Afscheid van Saartje

jeetje, wat gaat de tijd toch snel. Al weer 9 maanden geleden dat ik Saartje voor het eerst ontmoette. Het klikte gelijk. Wat was ik blij met deze nieuwe vriendin. Ze accepteerde me zoals ik was, geen gezeur. Ze maakte mijn dag gewoon goed. We hebben samen veel ondernomen. Ze gaf me soms ook net dat duwtje wat ik nodig had. Door haar voelde ik me niet  een kankerpatiënt. Nee, juist door hoe goed ze eruit zag, zagen de mensen vaak niet dat ik kanker had.  En dat was best fijn. Ze maakte gewoon, dat ik mij veel zelfverzekerder voelde, in de moeilijkste maanden van mijn leven. Met haar samen kon ik voor mijn gevoel de wereld aan. Af en toe was ik Saar kwijt, dan riep ik: wie heeft Saar gezien?  Gelukkig was Saar nooit ver weg. Maar nu, na bijna 9 maanden, ga ik toch afscheid nemen van haar. Het valt niet mee, want Saar was gewoon onderdeel van mijn leven geworden, en hoorde gewoon bij mij. Maar ja, het is niet anders, maar ik vind het best lastig. Maar onder Saar was in de afgelopen maanden, weer wat nieuws gegroeid, en dat moet ook de kans krijgen om uit te groeien tot wat moois, mijn nieuwe look. Het is een hele overgang van Saar, die tot op mijn schouders hing, tot aan een grijs rattenkopje!  Maar ook dat gaat vast wennen. Voor mij is het dan nu dus tijd om afscheid van Saartje te nemen. Ik heb begrepen dat ik Saartje weg kan brengen, zodat er een nieuw thuis voor haar gevonden kan worden. Ik hoop echt dat er straks iemand is, die in Saar net zo`n vriendin vindt, als dat ik aan haar heb gehad.