Rillen en klappertanden

Het gaat direct al mis. Ik heb mijn stukje geschreven, klap mijn laptop dicht en sta op. Ik wankel op mijn benen. Ik wil mijn spullen pakken, mijn telefoon en mijn horloge, dat zijn tegenwoordig de attributen waarmee ik mij door de dag heen sleur, maar er valt weinig te sleuren, of misschien juist wel heel veel. Mijn handen trillen als een flesje met pillen en de koude rillingen slaan als de branding door mijn lijf. Ik kijk naar mijn handen die met veel succes een parkinsonpatiënt imiteren en ik voel de kou sidderen door mijn botten.

Het voelt alsof ik in mijn eentje op een veel te groot, razendsnel ronddraaiend podium een liedje voor het Songfestival moet zingen en ik haast mij naar boven naar bed, waar ik een extra deken toevoeg aan het bestaande comfort, waarna ik mij neerleg om alles te vergeten. Dat gaat nog niet zo gemakkelijk, want ik ben eigenlijk nooit ziek, maar nu mijn lijf dit koortsachtige rillen heeft ontdekt kan het er geen genoeg van krijgen en ik schud tussen de lakens als een op hol geslagen vibrator. Ik probeer de slaap te vatten, maar het is te koud en ik ben te ongedurig en hoe ik mijzelf ook toespreek het rillen te omarmen, ik voel me ratelen als een Spaanse castagnet.

Ik stel mijn temperatuur vast op 35 graden Celsius en bel de huisarts. Ik doe mijn verhaal. Ze zegt toe vanmiddag langs te komen, maar of ik dan wel mijn oncoloog wil bellen voor nog aanvullende adviezen. Ik bel met mijn verpleegkundig specialist, met wie ik dit soort zaken altijd bespreek en we duiken samen even de diepte van de diagnose in. Dat voelt al een stuk beter. De huisarts test ’s middags hart en longen en neemt ook een plasje mee. Ik kom nu net terug van de apotheek met mijn antibiotica en nog wat andere pillen en dan zal het allemaal wel weer gaan. Buiten regent het al de hele dag.

Na het avondeten belt de huisarts. Ze heeft overlegd met het ziekenhuis. Die willen mij in verband met de lage bloeddruk (45-105) graag zien. Dat is goed, zeg ik, wanneer? Nu. Nu? Ja, kunt met uw vrouw naar het ziekenhuis komen? Met mijn vrouw kan ik alles. Waar moet ik mij melden? Op de eerste verdieping A1 Spoed. Dat is goed. Ik ben onderweg.

En zo rijden we naar het AVL, waar ze alles onderzoeken: bloed, hart, longen etc. Ik heb geen covid, griep of longontsteking, maar wel een infectie in de urinewegen en omdat ik al lang prednisolon gebruik, wat vroeger prednison genoemd werd, produceert de bijnierschors te weinig cortisol. Dat gaan ze nu per infuus bijvoeren. Lief gaat met de tram en bus weer terug naar huis en ik blijf een nachtje slapen. En zo pruts ik vanmorgen op mijn telefoon dit stukje in elkaar, levend van stukje naar stukje, dag voor dag.

Ate Vegter, 10 mei 2023