Aan de beterende hand

Inmiddels gaat het toch weer een stuk beter hier. Dat is ook wel eens leuk om te vermelden, want van al die zorgelijke berichten word ik wel een beetje somber. Ik zal jullie nog even meenemen. Gistermorgen voelde het al vrij aardig maar de pijn in de prostaatstreek en de lies bleef fel en aanhoudend. Ik belde dus toch nog maar even met mijn verpleegkundig specialist, die ik naast de oncoloog ook al jaren ken.

Ik legde de situatie uit en zij vroeg heel precies door, waarna ze zei dat ze een recept zou voorschrijven voor Oxycodon, twee keer per dag etc. Hier was ik heel blij mee . In de loop van de dag knapte ik al heel aardig op en toen ik aan het eind van de middag mijn eerste nieuwe pilletje genomen had, voelde ik een paar uur later de pijn als door de hand van de heilige Lidwina van Thüringen weggetrokken worden. Een nieuwe ontspanning spoelde langzaam aan als een school kleine bruinvissen.

Het is een wonder om je benen te bewegen zonder dat dat heel veel pijn doet. Ik liep in het laatste jaar van mijn vader een stukje met hem te wandelen, toen hij vroeg om even te stoppen omdat hij pijn in zijn benen had. Ik kon mij daar toen geen voorstelling van maken, maar nu dus wel. Ook mijn algemene conditie leunt weer tegen het normale aan. Het slechte nieuws droogt langzaam op.

Gisteren keek ik naar het laatste deel van de serie Entrevias, met José Coronado. Een prachtige serie die ik zeer kan aanbevelen, net als Vivir sin permiso, met dezelfde José. Het samenspel tussen José en met name Louis Sahera is echt om van te smullen. Ik ben ook in een heel mooi boek bezig, maar daar kan ik nog niks over zeggen. Heb je De wereld op zijn kop van Benjamin Moser al gelezen? Hoe vaak moet ik dat nou nog zeggen, zei mijn moeder vroeger nog wel eens, maar ik zal het hier niet herhalen. Dat ding rechts is een pizza-oven. 

Ate Vegter, 17 mei 2024