Chinees damesvoetje

Het is druk en rommelig bij de wachtruimte anesthesie, veel drukker en rommeliger dan mijn vertrouwde wachtruimte oncologie, dertig meter verderop in dezelfde -grote- ruimte. Patiënten worden hier door de behandelaar in de wachtruimte opgeroepen, maar vaak is dat  slecht hoorbaar vanwege de onrust en omdat de meeste behandelaars hun mondkapje ophouden. Om niks te missen pak ik nu -tegelijk met anderen- een zitplaats dichterbij de oproepplek, wat de onrust ter plekke weer verergert. Vervolgens beslaat mijn bril vanwege het verplichte mondkapje en hoor ik nog niks vanwege het geroezemoes en de toch nog grote afstand tot de omroepers. Ik laat het maar over me heen komen, een lichte tocht streelt mijn rechteroor. Alsof iemand zegt: laat maar, het komt wel goed zo.

Uiteindelijk word ik ook uitgenodigd en loop gedwee achter mijn anesthesist aan en neem mijn plaats. Na het doornemen  van allerlei gezondheidslijstjes komen we bij de hamvraag; hoe wil ik mij laten verdoven tijdens de komende operatie. Natuurlijk vind ik het weer nodig om te laten zien dat het best goed met me gaat en laat me verleiden om tevreden te zijn met een “roesje” en een plaatselijke verdoving. Het komt allemaal goed krijg ik als beloning te horen, je zit een paar uur na de operatie alweer op de fiets…

Jij bent een bink! zegt de verpleger die mijn bed drie dagen later naar de operatiekamer rijdt, als ik hem vertel dat een roesje voor mij genoeg is. Oeioei denk ik nu met enige spijt en ongerustheid; zo flink had ik het niet bedoeld.
Gelukkig roept een koor van drie anesthesisten dat mij opwacht in de operatiekamer dat zij gezamenlijk hebben besloten dat een algehele narcose toch beter voor mij is. Nauwelijks hoorbaar protesteer ik een beetje dat het zo niet is afgesproken maar voordat de anesthesisten mij hierin tegemoet kunnen komen besluit ik me dan toch maar gauw bij deze nieuwe werkelijkheid neer te leggen…
Of ik maar aan iets leuks wil gaan denken wordt mij geadviseerd;  dan gaan zij de narcose opstarten en dan komt alles goed krijg ik te horen. Ik kan  zo gauw niks leuks bedenken en voordat ik extra bedenktijd wil vragen blijk ik al weg te zijn..

Het ontwaken is bijzonder; eerst niet goed weten waar je bent en vervolgens denken dat het nog moet beginnen en dan toch wel blij zijn dat het al gebeurd is. Wel jammer dat ik hierdoor later niet kan vertellen hoe zwaar ik het heb gehad en hoe flink ik ben geweest. Als ik na een paar minuten weer helemaal helder ben, blijkt dat mijn scrotum als een klassiek chinees damesvoetje op hardvochtige wijze met verband is ingesnoerd. Ik ga er van uit dat ik daar in de loop van de middag van verlost word. Dat lijkt mij niet meer dan normaal. Niets is echter minder waar, het grootste deel van deze tekst heb ik hier thuis geschreven met dat chinese damesvoetje tussen mijn benen.

Het is nu zondag, twee dagen na mijn operatie; het damesschoeisel hebben we zelf weggeknipt maar ik loop nog als een aangeschoten cowboy, pijnlijk maar ook wel stoer..