diegene dat platform heeft opgericht. Iedereen weet dan hoe het met je gaat en dan hoef je het daar niet meer over te hebben. Over naar de orde van de dag en hoe gaat het met jou :-)
Die kende ik nog niet! Inderdaad heel handig.
Wat is er mis met: 'klote, met jou?' Er zijn er maar weinig die dan door durven vragen.
Had gisteren trouwens een prima gesprek met voormalig oncofitmaatje. Dat ging als volgt:
B: 'Hé, wat leuk om jou te zien! Wat is je haar lang geworden!'
E:'Nee, dat van jou! Niet normaal zo lang als het is.'
(NB: vorig jaar waren we beide nog kaal van de chemo, nu beide coronakapsel).
E: 'Maar hoe is het jou?'
B: 'Klote, met jou?'
E: 'Ja hier ook, drama gewoon.'
We keken elkaar aan en schoten in de lach. Was een fijn gesprek 😊
Ieder zijn manier. Maar die eerste zin, hoe waar ook, zou ik niet gebruiken. Soms zie je mensen echt worstelen om het gesprek aan te gaan. En als je dan zo reageert.
Het gesprek tussen oncofitmaatje is van heel andere orde. Onder lotgenoten kun je in feite alles zeggen. Dus ook humor.
Ik herken het ook. Maar geen belangstelling is ook niet fijn.
Ik heb nu 10 jaar kanker en heb er inmiddels wel wat op gevonden. De uitslag van de 3 maandelijkse scan, app ik naar al mijn app contacten. Zelfde bericht en zet erbij dat als mensen meer willen weten ze maar even moeten bellen. Onverwachte kankergebeurtenissen meld ik ook via app.
En in "gewone' gesprekken geef ik wat ik zelf noem 'de verkorte versie'. Zeg ik er ook bij. En als ik die gegeven heb, zeg en hoe is het nu met jou/jullie. En dan wordt het weer een 'gewoon' gesprek. En soms komt het kankerverhaal nog wel eens even terug in het gesprek, maar dan gaat het natuurlijker.
Iedereen verder sterkte met die teringziekte
Jos
Als het niet goed met me gaat zeg ik dat,ik draai nergens om heen en doe mijn verhaal voor de mensen die met dat antwoord niet stil vallen.
Heb een fijne groepsapp met collega's en vrienden waar ik mijn verhaal in kwijt kan en waar ik mezelf niet hoef te verschuilen.Zo weten de meeste ook meteen hoe het gaat met mijn partner en mij.Het is niet zo dat het alleen maar kommer en kwel is in die app ,gelukkig liggen we ook vaak in een deuk.Erg belangrijk natuurlijk om van bepaalde dingen ook nog de humor van in te zien.
Mensen die me “kennen”, vragen hoe het met me gaat. Mijn antwoord daarop is “goed en met jou?” Mensen die me “kennen”, weten dat ik ziek ben en dat ook vragen. “Naar omstandigheden goed”
Maar vrienden/familie die me ECHT kennen, vragen maar zelden hoe het met me gaat, eerder hoe (goed) ik me voel en wat (voor leuks) ik heb gedaan. Ik vertel de minder leuke dingen (die nu iets meer aan de orde zijn), maar zeker ook de leuke dingen die ik heb gedaan. Mijn beste vriendin stuurde me laatste een videootje(WOMBO), waarin een belachelijke face-foto van mij “I will survive” zingt. Effe lachu, appt ze.... ik heb in mijn broek geplast van het lachen.
Ze willen iets belangrijks en dat is dat ik positief ben en blijf!
Stay positive 😎
Als je de 25 jaar verder haalt , en toch weet dat het niet kan . Weet dat er heel soms een Gen(netje) als een jong hennetje. rond dartelt , dan wordt het tijd dat ik ga beseffen dat ik heel misschien dan toch niet , de vroege plankjes krijg . Misschien is de boom die dient om mijn kistje te schragen , nog niet groot genoeg . wie zal het zeggen . Uit je hoofd zetten lukt echt niet . Mijn echte vrienden en familie die ik over heb . Zijn voorzichtiger . dan ik op mijn 1800 cc motorfiets . Ik Leef , ben door mijn eerste huwelijk heen . ( ze kon er niet tegen , en ging ook vrijwel nooit mee naar dat enge ziekenhuis .) Allemaal foute denkers . LEEF. is mijn enige gedachte iedere dag weer . al meer dan 25 jaar lang .
Hoi
25 jaar. Ik dacht dat ik een eind was met mijn 11 jaar. Mag ik vragen hoe het met je ging al die jaren. Je werkte nog toen je het kreeg? Heb je veel behandelingen en pijn gehad? Af en toe gedacht: ik stop ermee. Er zijn nu meer minnen dan plussen? Gedacht: het duurt al zo lang en er is geen licht aan het eind van de tunnel? Ik heb die periides wel gehad en zit er nu weer in.
Hartelijke groet, Jos
Beste Jos , Pijn viel heel erg mee, Een oogmelanoom . is een raar ding . De behandeling met een plaatje achter op je oog ( rutheen ) nam bij mij 204 uren aan een bestraling . Maar bestralen doet zelf geen pijn . Daarna moet dat plaatje er weer uit . en dan is het afwachten . of je nog wat kan zien . Is het melanoom te groot dan gaat je oog er uit . . Vroeger dacht men dat dan het gevaar was geweken . maar ook dat blijkt niet zo te zijn .
Kortom , die onzekerheid , is het meest slopend . Ik heb tot nu toe geluk gehad .
Nu ben ik al een tijd hulpverlener en ook in het bestuur van oogmelanoom , gewerkt te hebben is de onzekerheid , niet minder maar je hebt wel mensen om je heen die je kunnen steunen . .Groet Giel .
Hallo , ik ben Rob, ik heb in oktober een whipple operatie ondergaan door een in mijn ogen zeer goede chirurg, ik doe mee aan een studie via de RAKU ik heb dus eerst chemo en bestraling gehad toen de operatie en daarna weer chemo , ik ben marinier dus ben getraind om emotie pijn en gevoelens te verdringen wat heel lastig is na de chemo want in je hoofd gaat het gesloten doosje open waar je al jaren alles hebt verdongen en opgeslagen, ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan , mijn periode in het ziekenhuis was ook geen pretje , na het ziekenhuis kreeg ik chemo waar mijn bloed op negatieve zin op reageerde, bij mijn laatste chemo hebben mijn nieren een behoorlijke tik gehad waardoor ik nu tegen het randje aan zit van nierfalen, maar ik geef niet op dat kan niet dat hoort niet bij mij , maar is wel moeilijk .
Ook het eten is lastig omdat mijn smaak per seconde kan veranderen, bijv zout is not done voor mij zoet en zuur daar en tegen wel , het is een strijd voor mij mijn 9e operatie in 3 jaar tijd waarvan 6 rug operaties met 16 schroeven 2 pinnen 1 plaat en een stuk donorbot in mijn ruggengraat dus ik heb het een en ander achter de rug en heb het idee dat er elke keer weer wat achteraan komt wie kan zich met mij vergelijken of heeft deze soort kanker met deze symptomen ook ?
Hallo Rob,
Dat lijkt me heel zwaar voor je! Herkenbaar ook, ook al ben ik een zeer ongetrainde vrouw en tegengesteld aan jou zo ongeveer. Maar ook ik heb chemo gehad en een zware operatie. Alles wat ik wist van m'n lichaam moest ik herzien, reacties op de chemo, maar ook ging ik het leven anders zien. Niet omdat ik opeens het licht zag maar omdat het anders werd door het 'beter' worden. Wat mij heel erg geholpen heeft is een boek lezen: "Beter worden is niet voor watjes" en dat is echt zo! En gesprekken met een psycholoog, ik bofte met haar, ze luisterde goed en ik had heel wat om te vertellen, grote en kleine dingen zinnige en onzinnige dingen. Herinneringen en wat er nu speelt. Het was en is een zoektocht naar een andere jij. En nee, ik kan me niet met jou vergelijken, maar ik denk dat sommige processen overeenkomen.
Goed dat je hier verteld! En ik raad je aan te blijven vertellen, vragen en zoeken tot het goed voelt. Heel veel sterkte.
Heel herkenbaar! Nee, je hebt geen zelfmedelijde, het is gewoon hoe het is.
Als ze aan mij vragen hoe het gaat, zeg ik altijd: Goed.
Want de hele heisa hoeven ze niet te weten, bovendien is het een beleefdheidsvraag, Mensen willen niks anders horen dan "goed'
En het gaat ze ook allemaal geen bal aan, behalve familie en close vrienden.