Verlossing of lijden
Nog even over het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis. Het is niet best als dat je ziekenhuis is, maar toch kom ik er graag. Ik ben er geen uitzondering en ze kijken goed hoe het met mij gaat. Ze hebben prachtige apparatuur, van Philips en Siemens, waarmee ze door mij heen kijken, soms naar de botten en soms naar de weke delen, een term die ik voordien ook niet kende. Met Röntgenstralen en soms in zo’n grote toeter waar mensen claustrofobisch van worden, maar ik niet. Dat is dan weer een meevaller.
Op grond van alle beeldvorming, zo heet die afdeling, sleutelen ze dan elke keer weer een beetje aan mijn medicijnen, teneinde de tumoren een halt toe te roepen, dan wel te vertragen. Ik heb nog geen pijn, maar wel last van vervelende bijverschijnselen, die ik hier niet zal bespreken, want niemand vind het leuk om met een natte onderbroek rond te lopen of daarover verhalen te horen. Je droomt dat het allemaal beter gaat, wie wil dat niet, maar de werkelijkheid ontplooit zich anders. In het echt gaat het steeds slechter en de rol van de mensen van Antoni is de verslechtering te verlangzamen.
De ironie is dat de dood, waar het allemaal rap naartoe rent, precies dat biedt wat je wil: verlossing van alle kwalen en pijn, maar de dood is toch ook niet de oplossing die je voor ogen hebt. En bovendien, er valt goed mee te leven, al is elke stap weer een stap verder, zoals dat bij elke wandeling gaat. Na de operaties, bestraling, hormoonkuur, injecties, infusen en allerlei ondersteunende pillen is het binnenkort tijd voor de chemo, een griezelwoord uit een wereld van pijn en kaalhoofdigheid. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn haar laat groeien. Nu het nog kan. Het slaat nergens op en het is ook obstinaat, maar ik doe het lekker toch, voordat de kwade dagen komen en de jaren waarvan je zegt ik heb daarin geen behagen.
A
2 reacties
Jeetje Ate...
Je schrijft mooi, nuchter, beeldend, berustend en met humor dat je lekker je haar laat groeien. In de wind zoals op de foto zie je eruit als een aankomend Catweazle, waarvan ik overigens groot fan was :-)
Veel sterkte is een understatement. Ik lees je gauw verder.
Lieve groetjes Hebe
Hoi Ate,
Je bent een boeiend persoon, wat betreft de chemo zou ik me daar niet al TE druk om maken. Heel vaak merk je er helemaal niets van, zeker als je lichamelijk in een goede staat bent zal ik maar even zeggen. Mocht je pijn hebben of krijgen of je ziet toch tegen de chemo op, denk eens aan wietolie ;-) . Misschien wil je mijn blog lezen? Ik schrijf iedere maand rond de 10e van iedere maand en soms, indien nodig, nog eentje extra. BEWEGEN is het sleutelwoord tegen K. Daarnaast een goede mindset en de wil tot knokken waarbij natuurlijk wel kwaliteit van leven voorop staat. En relativeren.......... ik haal er een hoop uit wat niet wil zeggen dat ik nooit eens in de put zit maar gelukkig duurt dat maar heel even.
De massel!
Jilles (ben een Haarlemse mug)
Of op zijn plat Kerkraads waar ik sinds 3 jaar woon.
Adië wa!