Dubbel gevoel

Vandaag ervaarde ik een heel erg dubbel gevoel. Al een tijdje voelde ik wat onregelmatigheden in mijn linkerborst. Vorige week toch maar even naar de huisarts waar ik o.a. even mijn borst liet nakijken.

We hebben hier een hele lieve kundige Belgische vrouwelijke huisarts. Al een beetje op leeftijd. Ik had al eerder gemerkt dat ze veel weet en echt heel kundig is. Dussss ga maar even liggen mevrouw en leg je handen maar even onder je hoofd. Nou zo gezegd, zo gedaan…Ah ja ik voel hier inderdaad een klein ‘letseltje’ jaaa dat moet je wel laten nakijken…..Ik schrijf meteen een mammografie en echo van de borsten voor. Ik voelde meteen intense paniek opkomen. Mijn god, borstkanker galmt het door mijn hoofd. Afijn de assistente maakte meteen een afspraak voor vandaag.

De hele week kwamen er doemscenario’s in mn hoofd op. Straks beiden aan de chemo, kinderen blijven alleen achter. Etc etc. Nou ben ik al geen positieve denker, heb al jaren een pittige angststoornis, dus alleen negatieve gedachtes in alle hevigheid kwamen naar boven. Ik kreeg de gedachtes niet onder controle.

Vandaag was het dan zover, ik toog naar het ziekenhuis. Alleen. Er kwam een vriendje spelen voor mijn jongste zoontje en mijn partner zou bij ze blijven. Hij wilde met mij meegaan maar ik zei ik red me wel. Blijf maar lekker thuis. 

Onderweg naar het ziekenhuis in Turnhout merkte ik eigenlijk pas hoe traumatisch dat hele ziekenhuis voor me is geworden. Ik meldde me aan bij de poli en nam plaats in de wachtkamer. Ik was al vrij snel aan de beurt voor de mammografie, en daarna volgde de echo. De radioloog zei me dat er alles ‘perfect normaal’ uitzag. Wat ik voelde was klierweefsel. Ik kleedde me weer aan en mocht gaan.

Gek genoeg was ik wel opgelucht, maar voelde me niet blij. Ik moest denken aan mijn partner die dit elke keer moet doorstaan en wel de gevreesde slechte uitslagen moet aanhoren. En alle vrouwen die er net als mij liggen en waar ze wel slecht nieuws bij brengen.

Ik reed naar huis. Mijn partner had ik al via de app ingelicht. Onder het eten moest het me toch van mijn hart. Ik zei tegen mijn partner dat ik me rot en schuldig voelde dat bij mij wel een goede uitslag volgde. En dat ik me nauwelijks kan indenken hoe hij zich elke keer moet voelen. Het is niet te bevatten gewoon…..Zo vreselijk angstig en al die onzekerheid. En zoveel respect heb ik voor hem dat hij zich zo goed houdt. 

Dan kijkt hij me aan; Schat, hoe denk je dat ik me had gevoeld als het bij jou ook niet goed was geweest? Ja…dan hadden we beiden in de shit gezeten…. Dat relativeert het dan wel. Maar het was weer een rottige week…..

Nu zo positief mogelijk naar de aankomende week; de operatie! Voor hem moet ik positief blijven en hoop houden. Samen zijn we sterk 💪 
 

Liefs Joyce