Bijna dood

Ik werd geraakt door een stuk in de Volkskrant over Barend Post, die een hersenoperatie moest ondergaan en daarbij buiten zijn lichaam trad. Hij werd eruit gekatapulteerd en kwam terecht in een andere dimensie zonder tijd en plaats. Hij ging op in een groter geheel waarin alles met elkaar verbonden was. Het was een ervaring van eenheid. Een euforisch gevoel van liefde. Hij moest ook weer terug in zijn lichaam. Dat was nog niet zo gemakkelijk, maar hij voelde wel een grote dankbaarheid voor het feit dat hij bestond. Door zijn ervaring is hij ervan overtuigd dat bij de dood de ziel overgaat in een eindeloos bewustzijn.

Het stuk raakte mij omdat ik zelf een vergelijkbare ervaring heb doorgemaakt. Weliswaar heb ik geen hersenoperatie ondergaan en mijn ervaring is ook heel anders dan die van Barend Post, maar er zijn genoeg overeenkomsten, waardoor ik zelf in ieder geval aan die zeer persoonlijke gebeurtenis nu bijna dertig jaar geleden moest terugdenken.

Het gebeurde op mijn veertigste verjaardag in 1993. We zaten in een kring met de familie, ik dacht dat het op een camping was. Op een gegeven moment verslikte ik me in een pinda. De pinda zat muurvast in mijn keel en ik kreeg het flink benauwd. Ik maakte rare geluiden en bewegingen, maar eerst dachten ze nog dat ik een geintje uithaalde, zo van die heeft weer wat, totdat ze zich realiseerden dat het echt was. Mijn zus en zwager sprongen op en mijn zwager deed bij mij de Heimlicher greep en de pinda schoot los. Ik hoestte nog wat en kon weer ademhalen. Dat waren de uiterlijke gebeurtenissen zoals die zich voor het oog voltrokken.

Bij mij gebeurde ondertussen het volgende. Ik kon door de pinda niet meer ademhalen en kreeg het steeds benauwder. Toen schoot ik plotseling uit mijn lichaam. Ik kan het niet anders zeggen. Ik was helemaal los van mijn lichaam en ik voelde me helemaal goed. Ik was helemaal oké. Ik zag dat mijn zwager mij vastgreep en de Heimlicher greep toepaste. Ondertussen was ik nog steeds los van mijn lijf en voelde ik me helemaal goed. Toen de pinda eruit schoot, schoot ik weer terug en toen had ik het plotseling benauwd. Ik hoestte en proestte tot ik weer wat op adem was gekomen en dronk een slokje water of wijn om weer bij te komen. ’s Avonds in de tent had ik nog steeds een rauw gevoel in mijn keel, maar dat was onbelangrijk vergeleken bij de ervaring die mij was overkomen. Sindsdien ben ik niet meer bang voor de dood, in de vaste overtuiging dat ik op dat moment uit mijn lichaam zal wegglijden om opgenomen te worden in een alomtegenwoordig bewustzijn waarin het goed toeven is.

Ate Vegter, 31 oktober 2022