Bloedtransfusie

De laatste maanden gaat het langzaam slechter met mijn conditie en de laatste weken gaat het nog wat sneller. Ik heb daarover heel goed contact met mijn ziekenhuis en zo mocht ik afgelopen dinsdag weer eens langskomen om bloed te prikken. Misschien was mij  HB wel te laag. Ik mocht de uitslag even afwachten. Dat duurde ongeveer een uurtje. Opgewekt als altijd reden we naar het ziekenhuis, liet ik me prikken en wachtten we onder de klok van Maarten Baas – hij tekent telkens opnieuw de tijd in.

Na een uurtje kwam de uitslag. Ik zou wel baat hebben bij een bloedtransfusie, maar vandaag lukte dat niet meer. Ze hadden voor mijn gevoel opeens wel heel veel haast. Ik kon terecht op woensdag om half twee en zou dan twee halve liters bloed krijgen. Goed geregeld, en zo konden wij nog mooi de caravan ophalen voor het pinksterweekend en de auto naar de garage brengen voor een nieuwe radio, want het leven gaat door.

Woensdag meldden wij ons keurig op tijd en werden verzocht in de wachtkamer plaats te nemen. Toen de verpleegkundige zag hoe slecht ik liep bood ze aan gelijk een bed voor mij te regelen. Dat ontroerde mij zeer en even later lag ik op het bed van de Dagbehandeling. De bloedtransfusie verliep prima. Ik kreeg geen allergische reacties en dommelde langzaam in. Lief waakte aan mijn zijde. Het is voornamelijk een kwestie van wachten, want een bloedtransfusie duurt ongeveer een uur per zakje. Rond vijf uur mochten we volkomen gevloerd weer naar buiten. Ik in een rolstoel. Zo maak ik iedere keer weer nieuwe dingen mee. Ondertussen werden we gebeld door de garage, maar in het AVL is er kennelijk een slechte verbinding en zo verliep de communicatie verder per e-mail.

We reden naar huis in afwachting van enige verbetering. Ik merkte nu nog niks, maar morgen zou ik me veel beter voelen dus daar was onze hoop op gevestigd. En vandaag is het dan morgen. Ik geloof dat het wel iets beter gaat maar de verbetering kruipt langzaam en listig als een slang door mijn lichaam.

Ate Vegter, 16 mei 2024