Mijn verhaal (2) – Weg vertrouwen…

De opmerking van mijn huisarts had toch een zaadje van onrust geplant. Mijn eigen gevoel dat er iets niet klopte, hielp daarbij niet.

In de week na het eerste bericht druppelden de afspraken binnen. Eerst voor een CT-scan. De overige afspraken zouden daarna volgen. Ik verwachtte eigenlijk alleen nog een afspraak op de longpoli; daar had de huisarts het immers over gehad.

De vervolgafspraken lieten op zich wachten en ik belde uiteindelijk maar om te vragen wat er dan nog allemaal zou volgen. Er bleken een PET-scan, hartfilmpje, longfunctietest en een afspraak met de longarts ingepland te moeten worden. Ik vroeg of ik me zorgen moest maken of dat dit alles gewoon standaard was. Het antwoord: Ik moest wel uitgebreid nagekeken worden, maar verder konden ze nog niks zeggen. Ik zou te zijner tijd gebeld worden over andere afspraken.

Mijn twijfels groeiden gestaag. Bij de gedachte aan het feit dat het misschien toch longkanker zou kunnen zijn, voelde ik alsof mijn keel werd dichtgeknepen. Niet zozeer vanwege mijzelf, maar mijn dochter (15) is nog te jong om haar moeder te verliezen…

In mijn omgeving vertelde iedereen me dat er geen reden was om me druk te maken. Het viel allemaal vast wel mee en het was alleen maar goed dat er meegekeken werd. Ik probeerde mee te gaan in die gedachtegang en mezelf ervan te overtuigen dat het vast “maar” een ontsteking was, die ik had overgehouden aan het verwaarlozen van Corona of de griep in maart. Het klonk ’t meest logisch, want ik had mijn lichaam niet de kans had gegeven om te herstellen in de hectiek van week na week en maand na maand lange dagen werken. En de afspraken bleven uit; als het spoed had, zouden ze me niet zo lang laten wachten, toch?

Uiteindelijk bleek ik een week na de PET-scan terecht te kunnen bij de longarts. In het Centrum voor Longkanker, met een oncologisch verpleegkundige erbij. Ik hield me voor dat dit niets over de uitslag hoefde te zeggen en dat de arts misschien wel alleen op dat spreekuur plek had. De afspraak voor de longfunctietest en hartfilmpje volgden later die week.

De dagen voordat ik bij de arts terecht kon, voelden alsof ik een moeilijk examen voor de boeg had. Mijn theorie over de ontsteking leek me steeds minder aannemelijk. Ondertussen verloor ik beetje bij beetje het vertrouwen in mijn lijf. Vertrouwen dat toch al zo wankel was… Ik heb twee slecht werkende armen en nadat ik blijvende klachten overgehouden heb aan een hernia en deels rolstoelafhankelijk werd, kostte het me járen en een compleet revalidatietraject om dat vertrouwen een beetje te herwinnen. Nu leek alles wat ik had opgebouwd weer te verdwijnen.

Toen ik eindelijk naar binnen mocht, opende de arts het gesprek met: “Je bent doorgestuurd vanwege een vlek op je long. Ze hebben je met spoed ertussendoor geplaatst. En naar wat ik zie, was dat geheel terecht.” De moed zakte me in de schoenen.

zie ook: https://www.hoevrouwendenken.nl/2020/08/24/mijn-verhaal-2-weg-vertrouwe…