Van spiraal tot Baarmoederhalskanker

13 juli 2023 , een dag voor de vakantie liet ik een spiraal plaatsen bij de Gynaecoloog. Normaal gesproken gebeurd dit bij een Huisarts maar omdat ik een bizar verleden heb ging mijn voorkeur naar een Gynaecoloog. Ik heb er lang over nagedacht en ben met moeite daarheen gegaan. Ik weet nog dat ik vooraf mijn vriend belde om te zeggen dat ik me ziek ging melden zo bang ik er voor ben.

Gelukkig dat hij mij heeft overtuigd en eenmaal binnen aangemeld was er ook geen weg meer terug. Tijdens het plaatsen zei de Gynaecoloog tegen mij dat ze een raar “flubbertje” zag. Ze vroeg aan mij of ik zware bevallingen heb gehad wat niet zo was, wel dat ik twee grote baby’s had. Ze vertelde mij dat het waarschijnlijk dan om littekenweefsel ging. Nadat ze het spiraal geplaatst had , vroeg ze aan mij of ze toch nog even mocht kijken. Uiteraard gaf ik toestemming waarop ze het verder ging onderzoeken. Toen ze het vervolgens aanraakte begon het meteen flink te bloeden. Daarop stuurde ze meteen door om een uitstrijkje te maken bij de huisarts.

De volgende dag zat ik alsnog bij de huisarts voor het uitstrijkje. Gelukkig was dit snel gebeurd, en voor de dames die bang zijn om een uitstrijkje te maken… Je voelt er echt helemaal niks van.  De uitslag van dit uitstrijk volgde ongeveer 5 dagen later. Ik weet nog dat de dokter me belde om te zeggen dat ze slecht nieuws had. Ze vertelde dat mijn uitslag PAP3B was maar dat ik me nog geen zorgen hoef te maken over kanker. Ik werd wel doorgestuurd naar het JBZ ( Ziekenhuis in Den Bosch) voor verder onderzoek.

Colposcopie:

Een week later kon ik gelukkig al terecht , dit is vrij snel ook ivm de vakantie die op dat moment aan de gang waren. Ik heb specifiek gevraagd om een vrouwelijke arts maar kreeg daar te horen dat wegens omstandigheden iemand voor haar inviel. Dit was een mannelijke arts en ze wilde eerst weten of ik dit goed vond, aangezien ik banger ben voor kanker dan mijn verleden heb ik besloten om dit toch maar te doen. Dit had wel heel erg effect op mijn zenuwen, dit vertelde ik hem vooraf en hij ging er onverwachts goed mee om. Ik kreeg van hem eerst uitleg wat PAP3B betekende. In mijn geval hebben ze veel onrustige cellen gezien in mijn uitstrijkje en er is vrijwel altijd een behandeling nodig om dit gedeelte te behandelen. Ik had natuurlijk al gelezen dat dit waarschijnlijk om een lisexcisie zou gaan. Ik hoopte hier ook stiekem op en wie gaat nou uit van het ergste… Ik mocht weer ongegeneerd gaan liggen en daarop volgde het onderzoek. Ze brengen een soort van vloeistof in om te zien waar de cellen zitten. Ik kon meekijken op een scherm en zag meteen dat op mijn baarmoederhals alles verkleurde. Hij ging vrijwel meteen over op een biopsie en ik stond meteen in paniekstand. Na de behandeling zei die tegen mij dat ik me zorgen moest maken en dat de kans heel groot is dat het om baarmoederhalskanker gaat. Op dat moment stortte mijn wereld in, ik weet nog dat hij zei dat ik dan verder geholpen werd in het Kanker instituut in het Catharina ziekenhuis van Eindhoven. De rest kwam echt niet meer aan, ze hebben mijn moeder en mijn vriend toen naar binnen gebracht om verder informatie op te vangen.

Een week wachten..
Ik moest precies een week wachten op mijn uitslag of het definitief om kanker gaat. Deze week was een ramp. In mijn hoofd dacht ik steeds: “Misschien zit hij er wel heel erg naast of hij verteld me het meest erge scenario”. Ik weet nog dat de huisarts me belde om te vragen hoe het met mij ging.. Voor het eerst in mijn leven kon ik ook de schijn niet ophouden. Het enigste wat ik kon zeggen is “kut”. Er is letterlijk geen beter woord voor. Ik was verdrietig, kwaad en helemaal ontdaan. Hoe gaan mensen hier mee om? Mijn enige antwoord is niet.. Helaas is er geen keus dus je doet het maar gewoon. De dokter schreef me medicijnen voor om te slapen maar deze heb ik nooit opgehaald. Uit het niks besloot ik om niet meer te roken, ik denk een soort belofte aan mezelf. Misschien helpt het om sneller beter te worden. Geloof me , in je hoofd probeer je alles.

Vrijdag 4 augustus , daar kwam het telefoontje met de bevestiging dat ik kanker heb. Ergens wist ik het al maar goed, je wereld stort opnieuw in. Ik zat te huilen op de bank en ik denk dat ik een uur niet meer bewogen heb. Ik had zoveel vragen maar ik moest nog een heel weekeind doorkomen voordat ik een dokter ging zien. Mijn familie  en vrienden probeerde me af te leiden maar ik was een negatief schaap. In mijn hoofd speelde heel veel scenario’s af met alleen maar gedachtes aan mijn kinderen met als hoofdvraag: “wat als ik dood ben?”. Ik ben in mijn leven letterlijk nog nooit zo bang geweest als deze periode.


Het gesprek met de Oncoloog-Gynaecoloog

Deze arts sprak ik gelukkig de maandag ochtend nadat ik het slechte nieuws kreeg. Ik had mijn partner, tweelingbroer en mijn ouders bij. Deze arts heeft me heel erg op mijn gemak gesteld. Ze vertelde mij dat ik voor genezing moest gaan omdat de prognose er nog heel goed uit ziet. Natuurlijk ga ik voor genezing.. Ik heb twee dochters die mij nog langer nodig hebben.. Zo als zij het zag was het nog klein en ging dit waarschijnlijk opgelost worden met een operatie, hier konden nog wel weken overheen gaan. Het nadeel is dat het Catharina waar ik geholpen ga worden nog wel bevestiging moest geven.  Dus weer wachten…

Catharina

18 augustus is de dag dat ik hiervoor het eerst terecht kon. Hier ontmoet ik dokter Bekker, de arts die me gaat helpen. Hij begint meteen met onderzoeken, ik kon weer gaan liggen 😊. Hij maakte een echo en ging ook even kijken naar de baarmoederhals. Hij vertelde direct dat alles eromheen rustig leek en dat de tumor lijkt op een grootte van 2-3 centimeter. Dit is nog klein genoeg voor de operatie die ik wilde uitvoeren. De maximale breedte voor deze operatie is namelijk 4cm en daar zat ik nog zeker onder. Toen we verdere plannen gingen bespreken confronteerde hij me met het feit of ik gereanimeerd wil worden. Ik denk dat ik hierna even dichtsloeg en daar realiseerde ik me hoe ernstig het eigenlijk is. De arts zei ”Positief blijven, opgeven is geen optie”. Ik hoorde dat het waarschijnlijk op de operatie ging uitkomen maar moest nog wel een onderzoek onder narcose doen en een MRI scan maken. Ze willen zeker weten dat ik geen uitzaaiingen heb en hoe groot de tumor daadwerkelijk is aan de kant dat ze niet kunnen zien. De MRI ging plaats vinden op 28 augustus, het onderzoek onder narcose voor 30 augustus en de uitslag op 1 september,  Verder mocht ik nog bloedprikken en daarna weer lekker naar huis.

Mri
Ik heb hier dagen na toe geleefd. Voor je gevoel duurt het weken maar de tijd is in deze situatie je grootste vijand. Ik wilde aan de ene kant alles weten maar aan de andere kant was ik bang voor de confrontaties die ik aan moest gaan. De MRI is een vreselijk onderzoek, kan daar weinig leuks aan kwijt. Je wordt letterlijk in een buis geschoven met oordopjes en oorkappen. Ze vragen of je muziek wilt luisteren, maar geloof me hier hoor je niks van. Het enige wat je hoort is een flink gebonk en een hele luide tik en dat dan ongeveer 20 minuten lang. Na dit onderzoek begon mijn stress. Ik wist nu dat ze letterlijk alles konden zien en was bang de dagen erna. Gelukkig kon ik 1 september alles horen. Alles werd wel teveel, het ziekenhuis belde me de volgende dag op , waardoor ik letterlijk tegen het plafond vloog. Ik dacht: “kut ze bellen eerder” dat is meestal slecht nieuws. Gelukkig was dit voor de planning van het onderzoek onder narcose die plaats ging vinden op 30 augustus, het tijdstip werd naar voren gehaald.

Woensdag 30 augustus
Onderweg naar het ziekenhuis met mijn partner, ik was bang en hij had daarom speciaal voor mij vrij genomen. Helaas werden we halve wege gebeld dat het onderzoek niet doorgaat, dit vanwege een grote storing in het ziekenhuis. Ik was meteen in paniek. En de uitslag dan?? Vind deze nog wel plaats.. Maar daar kon hij niks over vertellen. 2 uur later werd ik gebeld door de oncologie met de mededeling dat mijn uitslag helaas ook een week verplaatst wordt. EN opnieuw stortte mijn wereld in. Ik heb met al mijn energie en kracht geleefd na 1 september en het gaat niet door?! Het voelde alsof ik weer ergens een pot met energie open moest trekken om weer een week te overleven.

4 september:
Het onderzoek onder narcose kon gelukkig vrij snel weer plaats vinden en was dus maandag 4 september. Ik moest me om 15:00 melden en was natuurlijk veel te vroeg om 14:00 al aanwezig. Helaas hoorde ik hier dat mijn onderzoek pas om 16:30 ging plaats vinden. Het wachten ging dus lang duren maar gelukkig kwam ik een lotgenoot in de wachtkamer tegen. We hebben eigenlijk tot mijn oproep met elkaar gesproken en dat deed de tijd echt sneller gaan. Nadat ik geroepen was werd ik vrij snel naar de operatiekamers gereden. Daar kwamen ze erachter dat ik koorts had, in overleg met de arts moest ik dus afwachten of het nog doorging… De arts kwam naar mij toe en vroeg of ik heel veel paniek en stress had. Dus ik zei: “Ik ben nog nooit zo bang en gestrest geweest”. Ze ging meteen over op “ik heb goed nieuws voor je, je bent wel alleen maar ik weet zeker dat het je helpt. Je MRI was helemaal goed en wijst niet uit op uitzaaiingen” Ik voelde mijn druk die ik al dagen had op mijn borst , meteen zakken. Ik heb haar denk ik 100x bedankt als dat überhaupt mogelijk is. Ze vroeg of ze mijn moeder al moest bellen maar ik zei “ dat wil ik graag straks zelf doen”. Ik ging met dit gevoel mijn onderzoek in.

Toen ik wakker werd stond de arts meteen naast mijn bed. Ze vertelde dat de tumor 2cm groot en er verder geen groei zit in omliggen weefsel. Het is dus lokaal in mijn baarmoederhals gebleven. De afspraken voor de uitslag zijn nu omgezet in een voorbereiding op de operatie die gaat plaats vinden. 4 september was de eerste dag sinds 13 juli dat ik weer kon lachen. Eindelijk had ik echt goed nieuws en kon ik weer goed kijken naar de toekomst. Nu moet ik nog wachten op de operatie die plaats gaat vinden. Hier vertel ik vrijdag 8 september meer over 😊. Voor nu ga ik genieten van het mooie weer en eindelijk tot rust komen van deze ellendige rollercoaster.