Eind goed al goed

Mijn voornemen om al mijn bevindingen in deze blog te plaatsen, is helaas niet gelukt. Eerlijk gezegd stond mijn hoofd er tijdens de behandeling niet echt naar. Ik zal in vogelvlucht vertellen hoe het met mijn kanker gegaan is. 

• Maart - april Ik ben behandeld in UMC Groningen. Dat hield in: 35 keer met protonen bestraald en 5 chemo-kuren. Met name de chemo's vielen mij zwaar. De bestralingen waren verdeeld over 7 weken met 5 keer per week de bestralingen. Vanwege de afstand had ik een kamer in NH-hotels gereserveerd, een commercieel hotel gelegen aan het plein van het ziekenhuis. Qua locatie ideaal, maar er was een groot gebrek aan begrip voor de situatie, waarin ik verkeerde, bij het personeel (veel stagiaires). In eerste instantie zou ik geen chemo krijgen, maar doordat een lymfeklier in mijn hals plotseling heel dik werd, stelde de oncologe voor die toch te starten. De eerste keer moest ik daarvoor een dag in het ziekenhuis. De 2e tot en met de 5e keer liep dat uit op twee dagen, omdat mijn nieren het anders niet aan konden. Gevolg was dat ik voor niets een kamer in het hotel bezet moest houden. Beetje jammer van de kosten, want van de dagen dat ik in het ziekenhuis lag kreeg ik niets vergoed. In het hotel waren ze niet echt soepel daarin. In het ziekehuis kwam ik elke keer in een zaal met andere patiënten terecht die uitbehandeld waren. Dat maakt je bijna moedeloos. Zeker als je de verhalen hoorde over dat het eerst klein begon en steeds meer uitgroeide. Ook hielp het niet echt mee om niet misselijk te worden van de chemo, toen ik met een man op zaal lag, die zo'n beetje de hele dag kotsgeluiden maakte. Voor hem natuurlijk akelig. Dat wens je niemand toe, maar ik was ook ziek en moest proberen niet over te geven. Door de middelen (o.a. Dexamethason) die ze mij toedienden tegen misselijkheid, liep mijn diabetes uit de hand. Ik moest insuline gaan spuiten en geprobeerd werd zo weinig mogelijk Dexamethason toe te dienen, maar daar werd ik dus meer misselijk van. De combinatie van de slechte ervaringen met kanker en de lichamelijke omstandigheden, heb ik als erg zwaar ervaren. Kortom, geen fijne tijd. 
• 19 april 2022 Ik heb mijn laatste bestraling gekregen. De laatste twee weken ontstonden er 2e-graads brandwonden in mijn hals. Dat was erg pijnlijk. Vooral omdat er geen zalf op mocht tijdens de bestraling. Zelfs de voorgeschreven morfine (ampulvorm) konden de pijn niet goed onderdrukken. 
• April - mei - juni Het herstel gaat langzaam. Vooral het eten is een uitdaging. Ik heb geen trek. Mijn smaak is zo veranderd dat zelfs water soms vies is. Naar verloop van tijd is dit allemaal wel een stuk beter geworden. Ik mag achteraf blij zijn dat ik geen maagsonde nodig heb gehad. Dat had niet veel gescheeld, want het slikken werd wel steeds lastiger. 
• 22 juni 2022 Ter controle wordt een MRI gemaakt. De uitslag kwam een week later. In de tussentijd had ik in de app van UMCG al gezien dat het er goed uit zag, maar dat ze nog iets onduidelijks zagen. Bij de bespreking van de uitslag werd aangegeven dat ze een PET scan willen maken om het beter te kunnen onderzoeken. 
• 19 juli 2022 De PET scan is gemaakt. Uitslag: groot verschil ten opzichte van februari, maar nog wel een restje te zien. Gelukkig werd twee dagen later telefonisch uitgelegd dat ze een lichte aankleuring zagen op de locatie waar de primaire tumor had gezeten. Ze gaan er van uit dat het een ontsteking is als gevolg van de bestralingen. Dat hebben ze in twee teams (UMC Groningen en Utrecht) besproken en zijn dat het met elkaar eens dat het geen kankercellen zijn. Daarvoor is de reactie te klein. Ook toen ik vertelde dat ik taai slijm af en toe moet weghalen door mijn neus op te halen en het weg te slikken, bleek dat dit helemaal bij de diagnose paste. Ze gaan dat volgende maand in UMC Utrecht bij de KNO via een camera in mijn neus bekijken. Dat klinkt als vervelend, maar stelt niet zoveel voor. Bij mij hebben ze dat al een keer of vijf gedaan en ik voelde daar niets van. Twee maanden later kan er dan opnieuw een PET scan gemaakt worden.
• Het lijkt erop dat ik kanker voorlopig als iets uit het verleden kan beschouwen.