Hopeloos

Voordat de chemo wordt ingezet heb ik altijd een gesprek met de oncoloog of de verpleegkundig specialist. Dat gesprek gaat over de vorige chemo, de bloedtest, de PSA en in dit geval ook over de botscan die ik een week eerder heb gehad. Alle resultaten zijn gunstig en hoopvol. De PSA is weer gedaald, sinds ik in november met de chemo ben begonnen van 850 naar 75, wat heel mooi is. Op de botscan is te zien dat er weinig progressie is. De kanker is behoorlijk stabiel is. Wel zijn er wat nierproblemen, maar daarvoor ga ik ’s middags nog een echo maken en donderdag een scan van de weke delen – lever, maag, blaas en nieren.

Voor veel mensen is hoop een belangrijke kurk waarop hun leven drijft, maar ik probeer zo hopeloos mogelijk te leven. Ik heb geen enkele hoop op genezing en bovendien veroordeelt hoop het leven zoals het nu is. En waarom zou mijn leven met kanker niet goed zijn? Het is een prachtig leven. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als het laatste derde deel van mijn leven tot nu toe. Mijn vrouw en dochter spelen daar een belangrijk rol in, en ook ons prachtige huis in Monnickendam, de vriendenkring en onze beide families. Ik leef het liefst dag voor dag in het hier en nu en geniet ervan om daar elke dag over te schrijven. Wat wil ik nog meer? Dat ik morgen beter ben? Waarom zou ik mij bezighouden met de onmogelijkheden van het leven?

Ik het ziekenhuis wordt veel gelachen, ook in de gesprekken met de oncoloog en zeker ook wanneer ik wat langer in het ziekenhuis moet blijven voor een operatie of een bacteriële infectie. Zelfs toen ik met oud en nieuw in het ziekenhuis lag was het heel gezellig en heb ik via FaceTime mijn gedichtje voorgelezen in de vriendenkring. Na middernacht heb ik genoten van het uitzicht vanaf het dakterras van het AVL. Het verboden vuurwerk was prachtig! Leef nu! Ook op deze stille zaterdag.

Ate Vegter, 8 april 2023