Chemokuur 4

2723 Chemokuur 4

Als je mijn stukjes de laatste tijd te persoonlijk vind of misschien wel te dramatisch, dan moet je ze maar even overslaan. Het gaat nu eenmaal zoals het gaat en op dit moment gaat het zwaar. Dat komt door die fucking chemo die het systeem belast alsof het een noodaggregaat is. Het hijgt en het puft en de slaap is ver te zoeken. Zo slaap ik al vijf nachten beroerd, met alle gevolgen van dien: ik voel me overdag doodmoe. Ik wist wel dat moeheid een van de bijwerkingen was van de chemokuur, maar bijwerkingen lezen is nog heel wat anders dan ze ondergaan. Ik heb me nog nooit zo gesloopt gevoeld. Het is ook raar om te willen slapen terwijl je niet kan slapen. Ik lig gewoon wakker. Ik lig niet te piekeren, ik maak me geen zorgen, ik val gewoon niet in slaap.

Dat Lief in Parijs zit helpt natuurlijk ook niet, maar daar is even niets aan te doen en het is ook niet zo erg. Het versterkt alleen mijn zombiegevoelens. Vreemd genoeg helpen twee eenvoudige paracetamolletjes en wat prednison nog het beste tegen al die onrust en vertwijfeling. Ik voel heel goed wanneer de werking begint en dan is alles weer even bijna normaal. Eerlijk gezegd is de chemo mijn vriend, want hij gaat mij helpen in de strijd tegen prostaatkanker. Ik realiseer mij heel goed dat ik nu voor het eerst het woord strijd gebruik, terwijl het voor mijn helemaal geen strijd is. Ik probeer juist zo diep mogelijk in de ervaring te duiken om mij er helemaal mee te vereenzelvigen. Het is van mij en van niemand anders. Steve Jobs zei het ook, mijn kanker is het enige wat ik niet door een ander kan laten dragen. Dat zou ik ook niet willen. Ik zou er geen ander mee willen belasten.

Zaterdag ga ik naar de verjaardag van mijn zus en schoonzus in het oosten, waar de hemel hoog boven de bomen staat. De hele familie is er gezellig: ‘Dit is je bloed, Ate,’ zegt een aangetrouwd nichtje en dat ontroert mij. De in de afgelopen dagen opgebouwde spanning is hoog en iedere keer wanneer ik iemand begroet moet ik huilen. Op de terugweg rij ik knisperend tegen de zon in naar huis (117km/u). Nu is Lief weer thuis en pak ik het corvee weer op. PSV en Ajax hebben het ook niet gemakkelijk. Feyenoord glorieus winterkampioen, Rafael!

Ate Vegter, 14 november 2022

lees verder op
www.atevegter.wordpress.com