Controlebezoek

Idealiter kom ik het ziekenhuis binnen met mijn bril in de hoes, de app geactiveerd en de barcode op het schermpje en mijn handen vrij voor het opdoen van het kapje. Als het volgens plan gaat en ik het kapje in de juiste stand monteer hoef ik de app niet opnieuw te activeren en ik kan de code scannen en daarna ongehinderd doorlopen. Maar dan moet er niks verkeerd gaan.
Ik ben er wel aan toe, de lichte spanning voor een bloedonderzoek met daarna een bespreking van de uitslag. Zou de PSA weer zo spectaculair gedaald zijn, of juist gestegen? Het lijkt onwaarschijnlijk maar zoals het nu gaat loopt het wel erg gesmeerd. Ik laat me prikken en wegen en zoek daarna een plekje waar ik met boek en koffie op P. ga wachten om samen naar  dokter C. te gaan.
We zoeken samen een plekje in de wachtruimte. Tegenover ons een mijnheer met klassieke opvliegers; opgewonden en rood gezicht, zichzelf afdrogend met een royale zakdoek. Zijn vrouw lijkt wel solidair maar kijkt toch vooral in haar tijdschrift of recht voor zich uit.
Dan komt dokter C. ons halen en loopt met een stevig tempo voorop naar de spreekkamer. Hij is zich bewust van zijn tempo en draait zich al lopende licht naar links om er zeker van te zijn dat we volgen.
Dat tempo zit ook in ons gesprek; de PSA is weer verder gedaald, de belangrijkste ervaringen van de afgelopen chemo worden geïnventariseerd. We staan wat langer stil bij de bloedneuzen en C concludeert dat chemo twee groen licht krijgt.
Morgen verder aan het infuus..
P. gaat naar haar werk en ik zoek een plekje om even te ontkoppelen..