Het wordt Wertheimer

Vandaag ben ik weer in het Cathrina geweest, in eerste instantie was dit de uitgestelde dag van mijn uitslag of de kanker is uitgezaaid of niet. Gelukkig heeft de arts mij hier voor bespaard en de uitslag al afgelopen maandag gegeven. Toch moest ik naar het ziekenhuis om hier definitief mijn behandelplan te bespreken.

Voorafgaand ben ik al gevraagd of ik geopereerd wilde worden door een robot. Hier heb ik destijds heel enthousiast ja op gezegd omdat ik te horen had gekregen dat dit voor een sneller herstel zou zorgen. Nadat ik afgelopen maandag de uitslag heb gehad, heb ik natuurlijk de tijd genomen om toch op onderzoek uit te gaan. De mensen die mij kennen weten ook dat ik echt tot het uiterste ga om aan informatie te komen.

Mijn uitslag
- Ik heb een tumor(Plaveicelcarcinoom, meest voorkomende soort bij baarmoederhalskanker) lokaal op mijn baarmoederhals met een afmeting van 2cm volgens het onderzoek onder narcose en op de MRI schatten ze hem 1,5cm. Mijn baarmoederhals is zelf 3 x 4cm 
- Omliggede weefsel is niet aangetast door de Tumor en dat bleek zowel uit de MRI als het onderzoek onder narcose.
- In mijn Lymfeklieren is geen afwijking te zien, wat uitwijst op geen uitzaaiingen. Dit is zichtbaar op de MRI waarin de klieren geen afwijkende grootte vertonen.
- Mijn stadium was eerst 1b2 en is vanwege zijn grootte verlaagd naar 1b1.

RACC-trial
Met deze resultaten ben ik opzoek gegaan na het opereren van een robot. Hierbij ben ik erachter gekomen dat het geen operatie is door een robot maar geassisteerd met een robot. Zoals Trial al zegt is het geen “standaard” operatie maar nog een onderzoek voor de wetenschap. De voorgaande resultaten waren wat teleurstellend met als hoofdresultaat: “kans op terug keer van de kanker”. Dit lijkt alleen niet zo te zijn bij laag stadia van kanker. ( Wat raar klinkt want alleen een operatie gebeurd als je een laag stadia hebt).  Mijn grote vraag is daarom vooral , Waarom kan dit onderzoek opnieuw en is het nu wel beter?

Gesprek met de arts
De arts kwam uiteraard met de vraag of ik mee wilde doen aan het RACC-trial. Ze had gelezen dat ik enthousiast was en of dat nog zo was. Ik heb haar uitgelegd dat ik er waarschijnlijk vanaf zie omdat ik de “kans op terug keer” best wel een ding vond. Ik heb tenslotte twee kinderen en ik wil zo min mogelijk kans op terug keer en als dat betekend dat ik een langer herstel met kans op meerdere complicaties, nodig heb, is dat voor mij geen probleem. Ik weeg niks op tegenover kanker wat in mijn lichaam zit. Ze begreep mijn keuze volkomen en staat daar ook achter, ze legde mij uit dat dit onderzoek ook niet meer wordt uitgevoerd om dit een “standaard” situatie te maken, maar alleen geschikt voor laag stadia tumor(Tot 2cm). Want ik zou namelijk zelf nooit meewerken aan een onderzoek dat slaagt met laag stadia en dat het vervolgens ook wordt ingezet op een wat hoger stadia. De stadia die passen bij deze operatie (Zoals ik dan begrijp na al mijn onderzoek) is 1a1, 1a2 en 1b1. Daarnaast vertelde ze mij dat ze niet zeker wist of dat mijn tumor 2 of 2,5cm is. Ze kon dat niet met 100% zekerheid beoordelen. Dat was dus voor mij meteen definitief om voor de gewone operatie te gaan, de Wertheimer.

 

Wertheimer
Deze operatie is een standaard operatie bij Baarmoederhalskanker als je een laag stadium hebt. Bij mij gaan ze hiermee de baarmoeder, baarmoederhals , eileiders , lymfeklieren en banden verwijderen. Omdat ik slank ben gaat ze proberen om dit te doen met een bikinilijn snede, dit betekent dat het litteken hoogstwaarschijnlijk niet gaat opvallen. Als het echt niet anders gaat wordt het helaas groter en gaat hij ook verticaal in plaats van horizontaal.  Achja.. Beter goed dan half.. Dat is het ook niet waard voor Kanker. Het advies is om mijn banden onderaan ook weg te halen omdat ze twijfelt aan de 2 of 2,5cm. Dit betekend wel dat de kans groter wordt op het raken van mijn urineleiders , wat kan leiden tot hele vervelende complicaties. MAAR ook hiermee kan ik leven als het de veiligste optie is. Het enige wat in mijn hoofd telt is “Eruit,eruit en nu meteen”. De wachtlijst wordt dus voorgezet op deze operatie en ik verwacht toch dat het deze maand nog gaat plaats vinden of misschien begin oktober.

Terug naar de wachtkamer
Dit is maar een klein stukje, ik vind het toch een vervelend aanzicht dat ik daar in de wachtkamer zit en dat ik heel ver onder de gemiddelde leeftijd lig. Ik moet daar wachten op de verpleegkundige,dat is standaard procedure na het gesprek  met de arts.

Verpleegkundige..
Na een lange uitloop mag ik hier plaats nemen. En wat hier voornamelijk besproken wordt is mijn mentale toestand. “Hoe gaat het met mij”.  Mijn antwoord is wat vaag.. Het is rustiger in mijn angstaanvallen omdat het niet is uitgezaaid, maar vervolgens houdt je je bezig met onderzoeken na behandelingen die mogelijk zijn. Mijn emoties gaan van links naar rechts. Geloof mij het is niet makkelijk om mij te zijn of met mij. Ik ben nog steeds boos en verdrietig. Waarom heb ik op mijn 30ste te maken met kanker? Waarom ben je niet weggebleven tot mijn 85ste … Dan denk ik wel weer steeds aan het geluk die ik heb gehad omdat de gynaecoloog het optijd zag. Maar mijn gevoel.. Angst .. voornamelijk angst en vertrouwen in mijn lichaam.. Waarom heb ik dit gemist? Ik sta nu vaak voor de spiegel om me af te vragen wat ik anders had moeten doen en de gedachte dat er waarschijnlijk zoveel mensen lopen met deze groeiende ziekte en het niet weten. Ik ben zo dankbaar maar tegelijker tijd zo enorm bang, de controle over mijn lichaam en emoties zijn volledig aan duigen. Ik denk dat ik de afgelopen weken voor 40 jaar heb zitten janken. Ik ben een nuchter persoon en ik denk voor de buitenwereld helemaal niet zo emotioneel, maar dat is nu met 180 graden gedraaid. Ik ben bang en echt bang. Hoe leg je iemand uit dat het niet gaat? Vooral als je dat niet gewend bent?. Deze emoties , deze gevoelens zijn onbeschrijfelijk. Het is net als moeder worden… Je weet pas wat het is als je de diagnose krijgt. Alleen in dit geval wens ik het echt niemand.. ECHT helemaal niemand.

Als het goed is ga ik hier dus ook gewoon hulp voor krijgen en ik denk dat ik dit ook met alle liefde accepteer. Vooral omdat het voor mijn omgeving moeilijk te begrijpen is hoe ik er insta.  Hun zijn emotioneel omdat ik ziek ben.. Dat begrijp ik volkomen maar ik kan hun emoties gewoon niet dragen. En dat is omdat ik die van mezelf niet goed kan dragen. Het is voor mij dus een hele frustratie om de controle kwijt te zijn over mijzelf en de omgeving. Als mensen vragen hoe ik hiermee omga.. Dan is mijn antwoord: “gewoon niet”

Onderzoeken.
Naast het RACC – Trial zijn er meerdere onderzoeken waaraan de vraag was of ik deel wilde nemen. Deze onderzoeken zijn vooral ingesteld op het mentale en fysieke gedeelte tijdens en na kanker. Het ene onderzoek is vooral gericht op baarmoederhalskanker en het andere onderzoek op een algemeen beeld van “jong en kanker”. Dit onderzoek wordt gedaan bij patiënten van 39 jaar of jonger.  Ik heb besloten om aan beide onderzoeken mee te doen. Vooral omdat ik zelf benieuwd ben na de resultaten hiervan.

Kort.
Ik ga binnenkort geopereerd worden ( Als het goed is binnen 3 weken) . Mijn stadia van kanker is gelukkig heel gunstig en ik ga dit gewoon overleven. De operatie gaat zwaar zijn met best wel kansen op complicaties, maar niks weegt op tegen kanker, mijn herstel gaat zonder gekke dingen daarbij 6 weken zijn.  Ik ga dit gewoon even doen dus, net alsof ik keus heb. Tot snel =) ik ga nu gewoon even verder met leven afwachtend op deze operatie. Tot snel